Cruciaal
Zelden een zo collectieve zucht van opluchting mogen registreren bij de politieke collega’s. Na 540 dagen onderhandelingen heeft dit koninkrijk immers weer een regering, en kunnen de politieke journalisten hopelijk weer normaal berichten over regeringswerk, ministeriële besluiten, parlementaire debatten en meer van die dingen. Dat was ook hoog nodig, want langzaamaan begon de woordenschat te kort te schieten. Hoe zeg je voor de honderdste keer dat het er nu ‘op of onder’ is? Dat deze week ‘echt cruciaal’ is? Dat er ‘un parfum de crise’ in de Wetstraat hangt. Dat heb je met de grote koppen: hoe meer je ze gebruikt, hoe inhoudslozer en minder betekenisvol ze worden. Tot je ze zelf niet meer ernstig neemt, en merkt dat je lezer dat al evenmin doet. Tot grote opwinding heeft de langste regeringscrisis ooit immers niet geleid, veeleer tot mateloze apathie. Zelfs op de krant begonnen de andere redacteuren de ‘politico’s’ met enig medelijden te bekijken, veroordeeld als ze waren tot eindeloze variaties op het thema ‘het kan vriezen, het kan dooien’.
Maar ook als er eigenlijk niets anders te melden valt dan dat de onderhandelaars het aan het uithangen zijn, moeten de kolommen gevuld.
In dat soort omstandigheden voelt een beetje spindoctor zich als een vis in het water. Kleine berichtjes, uitgestuurd via Twitter en SMS, die een schijn van belangrijkheid hebben, geven dan meteen voedsel tot oeverloze speculaties en halen moeiteloos de voorpagina. De politieke journalisten zaten meer dan anderhalf jaar in de grot van Plato, wanhopig proberend te ontcijferen wat die rare schaduwen nu toch maar voorstelden.
Politici gingen er gretig op in om sfeer te scheppen, voorstellen van tegenstanders en die tegenstanders zelf de grond in te boren en hun eigen staatsmanschap te etaleren. Tot op het laatste ogenblik werd sterk theater opgevoerd: de formateur die nog maar eens naar de koning trok om zijn zoveelste ontslag aan te bieden. Dat was er net een stap te veel aan: een Europese brandbrief volgde met de vraag of ze daar nu helemaal gek geworden waren en de financiële markten lieten de Belgische rentestand opveren tot bijna Italiaans niveau. Minder dan een week later was een regering, de speeltijd was eindelijk voorbij.
Een kantelpuntje, en meteen ook de aanleiding om deze column, waar ik meer dan tien jaar wat weetjes en bedenkingen vanuit het verre Vlaanderen met u heb mogen delen, af te sluiten. Voor ik daarbij in herhaling ga vallen, is het tijd om in relatieve schoonheid er mee op te houden.
Het was mij een eer en een genoegen. En aangezien deze plek voortaan zal ingevuld worden door een estafettecolumn, zou ik hem voor de eerste keer graag overdragen aan Frits van Exter van Vrij Nederland, het enige Nederlandse blad waar ik al sinds mijn studententijd aan verslingerd ben gebleven, in goede en kwade dagen.
.(JavaScript moet ingeschakeld zijn om dit e-mail adres te bekijken) is hoofdredacteur van De Morgen
Praat mee