‘Leon was zijn tijd ver vooruit’
Leonardus John de Wolff, geboren op 26 september 1948 in Rotterdam, leefde vele levens tegelijkertijd. Als journalist, als mediatrainer, als sportman, als docent, als vriend, als vader, als geliefde. Hij was én is een man om lief te hebben. Wij allen hielden van Leon omdat hij zo veelzijdig was, omdat hij altijd een opbeurend woord paraat had, omdat hij verzot was op small talks, omdat hij snoeiharde kritiek kon verpakken in bemoedigende woorden, omdat hij was zoals hij was.
Geen allemansvriend, zeker niet. Dat bleek maar al te duidelijk toen zijn boek ‘De krant was koning’ in 2005 uitkwam. Er ontstond een tweespalt in journalistiek Nederland: je was voor of tegen De Wolff. Jan Blokker, hoe kan het ook anders, spande de kroon: God bewaar me voor zoveel onzin luidde zijn oordeel.
De Wolff, zo luidde de kritieken, liet zich te veel leiden door commerciële motieven – de oplage van kranten en de kijkcijfers van de publieke omroepen stonden immers onder grote druk – en zijn adviezen waren zelfs koren op de molen van populisten à la Geert Wilders. Ja, er werd met grof geschut geschoten.
Leon bleek zijn tijd ver vooruit. Inmiddels heeft iedere journalist het over vraag gestuurde en publiekgerichte journalistiek. De ‘methode De Wolff’ kreeg zijn wetenschappelijke erkenning bij het uitkomen van zijn proefschrift ‘Newspaper Loyalty’ in 2012; een dag die ons allemaal in het geheugen staat gegrift. Hij had het gered, en hoe.
Het is uiterst verleidelijk het gehele universum van Leon de Wolff te beschrijven en nog één keer in herinnering te roepen hoe veelzijdig en vakkundig hij was. Maar achter de strenge en succesvolle methode De Wolff schuilt de mens Leon. En die kende ook twijfels. Zouden de kranten het wel redden in het digitale tijdperk? Zijn journalisten en uitgevers wel innovatief genoeg? Journalisten moesten in zijn ogen dieper graven, op zoek naar harde feiten. Hij begreep als geen ander hoezeer oude waarden onder druk stonden.
Hij bleef altijd de docent, de analyticus. Eerst in zijn burcht in Rotterdam en later in zijn droomhuis in Espe. Ondanks zijn slopende en wrede ziekte had hij daar, samen met zijn partner Suzanne, nog hele gelukkige jaren. Ploeterend bezig aan zijn grote levenswerk, zijn proefschrift. Maar ook genietend van de natuur en het goede leven. Want genieten kon hij.
De volledige tekst van de toespraak, uitgesproken op woensdag 8 januari tijdens de begrafenis van Leon de Wolff, staat online op: http://tek.st/6a
Praat mee