Radio 1 wil meer podcasts en onderzoeksjournalistiek

Zoekend naar de bedenker/ster van de meest recente schoffering van de Radio 1 luisteraars en meer specifiek, de Kunststof luisteraars stuitte ik op de naam van meneer Borst en vervolgens op bovenstaand artikel in het Villamedia medium.  Alwaar zichtbaarder gereageerd kan worden dan met een email aan voornoemd programma, waarvan je als verzender nooit zal weten wie het leest dan wel of die email überhaupt gelezen wordt, want antwoord krijg je niet. Dat is hier misschien hetzelfde, maar ik kan het in ieder geval nog eens terugzien. 
Ik hecht eraan als redelijk trouwe luisteraar van Kunststof om aan meneer Borst uit te leggen dat hij zich als een incompetente potentaat gedraagt. De incompetentie blijkt uit het feit dat de hij het énige radio interview programma van de publieke omroep dat bijna een heel uur de tijd neemt om bekwame interviewers een gesprek te laten voeren met mensen uit de kunst, cultuur en/of media zodat cultuurbarbaren zoals ik nog een béétje bij de tijd kunnen blijven, dat hij dus zonder enige opgaaf van reden meent dat zo’n conversatie wel in tweeën gehakt kan worden.  Alleen als je geen benul hebt van communicatie in het algemeen en interviewen voor de radio in het bijzonder kun je zoiets bedenken. En de kwalificatie potentaat is toegevoegd omdat hij dat hakwerk ook plompververloren doorvoert. De luisteraar speelt geen rol en wordt niets gevraagd.  Je hebt aldus een boeiend gesprek en halverwege zegt de gesprekspartner ik ga even een blokje om, tot zo. Waarna de voortzetting vooraf moet worden gegaan met een overzicht van wat vóór het blokje om is gepasseerd, en ben je aldus minimaal vijf minuten en de draad kwijt.  Waarom heet het publieke omroep, als het niet uitmaakt wat de luisteraar vindt? Voor uw informatie, die vindt een dergelijke programmatische karaktermoord een bewijs van incompetentie en, hoewel hij&zij; de verplichte finiancierders van het salaris van meneer Borst zijn, is de paradoxale werkelijkheid dat luisteraars niks te zeggen hebben over zulke oprispingen. Mocht dat wel zo zijn dan hoor ik dat uiteraard graag en vooral waar dat te vinden is. Ik ben overigens wel benieuwd wat de interviewers er zelf van vonden - U maakt mij niet wijs dat ze van vreugde op de tafel dansten toen ze dit hoorden. Maar ze zijn niet opgestapt, da’s jammer.  Dezelfde interesse geldt voor de mening van mijn medeluisteraars – de vreugdemails stromen binnen? Vast niet.
Misschien is nog een compromis mogelijk – doe dit een half jaar en ga dan weer vrolijk vernieuwen door de start terug naar zeven uur te brengen. Ik kom dat half jaar wel door met andere dingen.
En vergeet niet op de site het “Ma t/m Do tussen 19.00 en 20.00 uur” dat ónder “Elke werkdag van 19.30 tot 20.30 uur een persoonlijk gesprek” staat daar te laten staan, dan bent u voor één keer uw tijd vooruit.

Lili Pasteur