Glimlach aan de keukentafel
Bomvol idealen verliet ik de middelbare school. De wereld een stukje beter maken, dat zag ik wel zitten. Een stukje rechtvaardiger. Als 10-jarig meisje was ik al de mediator van de klas. Als 12-jarig brugpiepertje werd ik klassenvertegenwoordiger om voor de rechten van de klas op te komen. Klein beginnen, groot denken.
Na een studie rechten waren mijn idealen in duigen gevallen. De wettenbundel is een zwart-wit kader waar een bewegelijke maatschappij nooit ingepropt kan worden. De wettenbundel kreeg later overigens alsnog een grote rol in mijn leven: dankzij de wet sliep ik beter. Het boek hield de doorgebroken lat van mijn bed omhoog.
Ook het internationale recht stelde me teleur. Welke partij behoeft hulp? Was het eerlijk om die afweging te maken aan de hand van westerse waarden? Mijn vragen leidden slechts tot meer vragen. Een jaar verdieping in cultuur, filosofie en geschiedenis bracht meer voldoening. Daarna restte het belang van waarheidsvinding. Ik belande in de journalistiek maar al doende dreef ik verder en verder van mijn oorspronkelijke grootse plannen af en nu schrijf ik ‘mensenverhalen’ en ego-columns. Erg leuk allemaal.
Nu de wereld in brand staat en oorlogspropaganda de boventoon voert, klinkt de luide roep om onafhankelijke berichtgeving. De waarde van journalistiek wordt pijnlijk zichtbaar. Nog meer, nu we ons persoonlijk geraakt voelen door de onbedoelde aanslag op vlucht MH17.
Olaf Koens ging er als een held, met gevaar voor eigen leven, heen. Wie hem op twitter volgt of zijn artikelen in de Volkskrant leest, ziet dat het hem alles behalve gemakkelijk af gaat. Het is afschuwelijk. Hij slaat zich er doorheen, alles voor de waarheidsvinding. De eerste berichtgeving waar we op kunnen vertrouwen, komt van hem en we zijn allemaal opgelucht dat er iemand van ons bij is daar in Oekraïne. Ik ben diep, diep onder de indruk. Zo zijn er nog veel meer helden, die propaganda bestrijden met alle bijbehorende risico’s.
Dat ik diep respect heb voor deze journalisten die het maximale uit hun vak halen, betekent niet dat ik mijn loopbaan een wending ga geven. Nee, het geeft me het besef dat ik m’n oude ideologieën een nieuwe invulling heb gegeven. Ik haal geen belangrijke waarheden boven tafel, ik red geen levens en ik heb geen invloed op de wereldpolitiek. Ik ga voor een glimlach aan de keukentafel.
Ik vraag mijn vriend elke maand om als test mijn column te lezen. Één keer lachen? Opnieuw beginnen. Twee keer lachen? Nog een beetje schaven en aanscherpen. Ik ga voor minstens drie, hopelijk vier gniffel- of glimlachmomenten. Misschien kan ik een ietsepietsie beetje geluk aanwakkeren met m’n goednieuwsverhalen en onbelangrijke columns. Groot denken, klein beginnen.
Praat mee