NRC niet langer gekortwiekt
Hoera! Niet langer gekortwiekt door de macht van de Volkskrant!
NRC Handelsblad wordt eigendom van Egeria (zeg maar: de familie Brenninkmeijer, zeg maar: C&A) en Het Gesprek (zeg maar: Derk Sauer, Frits Barend, Ruud Hendriks en Harry de Winter). Tweewerf hoera! Wat een schitterende mogelijkheden voor synergie tussen print en televisie!, concludeert Kees Schaepman, co-auteur van het boek ‘De grootste kraak in krantenland’ (over het drama Apax bij PCM).
Immers: zonder hulp van bevriende media is de krant ten dode opgeschreven. Papier is een overblijfsel uit een verleden, als ik de profeten onder mijn collega’s moet geloven. Trouwens: geen enkel medium overleeft volgens hen op eigen kracht. Wie niet crossmediaal leert denken, moet de verslaggeving maar vergeten en solliciteren als suppoost in het Persmuseum.
Allemaal waar, ongetwijfeld.
Toch zit ik met een paar probleempjes.
Er zijn namelijk weinig voorbeelden van succesvolle crossmediale pioniers. Daarentegen zijn vele mediamanagers gesneuveld in de innovatierace. Zo ging bijvoorbeeld PCM aan het begin van het nieuwe millennium voor 30 miljoen euro het schip in met PIM (PCM Interactieve Media).
Nu heeft PCM een naam op te houden als het gaat om foute beslissingen. En Het Gesprek aast al lang op een papieren partner. Daartoe voerde het al eerder gesprekken met NRC Handelsblad en ook met de Volkskrant, De Pers en Opinio (zaliger nagedachtenis). Dus wellicht waait de wind nu uit een gunstiger hoek. Maar Het Gesprek zelf is een zorgenkindje, om een understatement te gebruiken. Te weinig kijkers, te weinig adverteerders. Begrijpelijk dat NRC Handelsblad de garantie eiste dat de krant niet opdraait voor verliezen van de zender. De nieuwe eigenaars hebben bovendien toegezegd dat er dit jaar (nog?) geen ontslagen zullen vallen bij NRC Handelsblad. Maar of de opluchting en opgetogenheid van hoofdredacteur Birgit Donker zal beklijven, vraag ik mij toch af. Al is die opluchting begrijpelijk. Eindelijk licht en vrijheid! Maar haar nieuwe bazen eisen wel ‘een sobere, efficiënte bedrijfsvoering’ en een ‘behoorlijk bedrijfsresultaat’. Ze hebben zeventig miljoen euro in de krant gestoken, heel wat meer dan de circa dertig miljoen die kenners van de branche verwachtten. Dat geld zal terugverdiend moeten worden.
De lijdensweg van PCM begon al direct bij de stichting van het concern in 1995, toen NRC Handelsblad en het Algemeen Dagblad voor bijna vierhonderd miljoen euro werden overgenomen van de Nederlandse Dagblad Unie. Dat leidde tot een debacle dat als ‘De Weeffout’ bekend kwam te staan: het bij elkaar harken van Trouw, de Volkskrant, NRC Handelsblad en het Algemeen Dagblad onder één directeur. Met name de Volkskrant en NRC Handelsblad gunden elkaar het licht in de ogen niet. Christophe Convent, de tweede man van de Belgische Persgroep die vorig jaar PCM overnam, zegt daarover in het boek ‘De grootste kraak in krantenland’: ‘Twee beren van kranten in één bedrijf? Dat kan niet. PCM is fundamenteel ziek geworden op de dag dat de Elsevier-kranten werden overgenomen’.
De geldverslindende interne kinnesine binnen PCM is nu verleden tijd.
Er is een slag gewonnen voor NRC Handelsblad, maar nog lang geen oorlog.
De Telegraaf Media Groep en Het Financieele Dagblad trokken zich in een eerder stadium terug als gegadigden voor een overname van de zelfbenoemde kwaliteitskrant. TMG zou een logische partner zijn geweest, met kennis van de markt en een eigen distributienetwerk. De Telegraaf, die het spoor terug naar het populisme lijkt te hebben gevonden, wordt wellicht vanuit Rotterdam met achterdocht bekeken, maar het zou in ieder geval geen concurrent zijn geweest binnen hetzelfde concern.
