Gebrand­merkte Journalistiek

George Orwell legde al eens streng het verschil uit tussen journalistiek en PR. ‘Journalism is printing what someone else does not want printed. Everything else is public relations.’ In een oude Storkfabriekshal in Amster­dam hadden zich journalisten en PR-Raspoetins verzameld om elkaar eens lekker de maat te nemen over branded journalism. Op het podium gingen Eric Smit van onderzoeksite Follow the Money en Aegon’s masters voice Jan Driessen met elkaar in debat. Smit is een overtuigde ­Orwelliaan. Als journalisten geen pijn doen dan zijn het tikkende lakeien. Als Driessen even later een ‘onafhankelijk’ door Aegon betaald krantje uit zijn schoot trekt om aan te tonen dat het best meevalt met die beïnvloeding, snuift Smit: ‘De boodschap is toch duidelijk: Het pensioen staat op de tocht. Verzeker je bij Aegon.’

Het periodiek bleek een bijlage over pensioenen in het Financieele Dagblad dat was volgetikt door FD-scribenten. Driessen vond Smit overdrijven. De oud-Den Haag Vandaag pitbull beet terug: ‘Alsof ik niet meer onafhankelijk was als ik een keer met het regeringsvliegtuig meevloog’.

Maar ach, de koopman en de dominee zijn hier nooit ver van elkaar verwijderd. Smit bleek via een commerciële dochter bij FTM ook hoernalistiek te bedrijven en Driessen stelde voor om 10 procent van de advertentie uitgaven te investeren in een fonds voor onderzoeksjournalistiek. ‘Als het maar transparant is’, was de polder­conclusie. Orwell zou hebben gegruweld van zelfgenoegzame gemeenzucht. Hier kon echt niemand zich aan storen.