Royaltyjournalist Josine Droogendijk heeft van haar hobby haar beroep gemaakt

In een zwarte jurk met gele randen staat Josine Droogendijk (29) in de deuropening van haar huis. De verslaggeefster oogt als een filmster in het Overijsselse groen. Ze woont aan de rand van het dorp IJsselmuiden tussen de weilanden en de kassen. Haar man zwaait vanuit de tuin met hun zoon Jesse (3) naast hem op de zitmaaier.

Het contrast tussen glamour en kaplaarzen typeert de royaltyjournalist. Ze heeft net een vlog opgenomen voor Libelle TV, vandaar die chique jurk. Verder is alleen aan de boekenkast te zien dat ze is gespecialiseerd in de kleding van koningin Máxima. ‘Mijn man is een echte republikein. Hij wil niets van het koningshuis in huis hebben.’ Hij en haar drie jonge kinderen bieden tegenwicht aan haar gedrevenheid.

Op Koningsdag had ze nog een primeur: de oorbellen van de kroonprinses waren gemaakt door slachtoffers van seksueel geweld. ‘Ik kreeg die tip uit mijn netwerk. Dat nieuwtje heeft Amalia een imago-boost gegeven. Haar oorbellen waren in recordtijd uitverkocht.’

Om de mantelpakken, hoeden en avondjurken nog beter te kunnen duiden, volgt Droogendijk een modinette-opleiding. Ze schrijft als freelance journalist voor Vorsten en Nouveau en is geregeld te zien bij tv-programma’s als Tijd voor Max en Blauw Bloed. Bij het AD is ze in maart begonnen met de wekelijkse rubriek ‘Oranje Franje’. Haar website Modekoningin Máxima trekt gemiddeld 20.000 bezoekers per dag. Wie ‘Máxima’ googelt, komt eerst daar uit, en daarna pas bij de officiële site van het koningshuis.

Wat was je voor kind?
‘Anders dan anderen. Mijn interesse voor het koningshuis ontstond al toen ik kleuter was. Onze buurvrouw had een abonnement op Vorsten. Met haar bekeek ik de hoeden, jurken en kronen van prinses Diana en koningin Beatrix. Maar ik hield ook van soldaatje spelen en in bomen klimmen. Ik was een stoer prinsessenmeisje dat op avontuur ging.’

Droogendijk komt uit een christelijk gezin met vijf kinderen dat ze beschrijft als warm en betrokken. Haar vader was accountant bij het UWV. Haar moeder bleef thuis, omdat drie kinderen - onder wie Josine - suikerziekte hadden. ‘Dat was een offer, ik zag haar opbloeien toen ze ging werken.’

Tekst loopt onder de foto door.

De jeugdfoto - een vast onderdeel van het loopbaan­interview - is gemaakt op Koninginnedag. Een 3-jarige Oranjefan staat in haar geboorteplaats Veenendaal bij een aubade voor koningin Beatrix. ‘Op 30 april was het traditie om met alle basisscholen op de markt te zingen voor de jarige. Ik vond het heerlijk om hoera te roepen en met vlaggetjes te zwaaien. De hand rechts in beeld is van mijn opa. Ik kom uit een gereformeerd gezin waar de oranjeliefde er met de paplepel is ingegoten.’

Haar specialisatie ontstond toen Máxima in 2001 naar Nederland kwam. De hele buurt verzamelde plaatjes voor haar plakboeken. Tot haar moeder zei: ‘Nu ga je maar op internet verder. Ik wil hier geen oranjemuseum.’ Zo ontstond de website Modekoningin Maxima, al gingen de blogs vanaf haar 17-de over mode in het algemeen. ‘Maar als je het hebt over de ontwerpers Valentino en Jan Taminiau, is de vraag toch: wie draagt hun kleding? Zo was ik op mijn 21ste weer terug bij Máxima, alleen zag ik mezelf niet meer als fan.’

Ik benoem het wel als Máxima haar vijftiende nieuwe rode jas draagt. Waren de vorige veertien dan niet goed genoeg?

Wat maakt het verschil?
‘Als fan keek ik alleen naar het sprookjesverhaal van de monarchie. Als journalist zoek ik de boodschap achter de kledingkeus. De mode van monarchen is altijd betekenisvol geweest. Draagt Máxima handschoenen, dan wil ze misschien ook afstand creëren. Ik geef zo min mogelijk mijn mening. Maar ik vind het wel schandalig dat ze 95 procent van haar kledingbudget over de grens uitgeeft. Couturier Addy van den Krommenacker heeft vorig jaar een doorstart gemaakt. Waarom bestelt ze geen avondjurk bij hem?’

