VN schrapte kritiek Frénk van der Linden

Zo kennen we Frenk van der Linden weer. Alles voor de publiciteit.

Tjonge, jonge… 10 Jaar na dato daar nog eens over gaan zeuren. Had het ter sprake gebracht toen het interview actueel was en VN er journalistiek nog toe deed.
Vrij Nederland baart alleen nog opzien met interne intriges. De titel ligt al jaren op een sterfbed te wachten op de niet te vermijden dood.
Nu heeft het alle schijn van natrappen. Daarnaast kan ik mij de correctie van VN best voorstellen: het kan heel goed zijn dat de rancueuze opmerkingen door de redactie als ‘off topic’ werden beschouwd en om die reden werden geschrapt. Ook bepaalt nooit een geinterviewde wat wordt gepubliceerd maar als het goed is altijd de redacteur of redactie. Kortom: een mug opblazen tot een olifant is ook een kunst. Een kunst die Frenk van der Linde als geen ander beheerst.

Wat een onaangename sfeer hangt er tussen die twee topinterviewers! En wat hebben lezers eigenlijk te maken met al die kinnesinne over een VN-interview van meer dan tien jaar geleden, waarvan Frénk van der Linden de relevantie niet overtuigend over het voetlicht weet te brengen? Ondertussen blijft het gissen naar het antwoord op de vraag hoe de selectie van te interviewen personen tot stand komt of met welk type vragen je welk soort informatie los kunt krijgen. Of het tijdstip van het interview, de aard en het aantal van de genuttigde consumpties en de duur van het gesprek van invloed zijn op het resultaat. Of mensen makkelijker ontspannen en daardoor misschien loslippiger worden als er geen opnameapparaatje op tafel staat. In welke mate en op welk moment je moet praten over ogenschijnlijk onbeduidende of irrelevante onderwerpen en op welk moment je als interviewer eventueel een brug moet slaan naar politiek of maatschappelijk licht ontvlambare thema’s. Op welke momenten een empathische houding de voorkeur verdient boven een stoïcijnse of confronterende benadering. Hoe je tijdens het schrijven de selectie maakt en in welke mate je spreektaal stileert.
Kortom: hoe ziet de gereedschapskist van een interviewer eruit en welk stuk gereedschap dient waarvoor? We komen het niet te weten, omdat Van der Linden onmiddellijk verstrikt raakt in zijn rancune over een interviewpassage uit de vorige eeuw, die zijn ego kennelijk nog altijd steekt. Nee, Frénk is een stuk hebbelijker als hij anderen aan het woord laat dan wanneer hijzelf geïnterviewd wordt. Het wordt er alleen maar beter op als hij schriftelijk verslag doet van zijn vraaggesprekken, want op tv is al te duidelijk zichtbaar dat hij de rem op zijn onmetelijke ijdelheid maar moeilijk kan vinden. Verbraak heeft met zijn prachtige interviewserie ‘Kijken in de ziel’ aangetoond dat hij de kunst van het interviewen meesterlijk verstaat door precies te doen wat een interviewer behoort te doen: dienstbaar zijn aan de bron en tegelijkertijd aan de lezers/kijkers/luisteraars.

Als je toch ouwe koeien uit de sloot haalt, doe het dan goed. Nu weet ik nog niet of dat wat Van der Linden beweert juist is, aangezien Verbraak ontkent. Alles of niets, zou ik dan zeggen.

Dit interview kan zo een episode zijn uit de trilogie van Hans Vervoort: Het Bedrijf, Confrontatie!

Ik schrik me trouwens dood over die 500 euro die v/d Beukering betaalt voor een interview. Tjeez Barbara, weet je wel hoeveel tijd een interview kost???

nee dus. Ongelooflijk, je schoffeert er je freelancers mee. Het is neerkijken op ze, ze behandelen als stront.

Heb net een lang verhaal ingetypt, niet weergegeven, wat erop neerkomt dat Verbraak zich vaak negatief uitliet over VDL, dat De journalist zo’n lange weergave doet van die ruzie (had korter gekund, die lengte ligt dus niet aan Van der Linden, maar aan de interviewer),
dat er vast een egokwestie is, maar OOK bij Verbraak,
dat iets van 10 jaar terug nog best interessant kan zijn, Alexander, (want van geschiedenis kun je leren, waarom altijd actueel moeten zijn), dat het een aardig inkijkje biedt in interviewe enz enz.
enfin niet doorgekomen.

