mgm nvj maart

— vrijdag 11 oktober 2013, 09:06 | 0 reacties, praat mee

Een sterk boventallig gevoel

Een sterk boventallig gevoel
© Berend Vonk

Als gevolg van een reorganisatie bij de NVJ is Villamedia-redacteur Frans Oremus ineens zijn baan kwijt. Tijdens een inderhaast bijelkaar geroepen personeelsvergadering valt voor hem het kwartje. ‘Mijn maag weet dat ik een van degenen ben die vanmiddag met ontslagaanzegging het pand verlaat.’ Laatste wijziging: 10 maart 2015, 15:46

Op 8 april sta ik op met een grieperig gevoel. En lichte paniek. Ik heb nog twee dagen om een achtergrondverhaal af te ronden (de rol van pers en politiek tijdens de kroning in 1980), waar ik al veel onderzoek voor heb gedaan. En omdat het de laatste tijd nogal onrustig is bij de NVJ en Villamedia besluit ik dat de enige manier om die 1600 woorden goed op mijn scherm te krijgen bestaat uit thuiswerken en het nemen van een paar paracetamols. Als ik dit mijn hoofdredacteur telefonisch overbreng reageert hij compleet anders dan verwacht. ‘Er is zo een personeelsbijeenkomst en het is belangrijk dat je erbij bent. Er worden heftige mededelingen gedaan die je beter uit de eerste hand kunt horen.’

Koortsachtig – letterlijk – verplaats ik mijn gedachten van kroning 1980 naar het conflict waarin bestuur en secretariaat van NVJ de laatste weken zijn beland. Waarbij verschillende geledingen van het uiteen gevallen bestuur zich via de media lieten horen, soms via gelekt materiaal. Ook Villamedia werd veelvuldig genoemd.

Uit puur opportunisme – ik wil gewoon een blaadje maken – besloot ik vanaf het begin me zo min mogelijk in dit conflict te verdiepen. Ook omdat ik weet dat mijn handen in journalistiek opzicht zouden jeuken als ik me in de materie zou verdiepen. Niet verstandig. Ik ben als werknemer tenslotte niet onpartijdig.

Het gevolg van deze effectieve kop in het zand-methode is dat ik die dag totaal overvallen word door de reikwijdte van het conflict en de te nemen maatregelen om de financiële problemen het hoofd te bieden. Want er moet gereorganiseerd worden. En niet volgend jaar of binnenkort maar vandaag! Als ik snuitend de zaal binnenloop waar het personeel is vergaderd vallen als eerste de lichtbeelden op en een ‘externe’ mevrouw die een ingehuurde personeelsconsulent blijkt te zijn. De hoofden staan strak. De voorzitter van de personeelsvertegenwoordiging is rood aangelopen. Hij is vooraf geïnformeerd en staart in de leegte.

Powerpoint presenteert de penibele situatie. Een sombere stem herhaalt de geprojecteerde tekst. En eindigt met de mededeling dat er nog dezelfde dag gesprekken worden gevoerd met de mensen die boventallig zijn verklaard, dat die mensen desgewenst een beroep kunnen doen op diensten van de personeelsconsulent en dat niemand het pand voor vijf uur mag verlaten.

Met een klap smak ik op de koude grond vanaf de geconstrueerde comfortzone van een bijna twaalfjarig dienstverband. Mijn maag weet dat ik een van degenen ben die vanmiddag met ontslagaanzegging het pand verlaat. Mijn snotterige hoofd nog niet.

De personeelsleden lopen zwijgend de gang in. Snakkend naar nicotine schuifel ik de redactie op om een aansteker te zoeken. Als ik me naar het terras begeef, zegt mijn hoofdredacteur: ‘O, je gaat roken. Ik loop even mee.’

Nu weet ik echt genoeg. Als er iemand een hekel heeft aan sigarettenrook en de gevaren ervan graag breed uitmeet, is hij het.

Werktuigelijk loop ik naar de tuin, steek mijn sigaret aan en luister, kijkend naar een ontluikende punthortensia, naar zijn mededelingen. Woorden als ‘verschrikkelijk’, ‘boventallig’, ‘ingrijpen’ en ‘niks persoonlijks’ komen voorbij. De boodschap is nu echt geland.

Als ik weer de redactie op loop om mijn tas te pakken zitten mijn collega’s met verslagen gezichten aan de vergadertafel. ‘De keuze is op mij gevallen. Ik ga nu naar huis’, zeg ik terwijl ik mijn tas inpak. Degenen die mijn samengeknepen woorden hebben gehoord kijken me vragend om nadere uitleg aan. Maar ik spoed me naar de uitgang. Terwijl ik mijn sleutel in het fietsslot steek herinner ik me de woorden: ‘Niemand mag het pand voor vijf uur verlaten’. Waarom eigenlijk; ze willen toch juist dat ik het pand verlaat? Ach, denk ik, ik heb griep. Ik ga naar huis.

Het is nu mijn taak een ‘brand’ te worden, besef ik als in de trein zit. Onbewust blijk ik toch al langer rekening te hebben gehouden met ontslag. Het ene idee voor mijn verdere toekomst buitelt over het andere. Nee, een baan in de journalistiek zal lastig worden; maar freelancen? En wat als ik eens iets heel anders ging doen op mijn 47 ste. Waarom niet?

