Sociale distributie
Op het eiland waar ik ben rijden geen auto’s en zijn geen brommers. Mensen worden hier vervoerd met paard en wagen. Ja, het bestaat nog! Blauwe karretjes met paarden die behangen zijn met halsters in felle kleuren. Ik zag zelfs een paardje met een rastamuts op.
Alhoewel niemand hier haast lijkt te hebben razen de meeste van deze taxichauffeurs met een behoorlijke vaart langs. Met filmische stofwolken. Soms trekken ze ineens de teugels in en maken een praatje met de jongens van de strandtent. Tijdens een helder moment in mijn hangmat, bedacht ik dat deze ‘Cidomo’s’ natuurlijk ook als krant fungeren. Aangezien deze mannen met paarden de hele dag rondrijden, horen zij de nieuwtjes het eerst en brengen ze rond. Tenminste, de verhalen waar zij iets mee hebben, de rest zijn ze misschien alweer vergeten bij de volgende stop. Zelf bracht ik ook wat verhalen mee in m’n rugzak: een stapeltje oude kranten en het nieuwste nummer van ‘Works that work’: een internationaal tijdschrift over design en creativiteit, gemaakt door creatieve designers. Zij maken hun blad met de vraag: welk verhaal over design zou je vertellen aan je vrienden die geen ontwerper zijn? En vandaar de titel ‘Works that Work’: het zijn verhalen over design waar je iets mee kunt.
Nummer 2 is vorige maand uitgekomen. Daarin staat onder meer een verhaal over hoe zeecontainers de wereld kleiner en de wereldeconomie groter maken. En hoe Tsjecho-Slowakije eind jaren ’70 serieus nadacht over het bouwen van een ruim 400 kilomter lange tunnel naar Joegoslavië om zo toegang tot zee te krijgen. Ondertitel van ‘Works that Work’ is dan ook: Magazine of unexpected creativity. Cool!
Maar het mooiste komt nog: het blad maakt gebruik van ‘social distribution’: enthousiaste lezers kunnen het blad per tien stuks tegen gereduceerd tarief inkopen en hun plaatselijke boekhandel verleiden het blad voor meer aan te kopen. Bij de presentatie van het tweede nummer twitterde ik daar opgewekt over en kreeg meteen repliek: wat een beroerd business model, dat gaat nooit werken. Maar het leuke is nou juist dat het al werkt. Hoofdredacteur en oprichter Peter Bil’ak speelt momenteel quitte en betaalt zijn freelancers 40 cent per woord, kom daar nog maar eens om! A magazine that works. Niet zo gek ook als je bedenkt dat niches de toekomst hebben. Als men zich maar betrokken voelt. Als lezers de verhalen maar onthouden en doorvertellen.
Ondertussen heb ik mijn exemplaar van ‘Works that Work’ per ongeluk in een van de strandtenten laten liggen. Het was eigenlijk te vroeg voor sociale distributie want ik had ’m nog niet uit. Ben benieuwd wie de cidomo onder de bladen nu in handen heeft.
Praat mee