De nieuwe eigenaars zullen zelf de omgeving moeten opbouwen waarin NRC Handelsblad kan floreren. Dat is met Het Gesprek niet gelukt. Ik hoop van harte dat deze poging om kwaliteit te garanderen wel slaagt.
Kees Schaepman is co-auteur (samen met Herman Spinhof) van ‘De grootste kraak in krantenland’ (Nieuw Amsterdam, 2008) en freelance journalist.
Praat mee
3 reacties
Erik van Heeswijk, 7 januari 2010, 21:17
“Er zijn namelijk weinig voorbeelden van succesvolle crossmediale pioniers. Daarentegen zijn vele mediamanagers gesneuveld in de innovatierace. Zo ging bijvoorbeeld PCM aan het begin van het nieuwe millennium voor 30 miljoen euro het schip in met PIM (PCM Interactieve Media).”
Met PCM’s PIM is het net als met de oorlog, Kees, op een gegevent moment houdt de tijd op dat je het als ultiem argument mag inzetten. Zeker voor de gehele mensheid.
De denkers over internet en over crossmediale projecten zijn inmiddels lichtjaren verder en dat geldt ook/zelfs voor PCM. Je sombere mening over crossmedialiteit lijkt me dan ook lastig te staven. Want naar de letter hebben we ook al vele succesvolle crossmediale eenheden: we hebben kranten de veel aan het web doen, commerciele omroepen die die het web centraal stellen en radiostations kopen, opinietijdschriften die nieuwswebsites maken, websites die omroepen oprichten, publieke omroepen die de meest innovatieve projecten over meerdere platforms verzinnen. Ik daag je zelfs uit om een medium te verzinnen dat niet meerdere outlets heeft en je kunt ze vast niet allemaal wegrelativeren. Dat zouden we 20 jaar geleden niet kunnen verzinnen. Ook Villamedia Magazine (sic!) niet.
En het leuke is: de publieke omroepen winnen prijs na prijs, en de rest maakt (nog steeds) winst. Uiteraard is het lastig verdienmodellen te bedenken in dit nieuwe medialandschap. Maar tijden zijn altijd lastig en complex geweest bij grote onwentelingen, daar is niks vreems aan. Laten we doen en leren en niet somberen.
Er zitten inderdaad wat gesneuvelde mediamanagers thuis. Maar de verstandige mediamanagers van nu? Die vonden PIM toen ook al onzinnig en zijn er al heel lang niet meer mee bezig. Ze hebben zinnigere dingen te doen. Mooie dingen maken en daarmee geld verdienen.
Een bezorgde krantenlezer, 8 januari 2010, 09:52
Schaepman schrijft dat Egeria “(zeg maar: de familie Brenninkmeijer, zeg maar: C&A)” eigenaar wordt van NRC Handelsblad. Maar is dat wel zo?
Villamedia publiceerde op 4 januari het volgende bericht: De familie Brenninkmeijer, bekend van C&A, heeft middels een ingezonden brief in NRC Handelsblad laten weten géén eigenaar te zijn van NRC Media. In diverse media is die uitspraak gedaan, omdat de nieuwe mede-eigenaar van NRC Media, investeringsmaatschappij Egeria, is opgericht door COFRA, de holding waartoe ondermeer C&A en Redevco behoren. In de brief laten de eigenaren van C&A weten dat ‘Egeria inmiddels volstrekt zelfstandig is. Het is geen onderdeel van COFRA en beheert inmiddels ook fondsen waarin de familie Brenninkmeijer part noch deel heeft’.
Met andere woorden: NRC wordt niet van C&A. Maar van wie wel, wie zit er dan achter Egeria? En belangrijker nog: wat zijn de bedoelingen van deze, dus onbekende, investeerders? Wellicht heb ik het in NRC over het hoofd gezien de afgelopen week, maar mij verbaast het dat de redactie van NRC geen alarm heeft geslagen en dat de hele deal niet op losse schroeven is gezet.
Herman Spinhof, 13 januari 2010, 10:37
@ bezorgde krantenlezer: Interessante vraag wie zijn precies de investeerders van Egeria?
Brenninkmeijer en Corfa zijn niet eens ‘klein’ aandeelhouder van het NRC Handelsblad, schrijft Martin Pereboom (Company Secretary van
COFRA HOLDING AG) in een ingezonden brief in NRC Handelsblad, die hij afsluit met:“In het fonds van Egeria dat samen met Het Gesprek de nieuwe eigenaar wordt, participeren COFRA en de familie Brenninkmeijer in het geheel niet”.