Begrafenis Ron Abram: een leven in anekdotes

Zoon Ido vervolgde: ‘Als ik een euro zou hebben gekregen voor de keren dat iemand tegen mij zei: Wat lijk jij op de vader, dan zou ik nu bijzonder prettig kunnen rentenieren. Als kind vond ik deze opmerking maar een betrekkelijk compliment. Leek ik op die kleine dikke man, met die opzichtige stropdassen en die sigaar? Ik lijk anders ook heel erg op mijn moeder, was mijn steevaste antwoord…’.

In de aula was het net geen gieren en brullen, maar er werd wel uitzonderlijk veel gelachen door de enkele honderden ‘Abram-gangers’ van allerlei pluimage. Voornamelijk natuurlijk uit de journalistieke wereld. Van vele collega’s en met een ruime vertegenwoordiging van het Algemeen Dagblad (AD) en vanzelfsprekend van de NVJ.

‘Hieruit kon je zien hoe ruim zijn brede maatschappelijke belangstelling was in allerlei lagen van de bevolking’, zo merkte Rotterdams voormalig stadsdichter Jana Beranová op. Dat zo’n driekwart van de bezoekers inmiddels ook grijs waren geworden (Ron nooit…) liet zien dat deze ‘oude garde’ hem zeker niet waren vergeten.

‘Onhandig’
Dochter Loeki Abram: ‘Mijn vader was niet gewoon onhandig, maar extreem onhandig. Zo leerden wij van hem bijvoorbeeld dus nooit toen wij jong waren hoe je een fietsband moest verwisselen. Of een stekkertje of batterijen. (red. Een typische journalist, want die zijn haast allen bijzonder onhandig…).

Nooit ben ik vergeten dat pa toch een keer met mij stoer wilde gaan doen door te gaan vissen in het Rotterdamse Vroesenpark. Hij had hengeltjes meegenomen en liet mij simpel zien hoe je een stukje brood aan het haakje moest doen. Bijzonder vakkundig, door eerst het stukje brood van speeksel te voorzien zodat het min of meer bleef plakken aan de haak. En ja hoor, het was meteen bingo!

Al na een minuut had hij een spartelende vis aan de lijn en ik even later ook een. Het was een groot visserslatijn- spektakel. Na de 21e gevangen vis kwam er een parkwachter aan. En pa zei meteen geruststellend: ‘Wij hebben een vergunning hoor!’ Hierop zei die parkwachter: ‘Ja, dat zal wel. Maar niet hiervoor. Dit is namelijk een kweekvijver…’.

Verjaardag
Zijn verjaardag tijdens de Paasdagen (op 27 maart) heeft Ron Abram nog net kunnen halen. Volgens NVJ algemeen-secretaris Thomas Bruning hebben toen nog talloze collega’s en bekenden hem gebeld. En hem op zijn 79ste verjaardag nog kunnen ‘feliciteren’. Dat hij er op dat moment al ‘heel erg slecht’ aan toe was, wisten bijna alle ingewijden. Vier dagen later overleed hij, ‘waarschijnlijk aan een hartstilstand.’

Thomas Bruning tijdens de afscheidsplechtigheid: ‘Ik leerde in mijn begintijd bij de NVJ veel van hem. Maar ik vreesde ook al snel zijn telefoontjes ’s ochtends vroeg. Als hij weer eens fijntjes informeerde of we al een persbericht hadden uitgestuurd over die relevante en actuele journalistieke ontwikkeling. Als abonnee op zeven kranten en met radio 1 als standaard nieuwsbron had hij meestal een pittige voorsprong op mij. Daar moest ik mij dus gepast doorheen zien te bluffen…’.

