SM-rechter

De rechter werd verklikt door een informant uit het milieu, die op die manier strafvermindering probeerde te versieren. Het gerecht begon een heksenjacht tegen de rechter: hij werd niet alleen uit zijn ambt ontzet, zelfs zijn pensioenrechten werden hem afgepakt.

Eigenaardig, want strikt juridisch was er niet eens een vergrijp: de vrouw had nooit klacht ingediend, en er was dus nergens een slachtoffer te bespeuren.

Toch vond een groot deel van de magistratuur zijn gedrag ‘onwaardig voor zijn ambt’, ook al was er op de professionele kwaliteiten van de rechter niets aan te merken.

De Vlaamse pers verdeelde zich in twee kampen: zij die de magistratuur volgden, en de anderen, die vonden dat de rechter in zijn privé-leven mocht doen wat hij wilde, zolang dat zijn functioneren maar niet hinderde.

Gek was dat vrijwel alle gerechtsverslaggevers, die dagelijks hun informatie van gerechtsbronnen moeten krijgen, de kant van de magistratuur kozen, terwijl de andere journalisten de kant van de rechter kozen.

Daar hoeft niet eens een groot complot achter gezocht te worden. Maar het is wel opvallend hoe in vele milieus de symbiose tussen de journalist en zijn bronnen soms erg groot wordt. Niet alleen omdat men er voor zijn dagelijkse portie nieuws, scoops en primeurs van afhankelijk is, maar ook omdat men vroeg of laat de denkwijze en de mentaliteit van het milieu overneemt. Ten koste van het onafhankelijke denken.

Veel redacties geloven dat je specialisten nodig hebt, die dag in dag uit in een bepaald milieu vertoeven, en daardoor meer informatie en inzicht verwerven dan hun collega’s die er slechts af en toe even voorbij fietsen.

Dat klopt voor een stuk. Voor een ander stuk kan de verwevenheid zo groot worden dat een onafhankelijke opstelling bijna onmogelijk wordt.