Piet Bakker in afscheidscollege over nieuws in de haarvaten en de journalist als nerd en netwerker

Een betoog van een tenenkrommende waarheid. Ook stukken van meer dan vijfhonderd woorden zetten geen zoden aan de dijk. Ik constateer, tot letterlijk mijn existentiele wanhoop dat mijn inzet om kwaliteitsjournalistiek op het allerhoogste niveau te leveren de laatste jaren - in huiveringwekkende mate strandt. Heb - samen met Casper Thomas een ruim jaar geleden De Loep gewonnen - op z’n zachts gezegd: geen onbeduidende prijs. Exclusieve reportages uit Syrie van Assad: raak ze aan de straatstenen niet kwijt. Laatst met fotograaf Teun Voeten tien dagen op expeditie in Noord Korea: met hangen en wurgen stuk kwijt gekund in Elsevier voor het fantastische bedrag van drieduizend euro bruto - te delen tussen Teun en mij. Drieduizend Euro voor een maand werk, een publicatie van acht pagina’s (dat dan weer wel) bij een kostenpost (het reëel bestaand socialisme weet verblijfskosten te berekenen) van om en nabij de negenduizend euro.  Dankzij subsidie van van het fonds van Free Press Unlitmited het VERLIES op deze reportage weten te beperken tot een kleine twee mille. (Een hele maand verblijf in Syrie leverde twee jaar geleden nog een bruto-winst van drieëntwintig Euro op. Klaarblijkelijk doe ik iets fout. Tot een jaar of wat geleden haalde ik een schamele winst uit het doorplaatsen van stukken in buitenlandse media. Die markt zit, om tal van redenen, nu bijkans op slot. Mijn probleem - of vooroordeel: in de nieuwe formats kan ik mijn 3000+ woorden stukken niet kwijt. En hoe ik de nieuwe formats als opstap of aanjager kan gebruiken, staat me niet voor ogen. Tweede probleem: als (inmiddels klaarblijkelijk: oude) freelancer mis ik aansluiting bij (jongere?) journalisten die daar, wellicht, de hand niet voor omdraaien. Mijn langzaam gegroeide -en diep trieste -  conclusie is dat er voor kwaliteitsjournalistiek - ondanks het mantra van babyboom hoofdredacteuren dat het heden-ten-dage zo ontbreekt aan kwaliteitsjournalistiek, minder en minder plaats is. Tenminste niet voor de mijne. En, ondanks die Loep, heb ik deze maand besloten de pen neer te leggen. Bah!  robert dulmers