Het was inderdaad wat stil de laatste tijd rond Frenk van der Linden. Grachtengordelkommer? Zeker. Kietel-je-mij-dan-kietel-ik-jouachtige kwel? Ook. In elk geval heeft hij zich, over het lijk van een wel héél ouwe koe, weer even geagendeerd.
Openbaar lesje voor het freelancerschap in de journaille dus. Dus toch ook wel weer nuttig.
Toch?

Wat een sneu herenleed in dit dubbelinterview met Frenk van der Linden en Coen Verbraak! Jammer ook dat het werkelijke onderwerp hierdoor te weinig aan bod kwam.
Wat mij betreft heeft Coen Verbraak in zijn interviewserie ‘Kijken in de ziel’ al meesterlijk laten zien hoe een goed interviewer opereert: alert doorvragen, en vooral ook dienstbaar zijn aan de tv-kijker/lezer/ en de persoon die wordt geinterviewd. Wat dat laatste betreft kan Frenk van der Linden nog wel wat van Coen Verbraak leren. Ik vrees alleen dat zijn ego daar te groot voor is.

Ik las met stijgende verbazing het dubbelinterview met Frénk van der Linden en Coen Verbraak. Notabene de twee interviewers die ik het meest bewonder. Macho kemphaantjes, buiten verwachting. Dit is dan ook wat ik hen heb laten weten, waarbij ik ze tegelijk het aanbod van een kookworkshop (ben immers behalve freelance schrijver een keukenprinses)heb gedaan. Als we dat zonder kibbelen doorkomen wil ik ze opnieuw interviewen en het artikel op deze mooie site publiceren :)

Wordt vervolgd..

GERAAKT

Er zijn van die dagen dat je jezelf in de spiegel aankijkt en denkt: geen fraai gezicht.

In het dubbelinterview dat Coen Verbraak en mij werd afgenomen door Villamedia liet ik me meeslepen door mijn woede. Ik was zo getergd door de wijze waarop Coen terugblikte op de totstandkoming van zijn artikel over me in Vrij Nederland dat ik mijn gevoel voor nuance verloor.

Daardoor bracht ik het niet op te zeggen dat Coens kritische kanttekeningen op mijn onvoorbereide interviews voor de NCRV- televisie en Het Parool me raakten. Omdat ze afkomstig waren van een goede collega-interviewer, en omdat ze voor een deel hout sneden.

‘Spontane’ of ‘geïmproviseerde’ interviews kunnen inderdaad mislukken: het is mogelijk dat je bij gebrek aan informatie te makkelijk om de tuin wordt geleid. Dat is me dan ook weleens overkomen. Tegelijkertijd heb ik ervaren dat grondig ‘geresearchte’ interviews je nieuwsgierigheid in de weg kunnen staan. ‘Ieder voordeel heb se nadeel’, om de filosoof J. Cruijff aan te halen. Kort en goed: ik had ruiterlijker moeten zijn.

Dat ‘spontane’ of ‘geïmproviseerde’ interviews kunnen mislukken, is wat mij betreft niet het belangrijkste bezwaar tegen het interview-zonder-voorbereiding. Een veel belangrijker punt van kritiek is in mijn ogen de uitspraak van Verbraak dat de interviewer van de onvoorbereide vraaggesprekken een soort ‘kermisnummer’ maakt,  waarin hijzelf belangrijker wordt dan de geïnterviewde. Het interview is een journalistiek genre waarmee de journalist informatie en inzicht wil loskrijgen bij de geïnterviewde. Dat kán best wel eens vermakelijk zijn; maar als entertainment het hoofddoel wordt, raken we toch wel erg ver van huis. Dan belanden we inderdaad in de categorie ‘circusnummers’, met de bron of geïnterviewde als hulpstuk. Daar kent de journalistiek er al meer dan genoeg van, zeker op tv.
Verder is het natuurlijk grootmoedig dat Frénk van der Linden hier toegeeft dat hij zich op sleeptouw heeft laten nemen door zijn woede.

Interviewen is menselijk. en ja marion, mannen zijn kemphaantjes, mooi toch?

Het verwijt dat Van der Linden hier gemaakt wordt dat hij nieuws zoekt met verhaal over VN, is onjuist.

Het is villamedia.nl dat deze zaak apart agendeert… op deze link. Zit VDL niet achter, jullie weten toch wel hoe dat werkt? ;_)

Idd Fraai Frenk dat je je woede erkent. Maar Verbraak ... was ook jaloersig, kwaad enz. Niet alleen jij.