In Memoriam Wim Bank (1954-2009)
Altijd op de bres voor de medezeggenschap en dus voor anderen. Altijd nadrukkelijk op de werkvloer aanwezig. Om uiteindelijk op veel te jonge leeftijd weg te kwijnen en in eenzaamheid aan zijn eind te komen. Met het overlijden van Wim Bank is een bijzonder mens weggevallen, aan wie ook de NVJ veel dank verschuldigd is.
Wie Wim Bank zegt, zegt Haarlems Dagblad. Bij die krant lag zijn hart. In 1977 begonnen als freelancer, en toen al NVJ-lid, kreeg hij er in 1980 een vaste baan. En als gevolg van allerlei fusies vervulde Wim later ook verschillende, vaak leidinggevende, functies in Leiden, IJmuiden en laatstelijk Alkmaar. Dat alles bij wat nu HDC Media heet.
Chef of niet, het ging Wim niet om de hiërarchie maar om de inhoud. Waarbij de mens voor hem voorop stond. Het opkomen voor anderen leidde er dan ook toe dat hij in allerlei vertegenwoordigende organen actief was. De laatste jaren trok Wim ook buiten HDC de aandacht als voorzitter van de Centrale Ondernemingsraad. De COR van HDC zorgde er eind 2007 voor dat een al in gang gezette redactiereorganisatie door de rechter werd verboden. Eigenlijk had Bank bij die reorganisatie wel willen vertrekken, en dus was de voortrekkersrol die hij bij de rechtszaak vervulde, extra tekenend: ieder eigenbelang was hem vreemd.
Tragisch genoeg leidde een artikel in De Journalist/Villamedia begin 2008 tot het voortijdige vertrek van de COR-voorzitter. Aanleiding was ophef over het mogelijk opnemen van De Gooi- en Eemlander in dagblad De Telegraaf. Dat scenario, dat intern al enige tijd de ronde deed, werd door Bank in het bericht bevestigd. Het leverde hem vooral vanuit Hilversum een golf van kritiek op, waarbij sterk op de man werd gespeeld.
Nadat Bank zijn opstappen bekend had gemaakt, startte de Haarlemse redactie nog spontaan een handtekeningenactie om hem als voorzitter te behouden, maar dat mocht niet baten. Intussen was zijn dagelijkse werkplezier in Alkmaar ook niet altijd even groot. Eerlijk is eerlijk: Banks diplomatieke gaven waren niet sterk ontwikkeld en hij schroomde niet stevige meningen over leidinggevenden met luide stem over de redactie te verkondigen. Maar van iemand met hart voor de zaak moet je een stootje kunnen verduren. Niet ieder lid van de hoofdredactie kon er op gepaste manier mee omgaan. Dieptepunt was een grove persoonlijke aanval op Bank in een mail die ook nog eens in ruime kring werd verspreid. Dit gebrek aan beschaving deed Wim meer pijn dan hij liet merken.
Bank vertrok in oktober 2008 uit Alkmaar met een regeling, die vrijwillig heette maar dat eigenlijk ook niet was. Van allerlei mooie plannen kwam vervolgens niets. Hij zat in zijn eentje in Hoofddorp in een huis, waar het gemis aan zijn in 2003 overleden Ineke des te heviger werd. Wim keerde verder in zichzelf. Collega’s/vrienden kregen, hoe ze het ook probeerden, steeds minder contact met hem, en hetzelfde gold voor zijn familie. Het einde kwam op 4 november. Wim Bank overleed, 55 jaar oud, in het ziekenhuis aan de gevolgen van een verwaarloosde ontsteking.
Arthur Maandag
Altijd op de bres voor de medezeggenschap en dus voor anderen. Altijd nadrukkelijk op de werkvloer aanwezig. Om uiteindelijk op veel te jonge leeftijd weg te kwijnen en in eenzaamheid aan zijn eind te komen. Met het overlijden van Wim Bank is een bijzonder mens weggevallen, aan wie ook de NVJ veel dank verschuldigd is.
Wie Wim Bank zegt, zegt Haarlems Dagblad. Bij die krant lag zijn hart. In 1977 begonnen als freelancer, en toen al NVJ-lid, kreeg hij er in 1980 een vaste baan. En als gevolg van allerlei fusies vervulde Wim later ook verschillende, vaak leidinggevende, functies in Leiden, IJmuiden en laatstelijk Alkmaar. Dat alles bij wat nu HDC Media heet.
Chef of niet, het ging Wim niet om de hiërarchie maar om de inhoud. Waarbij de mens voor hem voorop stond. Het opkomen voor anderen leidde er dan ook toe dat hij in allerlei vertegenwoordigende organen actief was. De laatste jaren trok Wim ook buiten HDC de aandacht als voorzitter van de Centrale Ondernemingsraad. De COR van HDC zorgde er eind 2007 voor dat een al in gang gezette redactiereorganisatie door de rechter werd verboden. Eigenlijk had Bank bij die reorganisatie wel willen vertrekken, en dus was de voortrekkersrol die hij bij de rechtszaak vervulde, extra tekenend: ieder eigenbelang was hem vreemd.
Tragisch genoeg leidde een artikel in De Journalist/Villamedia begin 2008 tot het voortijdige vertrek van de COR-voorzitter. Aanleiding was ophef over het mogelijk opnemen van De Gooi- en Eemlander in dagblad De Telegraaf. Dat scenario, dat intern al enige tijd de ronde deed, werd door Bank in het bericht bevestigd. Het leverde hem vooral vanuit Hilversum een golf van kritiek op, waarbij sterk op de man werd gespeeld.
Nadat Bank zijn opstappen bekend had gemaakt, startte de Haarlemse redactie nog spontaan een handtekeningenactie om hem als voorzitter te behouden, maar dat mocht niet baten. Intussen was zijn dagelijkse werkplezier in Alkmaar ook niet altijd even groot. Eerlijk is eerlijk: Banks diplomatieke gaven waren niet sterk ontwikkeld en hij schroomde niet stevige meningen over leidinggevenden met luide stem over de redactie te verkondigen. Maar van iemand met hart voor de zaak moet je een stootje kunnen verduren. Niet ieder lid van de hoofdredactie kon er op gepaste manier mee omgaan. Dieptepunt was een grove persoonlijke aanval op Bank in een mail die ook nog eens in ruime kring werd verspreid. Dit gebrek aan beschaving deed Wim meer pijn dan hij liet merken.
Bank vertrok in oktober 2008 uit Alkmaar met een regeling, die vrijwillig heette maar dat eigenlijk ook niet was. Van allerlei mooie plannen kwam vervolgens niets. Hij zat in zijn eentje in Hoofddorp in een huis, waar het gemis aan zijn in 2003 overleden Ineke des te heviger werd. Wim keerde verder in zichzelf. Collega’s/vrienden kregen, hoe ze het ook probeerden, steeds minder contact met hem, en hetzelfde gold voor zijn familie. Het einde kwam op 4 november. Wim Bank overleed, 55 jaar oud, in het ziekenhuis aan de gevolgen van een verwaarloosde ontsteking.
Arthur Maandag