Euthanasie

De journaliste twijfelt, wij ook. Van euthanasie is hier geen sprake, volgens de wet zou zo’n doding puur moord zijn. En zijn we, nu we dat weten, niet in een juridische positie geplaatst van schuldig verzuim, het weigeren van hulp aan een persoon in nood, wanneer we de bevoegde hulpinstanties niet op de hoogte brengen? Maar wanneer we dat doen, riskeren we dan niet dat de dochter bij de vrouw wordt weggehaald, en dat zijzelf vervolgd zou kunnen worden, terwijl het overduidelijk is dat ze vooral een liefdevolle noodkreet slaakt?

De hele dag gaat op aan telefoontjes en mails: een paar rechters en openbare aanklagers, euthanasiespecialisten, een professor medisch recht, in strafrecht gespecialiseerde advocaten. Uiteindelijk tekent zich een consensus af.

Er is geen sprake van een acute situatie, de dreiging zal zich niet volgende week voltrekken. Dat maakt de uitspraak van de moeder juridisch hooguit tot ‘het uitdrukken van een intentie tot het plegen van een misdrijf’, en dat is op zich niet strafbaar. Bovendien heeft de journaliste ook gepraat met de betrokken arts, die van de situatie op de hoogte blijkt. Dat ontslaat onze journaliste volgens alle experts van iedere juridische verantwoordelijkheid voor wat zou kunnen gebeuren.

We gaan dus publiceren, omdat het verhaal aantoont hoe de euthanasiewetgeving belangrijke lacunes vertoont, en geen antwoord biedt op noodsituaties als deze.

Maar we weten nu al dat, ondanks onze twintig telefoons, we weer eens beschuldigd zullen worden van het onverantwoordelijk in de krant gooien van om het even welk sensationeel verhaal, als het maar verkoopt. Yeah, right.

.(JavaScript moet ingeschakeld zijn om dit e-mail adres te bekijken)