Onze man in Senegal, Joost Bastmeijer, zit nog even in de Achterhoek

“Het valt Bastmeijer op dat de correspondentschappen een stuk minder ‘gewild’ zijn dan vroeger: ‘Vacatures staan lang open. De tijden zijn veranderd, het leven is duur geworden. Denk bijvoorbeeld aan de onkostenvergoeding of verhuiskosten. Bij Trouw werden mijn onkosten bijna niet vergoed. Je gaat naar Soedan. Je hebt een fixer nodig, een chauffeur, een auto, de vlucht moet betaald worden, net zoals benzine en een visum: het kost veel geld. Zie dat geld maar op te hoesten als je nog niet helemaal weet of je geld aan een verhaal gaat verdienen. Het is een onzeker bestaan. De NOS en de Volkskrant zijn erg goed voor hun mensen, maar het is per medium wisselend.’ “

Bastmeijer geeft zelf antwoord waarom correspondentschappen een stuk minder gewild zijn. Als media niet de middelen hebben of die niet willen alloceren voor een fatsoenlijke betaling dan doe je dit werk niet en moeten kranten en andere media zich ernstig afvragen hoe professioneel hun verslaggeving is in vergelijking met bijvoorbeeld de New York Times of The Guardian (en vele anderen). We krijgen nu al de hele tijd buitenlandverhalen te lezen van bureauredacteuren, die net als Bastmeijer die heel Afrika moet verslaan, verstand hebben van talloze landen met hun specifieke historie, culturen, etniciteiten, religies etc.
Er zijn ook lezers die minder gecharmeerd zijn van de hapklare-brokken-journalistiek, van duizend woorden met de echo van andere, vaak buitenlandse media, die beter zijn ingevoerd.
Goede journalistiek heeft zo zijn prijs en die begint met een fatsoenlijke honorering van de journalist.