Zure regionale journalistiek? Eerder chauvinistisch

“Enige tijd geleden publiceerde Villamedia een interview met Erik van Gruijthuijsen, directeur journalistiek van de Persgroep, de raarste functie die ik in 40 jaar journalistiek ben tegengekomen, maar dat terzijde. De Persgroep is mijn nieuwe werkgever. Van Gruijthuijsen pleitte voor minder chagrijn in de krant; hij vond de regionale kranten te zuur. Ik schreef hem een brief waarin ik vroeg hoe hij aan die lulkoek kwam. De regionale kranten van Wegener waren en zijn niet zuur. Mijn eigen Brabants Dagblad is ook niet zuur.

Van Gruijthuijsen reageerde, was het natuurlijk niet met me eens, en besloot met een ps: ‘Over de wedstrijd van gisteravond had zelfs jij niet zuur kunnen zijn, wel?’ Het was de dag na PSV-Manchester United.

Ik had gelezen dat er in die wedstrijd al na een kwartier een afgrijselijke schop was uitgedeeld, door een PSV’er, die een jongen van de tegenstander het been brak. De PSV’er had van het veld gestuurd moeten worden, stelde zelfs de verslaggever van het ED vast. Ik liet Van Gruijthuijsen weten dat ik, als hoeder van fair play, in mijn verslag die schop vermoedelijk wel de toon zou hebben laten bepalen; hoe was het gegaan als Manchester United vijf kwartier tegen tien PSV’ers had gevoetbald…?

Vervolgens was Van Gruijthuijsen op de radio. Hij mocht uitleggen wat hij bedoelde met zijn kruistocht om van de regionale kranten meer gezellige ontbijtvrienden te maken. Hij begon meteen over zijn correspondentie met ‘een verslaggever uit het zuiden’. Dat ik het een schande had gevonden dat het ED die heuglijke dag na de overwinning op Manchester United juichend had geopend met de stunt van PSV…

Ik had helemaal niet beweerd dat zulks op de voorpagina verboden was, maar vooruit, laten we Van Gruijthuijsen de dichterlijke vrijheid geven mij te misbruiken om zijn punt hard te maken. Het bleef en blijft toch een slap verhaal. De regionale kranten van Wegener zijn niet zuur, integendeel: regionale journalisten zijn eerder chauvinistisch en welwillend tegenover de eigen regio en de lezers dan dat ze zuur zijn. Te chauvinistisch soms en te welwillend in mijn optiek.

Misschien heeft mijn opwinding tegenover Van Gruijthuijsen te maken met het feit dat we de laatste jaren bar weinig aan de topmannen van ons bedrijf hebben gehad. Jan Houwert kreeg het geniale idee alles maar aan Mecom te verpatsen, een buitenlands investeringsclubje. (Toen ik hem als verslaggever van het Brabants Dagblad benaderde voor een interview, had meneer geen belangstelling: ‘Daar heb ik geen belang bij.’)

Daarna kregen we te maken met een heuse charlatan, Joop Munsterman. Die bedacht een deal met De Pers die het bedrijf uiteindelijk iets van 50 of 60 miljoen kostte.

Hijzelf was op zeker moment verdwenen, met een oprotpremie van een paar miljoen. Ook hem belde ik eens voor een interview. Kansloos. Meneer had al in het Financieel Dagblad zijn zegje gedaan en op televisie, wat moest hij met die kutkrantjes…? Hij zei het echt zo, kutkrantjes. Zijn eigen kranten!

Na deze schertsfiguur kwamen er anderen, allemaal topmannen (en een enkele vrouw) die twee of drie jaar hun renoverende arbeid verrichtten, nieuwe plannen bedachten en op zeker moment schielijk verdwenen om plaats te maken voor de volgende interim-figuur die weer een eigen prioriteit bedacht.

De site was er een van. Vijftien jaar geleden liepen we met Wegener op het internet tien jaar achter op de landelijke kranten, intussen is de achterstand tot vijftien jaar gegroeid, is mijn indruk.

Wat hebben we aan al die schitterende businessplannen van de topmannen gehad? Wij van het Brabants Dagblad moesten na de overname door de Persgroep ineens een editie minder gaan maken – en personeel inleveren, dat sprak vanzelf.

Er werd een berekening op losgelaten waar geen speld tussen te krijgen was. Wat wilde helaas het geval: de lezers zegden hun abonnement massaal op. Paniek!

Resultaat: het oude editiestelsel is deze week in ere hersteld. Alleen niet met de daarbij passende hoeveelheid medewerkers. Want nu telt die berekening plots niet meer.

Je zou er zuur van worden.”

Henri van der Steen
verslaggever Brabants Dagblad