Het halleluja-moment van Lamyae Aharouay

Bijna was Lamyae Aharouay (spreek uit: Lamja) na vijf jaar buffelen vertrokken bij BNR Nieuwsradio. Tot ze werd gevraagd om ‘nieuwskick’ te worden. Sinds begin januari is ze om de week vijf dagen lang te horen bij De Ochtendspits, waar ze luisteraars samen met de presentator bijpraat over nieuws en actualiteiten. ‘Een vreselijk woord vind ik het: “nieuwskick”. Het was een werknaam voor een nieuw soort functie, en die naam is een eigen leven gaan leiden.’

Maar het omschrijft het wel goed: je bent een sidekick van de presentator die het nieuws behandelt.
‘Het is gelukkig meer dan alleen de kranten doornemen en werk van anderen opnieuw opratelen. Je mag je lekker tegen gesprekken met gasten aan bemoeien. Als ik tijdens een interview zie dat er ergens nog wat te halen valt, mag ik daarop inspringen. Ik vind het fijn om soms ook wat te ontregelen. Laatst hadden we PvdA-Kamerlid Jan Vos te gast. Hij vond dat er meer elektrische auto’s moeten komen. Als slotvraag vroeg ik hem hoe hij naar de studio was gekomen. In de auto van zijn vriendin, gaf hij toe. Een Mazda 323, en die is niet elektrisch.’

Dat klinkt alsof je aardig op je plek zit. En dat terwijl je jezelf eind vorig jaar afvroeg of je nog wel bij BNR wilde blijven.
‘Toen ik in 2011 als stagiair binnenkwam was alles spannend. Ik werd letterlijk in het diepe gegooid. Dan moet je meteen leren zwemmen. Ik was toen nog een redelijk stil muisje, dus dat is heel goed voor me geweest. Uiteindelijk mocht ik zo nu en dan de kranten doornemen op zender. Maar na vijf jaar begon ik de uitdaging een beetje te missen. Wil ik dit nog wel? Niet dat ik mezelf nou zo goed vind, maar je werk moet wel uitdagend blijven anders leer je niet meer bij. Dertig jaar hetzelfde werk doen kan ik niet. Ik wil niet stilzitten.’

Nog voor je die twijfel kenbaar kon maken werd je gevraagd als een van de twee nieuwskicks van De Ochtendspits. De ene week zit je op zender, de andere week ben je redacteur. Je collega koos voor een contract, maar jij bleef liever freelancer. Sommige mensen zullen je voor gek verklaren?
‘Ik heb wel eens eerder een contract gewild. Op een gegeven moment ben ik naar (BNR-hoofdredacteur, red.) Sjors Fröhlich gestapt en heb ik commitment gevraagd. Hij wilde meteen een contract opstellen. ‘s Nachts kon ik niet slapen: wat heb ik gedáán? Waarom heb ik zo’n grote mond? Het is bindingsangst. Ik vind het eng om me te binden aan één werkgever. Ik denk dat het ook, vooral in de journalistiek, niet gezond is om je vast te leggen. Wanneer je dat doet, sluipt het gemak erin. Sjors reageerde sportief en zei: als je eenmaal zo ver bent… Ik had mijn commitment. Maar eigenlijk was het super-puberaal van me.’

Niet gek voor iemand die per ongeluk journalist werd.
‘Voor mijn studie communicatie schreef ik een scriptie over lobby-processen. Maar ik wilde ook de andere kant zien. Wat is nou handiger voor iemand in de lobby-wereld dan met eigen ogen te zien wat er aan de redactietafel gebeurt en hoe de media werken? Maar ik vond het zó leuk, dat ik dacht: wat nou lobbyist? Als journalist kun je iedere dag weer vragen stellen. Dat was echt een halleluja-moment. Maar ik ben mijn stage niet begonnen met het idee dat ik het ging maken in de journalistiek.’

