#Stukkietikken

Ik ben op Twitter een kat-uit-de-boom-kijker. Ik ben de stille getuige die aanschouwt hoe naïeve tweeps de meest grove tweets de wereld in slingeren. Meestal snel gevolgd door een excuus en in de meest extreme gevallen door een door schaamte gedwongen tweepkamikaze. Want wat je eenmaal de twitter-wereld in slingert, zal eeuwig rond blijven zingen - uhm tweeten.  Ik heb lang geobserveerd om te voorkomen dat ik dezelfde fouten zou maken en daarbij hard gezocht naar een voorbeeld waar ik me aan op kon trekken. Ik had al een journalistiek voorbeeld, een columnvoorbeeld, een fictievoorbeeld en nu eindelijk ook een twitter-voorbeeld: Sylvia Witteman. Ik zal geen afbreuk doen aan haar tweets door ze hier te quoten; volg haar zelf maar.

Mijn korte termijn twitter-doel is, om net als Witteman mensen aan het lachen te maken met mijn tweets. Ik weet overigens niet of dat ook haar doel is, maar het is wel de uitwerking die ze op mij heeft. Andere mensen worden ook weer heel boos om haar tweets, wat ik weer heel grappig vind, al zou ik zelf niet willen dat mensen boos worden om mijn tweets. Ik houd er niet van als mensen me niet leuk vinden. Ik wil juist likes en favourites enzo.  En dat is een flinke uitdaging, want nuance in 140 tekens is best een beetje lastig. Mijn twitter-voorbeeld gebruikt overigens gemiddeld vijf tweets voor een opmerking – al gebruikt ze die extra tekens niet om nuance aan te brengen.

Het lijkt me een goed streven om twitter-comedian worden. Ik verzamel al een tijdje één zinnige moppen, als: ‘Stond een man op de bus te wachten, viel hij er vanaf.’ Ideaal voor Twitter. Laatst had ik een tweet die ik zelf heel leuk vond, maar helaas geen retweets, favourites of comments. Ik tweette op 5 december: ‘Ik speel weer eens memory met mijn sokkenla… Goedemorgen!’ Ik denk dat mijn 295 volgens net even niet keken tijdens die ene seconde dat mijn tweet hun tijdlijn passeerde. Mijn vader, die geen Twitter heeft, maar mijn naam af en toe googelt en toen mijn tweet zag, zei me dat hij er hard om had gelachen, maar dat telt natuurlijk niet. Want het is mijn vader en het was in real life. Als ik weer iets grappigs in 140 tekens weet, zal ik het nog eens proberen.

Terwijl ik mijn twitter-kunsten verfijn, is het misschien handig dat mijn LinkedIn netwerk me niet meer endorsed voor social media. De verwachtingen zijn dan zo onrealistisch hoog gespannen. Als ik een bescheiden suggestie kan doen: endorse me liever voor #stukkietikken of iets anders in die categorie. #danku.