Ido Abram senior, de drie jaar jongere broer van Ron Abram: ‘Ron en ik zijn voor de Tweede Wereldoorlog in Batavia in Nederlands-Indië geboren. Onze vader Isidoor was wiskundeleraar aldaar en onze moeder Wies lerares Nederlands. Wies had twee linkerhanden en Isidoor minstens drie. Volgens Isidoors schriftelijke verslag zei Ron bij alles wat vader deed: “Kan jij dat wel?’ En daarna: ‘Mamma doet het altijd heel anders…’

‘Als jonge kinderen zaten wij in het vrouwenkamp van de Jappen. Ron was daardoor soms bang en Wies en Isidoor bedachten daar wat op. Ron moest leren boksen. Hij kreeg les van ene majoor Strauss uit het KNIL (Koninklijk Nederland-Indisch Leger. Dat had succes. Totdat Ron bij de tandarts moest komen met kiespijn. Die keek in zijn mond en tikte met een tangetje op zijn tanden. Ron raakte daardoor zo panisch, dat hij de tandarts een welgemikte kaakslag gaf. Sinds die tijd heeft die ó zo boze tandarts ons nooit meer gegroet.’

Spiegel
Zoon Ido Abram, die als ceremoniemeester optrad: ‘De wijste en mooiste levensles die ik van papa meekreeg probeer ik nog steeds iedere dag na te leven: ‘Behandel mensen zoals jezelf behandeld wilt worden. En zorg ervoor dat je jezelf iedere dag recht in de spiegel kan blijven aankijken.’

‘Als papa ’s avonds thuis was, werd er vaak om een uur of 22.00 door de krant gebeld. Om de voorpagina door te nemen of om een kop te bepalen. Vaak nam hij dan de telefoon op met zijn vaak flauwe grappen, zoals: ‘Met bejaardentehuis Avondrust.’ Of met: ‘Hoerenpaleis het Gulden Vliesje…’. (red. Zomers nam hij bij mij op: ‘Met de IJsberencentrale). Allemaal heel grappig natuurlijk. Behalve dan als een van mijn vrienden per ongeluk rond dat tijdstip belden. Dit leidde tot grote consternatie…’, aldus Ido Abram.

Op wens van Ron Abram zelf was er na afloop van de begrafenis gezorgd voor zijn favoriete gehaktballetjes mét sambal en rijkelijk gevulde roomsoesjes. Daar werd volop van gesmuld. Bij zijn laatste rustplaats was het zijn broer Ido Abram senior die aldaar het Joodse gebed ‘Kaddisj’ voor de doden uitsprak. Naast de nodige kiezelsteentjes lagen op zijn kist ook nog rubberen hondenkluifjes (red. voor onderweg…), omdat Ron gek was op honden.

Muziek
Oud-collega’s Bernard van Bossum en Willem Vergeer spraken in de aula eveneens een afscheidswoord tussen de muziekpauzes door zoals: ‘I Still Cry (Ilse de Lange)/ MoriatvonMackieMesser (UteLemper) / Ev’ry Time We say Goodbuy (Ella Fitzgerald)/ Something (Shirley Bassey) en ‘Dat komt door jou’ (Guus Meeuwis).

Zijn dierbare levenspartner Giny Abram, ondanks haar zelf slechte gezondheid, hield zich tijdens de hele plechtigheid dapper. Over haar zei Ron meerdere malen: ‘Zonder mamma had ik het nooit kunnen doen. Zij was mijn steun en toeverlaat en mijn uitlaatklep.’

Broer Ido senior had aan het einde van zijn toespraak ook nog een bijzondere uitsmijter: ‘Ron, dit is de eerste keer dat je me niet hebt onderbroken. Verbeterd of flauwe grappen hebt gemaakt. Dag lieve jongen!’

Maar de allermooiste hoorde ik (als waarschijnlijk een van de weinigen) van Ron Abram zelf vlak voordat zijn kist zakte. Mompelend en grommend als een oude beer:  ‘Altijd weer over die linkshandige en onhandige journalisten. Bah! Nou, dan hadden jullie maar een vak moeten leren!’….