Ik besef nu dat ik een van degenen ben wier lot ik de afgelopen jaren zo vaak heb beschreven. De honderden mensen bij de Persgroep, Wegener, Omroep of lokale radio: ook zij zaten op een moment verslagen in de trein.

‘Baan kwijt’, whapp ik naar mijn vrouw. Ze reageert nog vol ongeloof. Zelf ben ik al verzoend en zie tal van mogelijkheden. Of komt het door de koorts?

Het kwam door de koorts, constateer ik als de volgende ochtend wakker word. Teleurstelling en verdriet overheersen dat 24 jaar journalistiek met een pennenveeg kan eindigen. Goed beschouwd is het werkende leven in dienstverband een lange mars van de ene reorganisatie naar de andere. De kunst is de dans te ontspringen, maar dat is dit keer niet gelukt. Aan het einde van de dag neem ik me voor hoe dan ook een plek te claimen in de journalistiek. Want zoals coaches dat hun klanten wel voorhouden: je moet iets doen waar je oogjes van gaan glimmen.

Naast een werklustige kant heb ik gelukkig ook een hedonistische. Hoewel ik ben ‘vrijgesteld’ van werk bied ik aan nog enkele verhalen voor Villamedia te schrijven (wat gretig wordt aanvaard), maar doe het wel rustig aan. Ik geniet na twaalf jaar steeds harder werken en kinderen opvoeden – een vrijwel analoog lopend proces – weer eens van de vrijheden die ik me als kinderloze, 30-jarige freelancer permitteerde. Om half tien met krantje en croissantje op het terras, om elf uur de agenda bekijken en tot drie uur stukjes tikken. Destijds - midden jaren ’90 - was het toetje een ritje op de motor, maar dat is niet echt meer gepast.

Maar er zijn ook mindere dagen. Ik kan en moet honderden dingen doen: me melden bij het UWV, een kamertje inrichten waar ik kan werken, me verdiepen in het fenomeen VAR-verklaring, de Kamer van Koophandel bezoeken, acquireren en de almaar uitdijende heg snoeien. In plaats daarvan staar ik lethargisch naar de tuin. Tot ze op me afkomen, die heggen.

Ter voorbereiding van een interview lees ik in ‘Een webshop is geen carrière’ van voormalig Telegraaf-topvrouw Marianne Zwagerman dat mannen bang zijn voor een vrouw die vijf keer zoveel als hen verdient en rijdt in een Range Rover. Ik vraag me af of ik daar last van zou hebben. Het kan pijnlijker: bij de service­balie van Albert Heijn vroeg ik laatst – met het oog op mijn 14-jarige dochter die allerlei begrotelijke wensen heeft - of ze behoefte hadden aan vakantiemedewerkers. Mijn andere dochter, die erbij stond zei: ‘Ze moet toch zelf weten of ze gaat werken.’ Toen ik als grapje antwoordde: ‘Ja, maar het is voor mezelf’, geloofde ze dit – heel eventjes - werkelijk. In haar hoofd werd ik de collega van de moeder van een klasgenootje. Die van het brood. Tja, ze is tien. En als er monden gevoed moeten worden lijkt het me nog best leuk om Kassa­medewerker A te mogen zijn.

Zoals gezegd: ik ga een plek claimen. Hoofdredacteuren van Nederland, vrijwel allemaal heb ik jullie in de afgelopen jaren geïnterviewd, gesproken dan wel een handje geschud. Als ik mijn werk goed deed heb ik niet alleen maar vrienden gemaakt. Stap daar overheen en bedelf mij onder het werk. Freelance of dienstverband; allemaal goed. Als u maar niet meteen begint te reorganiseren. Mijn mailadres is: foremus@xs4all.nl.

Bekijk meer van

Werk Persoonlijk Dossiers

Tip de redactie

Logo Publeaks Wil je Villamedia tippen, maar is dat te gevoelig voor een gewone mail? Villamedia is aangesloten bij Publeaks, het platform waarmee je veilig en volledig anoniem materiaal met de redactie kunt delen: publeaks.nl/villamedia

Praat mee

Colofon

Villamedia is een uitgave van Villamedia Uitgeverij BV

Uitgever

Dolf Rogmans

Postadres

Villamedia Uitgeverij BV
Postbus 75997
1070 AZ Amsterdam

Bezoekadres

Johannes Vermeerstraat 22
1071 DR Amsterdam

Factuurgegevens

Villamedia Uitgeverij BV
Johannes Vermeerstraat 22
1071 DR Amsterdam

Contact

redactie@villamedia.nl

Redactie (tips?)

Chris Helt, hoofdredacteur

Marjolein Slats, adjunct-hoofdredacteur

Linda Nab, redacteur

Lars Pasveer, redacteur

Trudy Brandenburg-Van de Ven, redacteur

Rutger de Quay, redacteur

Nick Kivits, redacteur

Sales

Sofia van Wijk

Emiel Smit

Teddy van der Laan

Webbeheer

Marc Willemsen

Vacatures & advertenties

vacatures@villamedia.nl

Bereik

Villamedia trekt maandelijks gemiddeld 120.000 unieke bezoekers. De bezoekers genereren momenteel zo’n 800.000 pageviews.

Rechten

Villamedia heeft zich ingespannen om alle rechthebbenden van beelden en teksten te achterhalen. Meen je rechten te kunnen doen gelden, dan kun je je bij ons melden.