Vrijheid voor Ebru Umar: De waarheid

‘Als ik zeg dat de huisvrouwen van Nederland luie donders zijn, dan is dat mijn mening. Ik heb er geen last van als dat in Metro staat.

Maar mijn voormalig hoofdredacteur bij Libelle, had daar wel last van. Er zijn lezeressen die op hoge poten mijn ontslag eisen bij medium X over wat ik in medium Y heb geschreven. Dat mijn woorden het zakelijke leven van mijn leidinggevende beïnvloeden, vind ik afschuwelijk. Maar ik zal er geen letter om laten.

Dit soort nazigedrag, over mij klagen bij een ander, waar die ander niets mee te maken heeft, is afschuwelijk.

Ik word op straat dagelijks uitgescholden, aangesproken of zelfs betast. Daar ben ik aan gewend. Ik ga altijd de straat op met pepperspray, uit zelfverdediging. Ik heb het nog nooit hoeven te gebruiken, maar vaak genoeg heb ik situaties meegemaakt die maar nét goed afgelopen zijn.

Daar staat tegenover dat ik ook altijd wel positieve reacties krijgt.

Mensen die mij digitaal een haatreactie sturen lach ik uit. Ik haal de spelfouten eruit of retweet ze.

Als ik Wilders interview, gaat Twitter los. “Hoe lang ik nog voor Libelle mag werken?” Als ik Rutte of Asscher interview, vraagt niemand dat en daar word ik pislink van.

Er is een verschil tussen schrijven en publiceren. Ik lever mijn stuk aan, deel een tik uit en loop weer weg. De mensen die het hebben afgedrukt, krijgen geregeld juridische ellende over zich heen. Die hebben te maken met advocaten die er bovenop zitten, en krijgen boze brieven van lezers. 

Ik ben zelf nog nooit aangeklaagd, en ben daar ook niet bang voor. De enige persoonlijke grens die ik hanteer, is of iets juist of onjuist is. Ik zal alles opschrijven als ik er van overtuigd ben dat het de waarheid is. Voor mij is dat de grens.’