Na 350 restaurantrecensies houdt de ‘pretbaan’ van Petra Possel op: ‘Is er gratis kraanwater? Zijn de aardbeien ingevlogen?’

Possel moet even grinniken als aan haar wordt gevraagd of ze bij restaurants aan tafel zit met pen en blocnote. ‘Nee, nee, dat valt veel te veel op. Ik ben - net als iedere gast - in de weer met mijn telefoon. En dan ben ik zelfs zo’n vervelende vrouw die vraagt of ze even een fotootje mag maken van het wijnetiket. ‘Voor Instagram’, zegt mijn mee-eter dan met een knipoog richting de ober.’

Dus je deed altijd je best om niet herkend te worden als restaurantrecensent van NRC. Lukte dat?
‘Van de 350 recensies die ik heb geschreven is het misschien vijf keer niet gelukt. Ik ken een zaak waar de keuken vol hangt met foto’s van restaurantcritici, maar daar ben ik nooit herkend. Misschien omdat ik niet meer op de foto lijk. Zo’n Joël Broekaert (onder andere restaurantrecensent bij NRC, red.) ziet er spectaculair uit, met dat lange haar en die baard. Die herken je meteen. Uit de manier waarop de meeste mannen en vrouwen in de bediening reageren kan ik opmaken dat ze echt niet weten wie ik ben of waarvoor ik kom. Dat vind ik heel prettig; heerlijk anoniem uit eten.’

Meer dan acht jaar struinde ze in Amsterdam restaurants af om die te recenseren voor de bijlage van NRC. Dat het werk nu wegvalt, vindt ze heel jammer. Possel blikt met Villamedia terug op het schrijven van exact 350 restaurantrecensies. ‘Het is natuurlijk een super-de-luxe baan, als je op kosten van de krant iedere week naar een nieuw restaurant mag. En heel soms voelt dat ook wel eens als werk hoor, bijvoorbeeld als ik wéér bij zo’n shared dining-concept zit.’

Geen fan?
‘Nee. Ik vind dat zo’n modieus gedoe. Shared dining is leuk als je in een Midden-Oosten-restaurant zit. Maar niet overal en al helemaal niet met de vaak minieme, en dan wel hele dure porties. Gisteren nog: even wat eten - niet voor de krant overigens: twee glazen wijn, één hapje en één gedeeld broodje. Vijf-tig euro. Ik fronste even mijn wenkbrauwen: hoe kunnen mensen dit blijven betalen?!’

Dan blijf je er toch weg?
‘Voor mijn werk kan ik niet alleen maar kiezen uit restaurants die ik leuk vind. Uit de lijst van nieuwe restaurants probeer ik een goede mix van Oosters, mediterraan, hele ouderwetse zaken en nieuwe concepten te maken. Op een gegeven moment ontdek je bepaalde trends en één van die trends is shared dining. Je bent een hele knappe jongen of meisje als je daar omheen kan zeilen.’

Als er midden in de winter aardbeien op de kaart staan, moet je je achter de oren krabben

In je recensies schrijf je altijd in de wij-vorm. Met wie zeil jij van restaurant naar restaurant?
‘Met mijn vaste mee-eter, mijn man. Ooit gingen we voor mijn werk samen uit eten, we zijn sindsdien nooit meer uit elkaar gegaan. Hij is privékok - dus ook volledig onafhankelijk - met enorm veel kennis van zaken. Tijdens onze restaurantbezoeken hebben we het over niks anders dan eten.’

Eerder zei je tegen Villamedia dat je voor een interview dat je bij het radioprogramma Kunststof afneemt nogal van het voorbereiden bent. Hoe bereid je je voor op een restaurantbezoek?
‘Ik zoek een restaurant op, lees erover, kijk of ik al eens bij de chef heb gegeten en of ik de mensen achter het restaurant ken. Dus ik kom wel beslagen ten ijs, maar ik ga er niet drie keer voor de finaledag eten en ik probeer mij zoveel mogelijk te gedragen als het publiek.’

En wat bestellen jij en je man dan?
‘De laatste jaren let ik veel meer op duurzaamheid en diervriendelijke producten. Zo kijk ik altijd wat er op de kaart staat voor de vegetariër en bestelt een van ons meestal ook de vega-optie. Ook kijk ik waar de ingrediënten vandaan komen. Als er midden in de winter aardbeien op de kaart staan, moet je je achter de oren krabben: die komen niet van Nederlandse bodem. Ingevlogen aardbeien hebben overigens ook veel minder smaak. Ik peil ook altijd even of er in een zaak gratis kraanwater is. In elk restaurant zou je een gratis glas of karaf water moeten krijgen.’

‘Goddank: Café Schiller bleef, dat warme bad voor elke gast’
Tekst gaat door onder tweet

Mijn laatste restaurantrecensie voor @NRC. Na meer dan 8 jaar eet- en schrijfplezier. Want de Amsterdam Bijlage stopt (net als de Rotterdam Bijlage met @LotPiscaer trouwens). Goddank: Café Schiller bleef, dat warme bad voor elke gast https://t.co/L1O7mGYY94

— Petra Possel (@petrap63) December 15, 2022

In 2022 kwam er niet alleen een einde aan het recenseren voor Possel. Ook moest ze haar andere ‘snoepje van de week’ inleveren: het culinair radioprogramma Mangiare!. Ze begon het programma eigenhandig in 2010. Maar het moest wijken uit de programmering van NPO Radio 1, omdat het programma volgens de NPO ‘niet meer in het zenderprofiel past’. Een geruststelling voor de luisteraars: Possel maakt vanaf februari podcast Smakelijk!, volgens hetzelfde concept als Mangiare!.   

Ga je ook door met het recenseren van restaurants?
‘Dat zou ik wel willen. Ik ben nog aan het onderzoeken of ik er op een of andere manier mee door kan gaan. Ik heb mijn handen nu best vol aan het maken van de podcast.’

En in de tussentijd? Vooral zelf in de keuken of ook naar restaurants blijven gaan?
‘In mijn vrije tijd blijf ik uit eten gaan, de enorme liefde voor de horeca houdt hier natuurlijk niet op. Maar ik kook ook graag zelf. Alhoewel ik moet vechten voor mijn plek in de keuken sinds ik een man heb die kok is. Het roeren in de pannen soep en het maken van overzichtelijke stoofpotjes blijf ik toch echt doen.’