Je maakt er geen geheim van dat je in de toekomst graag naar Den Haag zou gaan. Of zoals je collega-nieuwskick Geert Jan Hahn zegt: ‘Lamyae’s hart ligt in Den Haag. Ze vreet alles wat met politiek te maken heeft’.
‘Om wijze dingen over de politiek te kunnen zeggen moet je tussen de politici in zitten. Den Haag is een wereld op zich. Het is een stolp waar de normale burger niet onder komt. Maar aan de manier waarop journalisten met politici omgaan en vragen stellen zie je dat journalisten ook zelf heel snel onder die stolp terechtkomen. De media laten de Kamerleden vaak te gemakkelijk wegkomen. In hoeverre is een artikel of item journalistiek als iemand alleen maar leegloopt? Misschien ben ik wel idealistisch, maar ik vind dat journalistiek van betekenis moet zijn, en dat een journalist tegengas moet geven.’

Aan ambitie geen gebrek. Waarom heb jij succes en andere jonge journalisten niet?
‘Je moet zorgen dat je opvalt. Dat doe je door gewoon heel hard te werken. Ik hoop tenminste dat dat de manier is waarop ik opval. Wat BNR betreft durf ik wel te zeggen dat zo is. Ik zit hier niet omdat ik een hoofddoek draag.’

Wat die hoofddoek betreft: hoe moeilijk is het om niet dat meisje te worden dat omwille van haar religie alleen op islam-onderwerpen wordt gezet?
‘Dat is heel dubbel. Je moet ervoor waken dat je niet redacteur allochtonenzaken wordt. Soms merk ik wel dat ik te fel ben bij het weigeren van onderwerpen over de islam. Maar aan de andere kant heb je wel een netwerk en dus toegevoegde waarde. Je kunt het onderwerp vanuit een ander perspectief benaderen. En ook je collega’s doorverwijzen naar andere, interessante bronnen.’

En dat komt de diversiteit ten goede, iets waar jij je openlijk over uitspreekt.
‘Redacties pretenderen verhalen te vertellen die uit de maatschappij komen. Een groot deel van de verhalen wordt nu niet verteld, omdat redacties er voor het grootste deel hetzelfde uitzien. Maar de kijker verandert en de nieuwe kijker ziet zichzelf niet terug. Dan kun je stoïcijns door blijven gaan met waar je mee bezig bent, maar dan mis je heel veel. Hoe gênant is het dat nieuwsorganisaties die zeggen middenin de maatschappij te staan dat niet zien? Het wordt tijd voor meer nieuwslezers of verslaggevers met een kleurtje.’

Is dat niet iets dat vanzelf verandert met de generaties?
‘Nee. Mijn vader is hier al sinds de jaren 70 en er is nog niets veranderd. Ik haat het dat we deze discussie überhaupt moeten voeren en dat ik door mijn mond open te trekken misschien in een bepaald hoekje wordt gedrukt. Ik wil niet dat diversiteitsmeisje zijn. Maar misschien heb ik inmiddels ook wel genoeg credits opgebouwd dat ik dit gewoon kan zeggen. De media vinden het belangrijk om over diversiteit te schrijven, maar zijn zich niet bewust van de rol die ze zelf hebben. Vooruitgang op dit vlak begint heel primitief, op tv, de radio en in de krant.’

Die gedrevenheid typeert je. Je bent ambitieus, aldus je zus ­Nutheila in een interview in Folia. Waar komt dat vandaan?
‘We waren een klassiek gastarbeidersgezin. Mijn vader kwam in de jaren 70 vanuit Marokko naar Nederland en werkte als fabriekswerker totdat zijn lichaam niet meer kon. Mijn moeder kwam later over, werkte eerst ook in een fabriek en ging daarna met gebrekkig Nederlands een MBO-opleiding SPW doen. Als iemand zonder de taal te spreken alles op alles zet om een diploma te halen, wie ben ik dan om me ergens bij neer te leggen?’