Portret van Pieter Steinz

‘Ik was voor dit portret van Pieter Steinz meer gespannen dan normaal’, antwoordt fotograaf Jörgen Caris. ‘Ik ben zonder vastomlijnd plan naar hem toe gegaan terwijl ik dat voor deze serie wel vaker doe. Het grijpt me aan dat het leven van iemand zo verstoord en verwoest wordt door ALS. Bij het maken van een portret voor deze serie zoek ik soms naar een moment van kracht of juist naar een heel kwetsbaar moment. Maar het voelde niet goed om Steinz die kanten op te sturen. Die aarzeling heb ik meteen bij binnenkomst aan hem voorgelegd. Hij vertelde dat ik me daar geen zorgen over hoefde te maken. Belangrijker vond hij dat zijn “ALS-grijns” niet in de krant zou komen.’

Steinz, ex-kunstredacteur van NRC Handelsblad en ex-directeur van Het Letterenfonds, schreef dit jaar het Boekenweek­essay. Reden voor Trouw om hem door Caris te laten portretteren voor diens wekelijkse rubriek ‘Ik heb een droom’ in de zaterdagbijlage Letter&Geest. De foto en het korte interview door Noor Hellmann stonden op 21 februari in de krant.

‘De spraakmodule op Steinz’s iPad bracht uitkomst bij de communicatie’, vertelt Caris. ‘De zinnen die hij intypt worden dan uitgesproken. Soms kon zijn vrouw Claartje helpen als hij een korte zin fluisterde. Ik wilde graag iets met zijn liefde voor boeken doen. Hoe precies, dat wist ik vooraf niet. Voor een van de boekenkasten in huis stond een bank. We hebben foto’s gemaakt met boeken als hoofdkussen en met boeken als armsteunen. Steinz had bij het tweede idee onmiddellijk een associatie met het standbeeld van Abraham Lincoln in Washington en toverde het razendsnel tevoorschijn op zijn iPad.’

‘Ik heb veertig beelden gemaakt. Mijn bezoek duurde ongeveer drie kwartier; de fotosessie tien minuten. Twee foto’s heb ik naar hem gemaild. Bij deze pose, met de boeken als armsteunen, lijkt hij de camera meer vergeten te zijn dan op het beeld waar de boeken als hoofdkussen dienden. Dat waren we met elkaar eens. Voor deze publicatie in de rubriek Foto DNA vond ik het belangrijk om zijn toestemming te vragen. Hij had geen enkel bezwaar en vond het portret mooi genoeg om nog een keer te publiceren.’