Die verontwaardiging zal ze in haar werk niet gauw laten merken. ’Ik waak ervoor dat de toon op mijn website zuur wordt. Mensen lezen hem ter ontspanning, niet om een betoog te krijgen over ontwerpers die het moeilijk hebben. Ik benoem het wel als Máxima haar vijftiende nieuwe rode jas draagt. Waren de vorige veertien dan niet goed genoeg? Dan denk ik niet: wat zal Máxima hiervan vinden. Ik ben haar PR-machine niet.’ 

AD-verslaggever en royalty-expert Jan Hoedeman zei het knap te vinden dat je je eigen niche hebt gecreëerd. Hij vroeg wel hoe diplomatiek je bent als je een blooper benoemt.
‘Ik maak altijd een afweging tussen respect en eerlijkheid. Natuurlijk kan ik zeggen: wat heeft Máxima voor afschuwelijks aan. Ik zeg liever dat de culotte (broekrok, red.) niet het beste in haar bovenhaalt. De tone of voice is belangrijk. Ik krijg bakken kritiek als ik iets te kritisch ben. Blijkbaar is het koningshuis een feelgood-onderwerp.

Maxima houdt mijn website in de gaten. Die signalen krijg ik van bronnen aan het hof. In mei 2019 zette ik als eerste een filmpje van haar online, dansend in Sevilla. Een minuut later kreeg ik bericht van de RVD. Die dreigde met een rechtszaak als ik het niet snel weghaalde. Als freelancer ben ik kwetsbaar, dus heb ik bakzeil gehaald. GeenStijl heeft het filmpje wel laten staan, maar er kwam geen proces. Ik was toen goed nijdig, want ik vond het niet eerlijk. Veel royaltyverslaggevers zijn freelancers die het afleggen tegen de RVD.’

Eva Jinek is een voorbeeld voor me als powervrouw.

Presentator Martine van Os van Tijd voor Max prijst je kennis en enthousiasme. Ze ziet je nog wel eens hoofdredacteur worden van een internationaal tijdschrift over vorstenhuizen. Hoedeman zei dat ook al.
‘Ik zit daar wel eens over te sparren, ja. Maar ik heb meer plannen dan tijd. Ik wil mijn schrijfwerk combineren met lezingen en tv-werk. Daarin kan ik me nog meer ontwikkelen als allround verslaggever, niet alleen over mode. Eva Jinek is een voorbeeld voor me als powervrouw. Bij haar zou ik graag eens aanschuiven. Misschien moet ik ook eens een plan indienen voor een eigen tv-rubriek.’

Je klinkt ambitieus.
‘Als kind keek ik tijdens de dwarsfluitles op tegen leerlingen die beter speelden. Ik deed mijn best om net zo goed te worden. ik heb ook een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Misschien komt dat doordat ik op mijn 4de al insuline moest spuiten. Toen ik zwanger was van Jesse, hoorde ik de uitgerekende datum. Precies op Prinsjesdag. ‘Dan kan ik niet’, zei ik tegen de gynaecoloog. Toen mocht ik de dag erna bevallen. Ik had nog een deadline, maar de eerste weeën kwamen al op Prinsjesdag. Mijn man zat te tikken, terwijl ik de zinnen zei. Het is niet mijn beste artikel geworden, maar het is gelukt.’

Als voorwerp dat symboliseert hoe ze in haar werk staat - ook een vaste onderdeel van de loopbaaninterviews - kiest de royaltyverslaggeefster een boom. Ze wijst naar een kastanje achter het raam. ‘Een stabiele basis vind ik heel belangrijk voor mijn kinderen. Ik hoop dat we ze stevige wortels meegeven. Bomen kiezen zelf hoe ze groeien, ze waaien niet snel om. Als je goed voor ze zorgt, pluk je er de vruchten van. Zo heb ik mapjes op mijn computer van alle avondjurken van Beatrix, op kleur gesorteerd. Dat kost veel tijd, maar als ze in een rode jurk verschijnt, hoef ik mijn archief maar te openen en ik weet wat ze aan heeft. In een artikel over Máxima’s hoeden kan ik melden dat ze er meer dan 250 heeft. Ik geniet van het speurwerk. Er valt me altijd wel iets op.’

Raak je nooit uitgekeken op Máxima?
‘Na de jaarlijkse fotosessie in juli ben ik het zat. Dan kan ik even geen Máxima meer hebben. Elke dag zie ik haar voorbij komen in weer een nieuwe outfit. Dan zet ik archiefblogs op mijn website tot de dip voorbij is.’

En als je er echt genoeg van krijgt?
‘Dan word ik woordvoerder van de politie. Dat wilde ik al toen de mode van Máxima nog mijn hobby was.’