Royaal loyaal

Je kunt de ganse dag diepzinnig doen over de vooruitgang en de onafhankelijkheid van de vaderlandse nieuwsvoorziening, maar wanneer Willy I arriveert knipmessen de publieke verslaggevers alsof Louis Quatorze waarlijk is opgestaan. Dan wordt er gelachen alsof iedereen een buisje Prozac heeft ingeslikt.

Overdreven? In het geheel niet. De aardige mevrouw van de RVD, waarvan we de naam maar niet zullen noemen, vond het gebuig ook een tikje overijverig.

Op de borrel, waar we graag beeldend verslag van hadden willen doen, werden niet NOS-fotografen geweigerd in verband met, ja in verband met wát eigenlijk? ’Van ons had het best gekund’, fluisterde de hofdame. ’Dit beslist de NOS zelf.’

Je kunt er boos over worden of er een hysterische rel van maken, maar het is ook wel weer aandoenlijk dat lakeiengedrag. Aanstellerig gedoe bij de deur, roltrappen die worden stilgezet, een dozijn agenten die in walkietalkies fluisteren, voorlichters die in paniek raken. Als je het in het script van de serie Homeland zou schrijven, zou er een streep doorgaan wegens te veel cliché-scènes. Maar niet bij de trouwste vazal van de RVD. De NOS weet geen enkele maat te houden als de Oranjes op visite komen. De RVD-bron: ’Zeg doe me een plezier. Schrijf dat allemaal maar niet op, want we werken net zo goed met de NOS samen’.