Ron Abram; de aardigste dwingeland die ik kende
IN MEMORIAM Ron Abram was de aardigste dwingeland die ik gekend heb, schrijft Kees Schaepman, oud-voorzitter van de NVJ in een memoriam over Abram. Donderdag overleed Abram op 79-jarige leeftijd. Hij was onder meer hoofdredacteur van het AD en voorzitter van de NVJ.
——-
Ron Abram was de aardigste dwingeland die ik gekend heb. Aan het eind van de vorige eeuw diende ik onder hem als bestuurslid van de NVJ. Als ik een vergadering miste, wist ik dat ik de volgende ochtend een telefoontje kon verwachten. ‘Met Ron, kan het even? Ik wil je graag bijpraten over gisteren.’
Omdat ik me bij voorbaat schuldig voelde, begon ik dan onmiddellijk stamelend verzachtende omstandigheden aan te voeren voor de onuitgesproken beschuldiging van plichtsverzaking. Ron was intussen al bezig mij op de hoogte te stellen van alles wat besproken was, zijn onmisbare aantekeningen bij de hand, zo stelde ik mij voor. Want hij hield zijn zaken minutieus bij: afspraken, verjaardagen, alles priegelde hij op in zijn klein boekje.
Later, toen ik hem was opgevolgd als voorzitter, belde ik hem altijd om mijn concept-jaarrede voor te lezen. Zijn commentaar was ieder jaar hetzelfde: ‘Prima, maar ik zou niet met “ik” beginnen.’ Het ging hem om de goede zaak, hoewel enige ijdelheid hem toch ook niet vreemd was. Die manifesteerde zich onder meer in de schaamteloze stropdassen die hij zorgvuldig uitkoos om er zijn persoonlijkheid mee te onderstrepen.
Boos zag ik hem alleen worden bij aanslagen op de persvrijheid of de journalistieke onafhankelijkheid. Als ware Praetorianen waakte hij samen met algemeen secretaris Hans Verploeg over het ambacht dat hen lief was. En expliciet dwingend was hij alleen als iemand zijn naam verkeerd uitsprak, wat nogal eens gebeurde: ‘Abram. Abrám. Zonder s. Het is Abram.’
Vergaderingen die Ron voorzat, duurden meestal lang. Iedereen moest de kans krijgen iets te zeggen, en als hij of zij die kans niet zelf nam, lokte Ron wel een reactie uit. Dat alles onderbroken door grappen, meestal flauw grappen, maar als weer eens eindeloos over pensioen en forfaitair loon was gedelibereerd zonder dat ik er iets van begreep, werkten die witzen als een lentebriesje.
Nu ik dit in memoriam voor Ron Abram aan het schrijven ben, realiseer ik me dat de eerste zin met ‘ik’ had moeten beginnen. Hoewel het corrigerende telefoontje dan helaas zou uitblijven, hoewel – bij Ron weet je het nooit.
Kees Schaepman was van 2003 tot 2006 voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Journalisten
Praat mee
1 reactie
Rene Bogaarts, 1 april 2016, 19:46
De eerste keer dat ik Ron Abram ontmoette, was hij hoofdredacteur van - meen ik me te herinneren - het Agrarisch Dagblad. Yvonne Dankfort en ik kwamen er om de redacteuren uit te leggen waarom er actie moest worden ondernomen voor een goede cao voor vakbladjournalisten. Op ‘de vloer’ zei Ron niks, maar in zijn kamer moedigde hij ons aan iedereen flink op te jutten. Een goede cao vond hij broodnodig. Toen hij later werd voorgedragen als voorzitter van de NVJ, heb ik dat van harte ondersteund. Ik heb er nooit spijt van gehad.