Blij zijn voor Riens
RECENSIE Verslaggever Hans Jaap Melissen kijkt voor Villamedia wat het nieuwe televisieseizoen aan nieuwe journalistiek brengt. Na Afghanistan, Irak en Haïti is het tijd voor het slagveld Hilversum. "Vier keer James Bond", dacht ik toen de leader van Brandpunt begon. Maar Ian Flemings creatie is een man met zelfspot, dus wat zocht die in een programma dat zichzelf zo ‘zwaar’ omschrijft: 'Verdieping en duiding zoeken in verhalen die verteld moeten worden.' Dat beloofde pittige kost. Maar drie kwartier later zat ik vooral met vragen. En was ik blij voor een dode man.
Laat ik eerst duidelijk maken dat ik niks schrijf over de reportage in Afghanistan. Ik ken deze ‘Bond’ te goed, net als alle andere betrokkenen, tot en met assistent Habib.
Prima dat Brandpunt veel buitenland gaat doen.
Maar dit pittige programma had nog meer te bieden. Een portret van Maxime Verhagen, door Sven Kockelman. Of andersom. Ik moet er nog even aan wennen, al die parmantige loopjes door de gangen van het Binnenhof.
Moest dit verhaal verteld worden, of was het niet al verteld, de afgelopen week, door soms dezelfde sprekers. Maar misschien ben ik de enige die zoveel tv kijkt.
Brandpunt ging verder, met verhalen die verteld moesten worden. Blarenprikker Fons de Poel maakte een vierdaagse veldtocht naar Minnertsga. De plaats waar een man op een dag zei: ik ga naar boven en laat mij maar met rust. Zijn broers en zussen met wie hij in één huis woonde, namen dat verzoek letterlijk. Ze vonden Riens vier jaar later dood op bed.
En dat ging Fons ons nog een keer vertellen. Mooi gefilmd, zoals alles in dit nieuwe Brandpunt. De broers en zussen kwamen niet aan het woord, maar wel dorpsgenoten. En de burgemeester. Het waren Johannes de Heer reli-fanaten leerden we. Hun misdaden bestonden uit het zingen achter het orgel.
Ze doen maar dacht ik. Of kon je daar ook al tegen zijn. No organ here!
Zonder dat we te weten kwamen of Riens nog diezelfde opstandige morgen was overleden, sloot Fons deze reportage af met de dreigende zin ‘dat iemand kennelijk het recht heeft vier jaar lang weg te teren op een kamertje.’ Zo Fons, dat was eruit.
Vanochtend ging WNL een stap verder. Een verslaggever keek live in de vuilcontainer waar eerder een foetus was gevonden. Live ja. En deed slappe straatinterviews met verontruste omwonenden.
Ik moest denken aan de Friese broers en zussen, achter het orgel. Zij zullen het niet hebben gezien. Principieel geen televisie in huis.
Ineens zag ik het licht.
Minnertsga. Die zolderkamer was vast nog vrij.
Lees ook:
Het zilveren vorkje
Ochtendspits, van afstandje goed te doen
Robben, nazi-zaad en Achmadinejad
Bij de EO is Uitgesproken beter verteerbaar
Zeuren over niks. Uitgesproken Telegraaf
Praat mee