Wat wil je nog Els? In Memoriam Els Rozenbroek (1957-2022)

We zijn met Saar Magazine begonnen omdat we vonden dat er een plek moest zijn waar 50+ vrouwen wél leuk zijn. Waar ze nog niet dromen van een nieuwe caravan. Waar ze niet synoniem zijn met urineverlies, de wekelijkse bingo avond, en boze vrouwen in virals op TikTok.

Dagen, avonden, nachten, konden we met elkaar praten over onze vriendinnen. Over onszelf. Over alle interessante dingen die we meemaakten en hoorden over anderen. Het was meer dan roddelen, het was het opzuigen en delen van de levens van onze leeftijdsgenoten.

Steeds weer een bevestiging dat je ook na je vijftigste exotische avonturen kan meemaken, spannende dates, gruwelijke relatiecrisissen, achterlijk verwende puberkinderen. Els zat vol met dit soort verhalen die pas echt heerlijk smullen werden als ze haar Els-sausje er overheen had gedaan.  Vlijmscherp.

Zes keer per jaar gingen we zitten. Dan had ik een lijstje met ideeën bij me. Els achter haar laptop, sigaretje erbij. En dan ging ik de onderwerpen opnoemen die ik in die twee maanden verzameld had. Bevend van angst zat ik daar de eerste keren: deze vrouw heeft de kleinste bladen groot gemaakt. Maar na een paar sessies wist ik: ik ben het aan het leren. Ze weet het over te dragen.

Dan zei ik: ‘Ik zie vriendinnen die teruggaan naar een jeugdliefde, maar dat vind ik zo Libelle klinken, maar leuk is het wel.’

‘Nee’, zei ze dan. ‘Oersaai.’ (Nooit een uitroepteken gebruiken.)

‘Maar… ze zien dan hun vriendje van toen terug en worden spontaan weer verliefd. Dat is toch een onderwerp?’

Dan keek ze even naar haar lege beeldscherm en tikte: LEVENSGEVAARLIJK, je eerste vriendje weer zien. En dan was het opeens wél een onderwerp voor Saar.

We konden geen genoeg van elkaar krijgen. Dus toen ze vier maanden geleden hoorde dat ze doodging, vroegen we: wat wil je nog?

Ze wilde naar de zon (we gingen naar Spanje) en ze wilde een podcast. Dus kochten we drie microfoons, een SD-kaart en een mengpaneeltje en sleepten die mee naar onbekend terrein. En zo werden we kind aan huis in een hospice. Dat Els op stelten zette met uit de hand gelopen borrels en nachtelijke whisky-avonturen. De Saarpodcast werd een superhit, ze gaf een groot interview in de Volkskrant, ze kreeg de Mercur d’Or LOF, de oeuvreprijs voor bladenmakers. Maar langzaam doofde het vuur toch.

Met een spetterend feest hebben we inmiddels afscheid genomen van je, we hopen dat je nu lekker aan het dobberen bent. We gaan je zoveel missen, dat is onbeschrijfelijk.

Van je mongooltjes, Barbara van Erp en Femke Sterken.