Muizengaatje
The naughty corner van het ontslagrecht is het ontslag op staande voet, maar waar de stoute peuter na een paar minuten weer bij mama op schoot mag, is het voor de op staande voet ontslagene over en uit én met lege handen. Soms is dat terecht: bij de frauderende boekhouder, de stelende kassamedewerkster en de plagiërende journalist bijvoorbeeld.
Maar soms ligt het subtieler en heeft ook de werkgever schuld aan de verstoorde verhouding. Vroeger kon de kantonrechter de werkgever in zo’n geval ‘straffen’ met een hogere ontslagvergoeding, maar sinds 1 juli van dit jaar is de vergoeding bij ontslag de transitievergoeding. Basta. Alleen als de werkgever zich ernstig verwijtbaar gedragen heeft, kan er sprake zijn van een aanvullende billijke vergoeding. De wetgever heeft dit een muizengaatje genoemd, met andere woorden: klein.
Het woord is nu aan de rechters: hoe klein blijkt dat muizengaatje? De eerste uitspraken druppelen binnen en wat werknemers vaak ernstig verwijtbaar werkgeversgedrag vinden, vinden rechters soms maar een beetje verwijtbaar en dus komt er geen extra geld. Ook niet voor de werkneemster die door de werkgever onder druk werd gezet in te stemmen met ontslag onder dreiging van het naar buiten brengen van oude privé-mails waaruit een buitenechtelijke verhouding bleek.
Wel verwijtbaar, maar niet ernstig verwijtbaar zegt de kantonrechter, want het raakte wel degelijk aan haar integriteit. Idem in een kwestie waarin een samenwerkingsprobleem tussen collega’s niet werd opgelost. Nou, dat valt wel mee volgens de rechter, de werkgever heeft heus zijn best gedaan de samenwerkingsproblemen op te lossen. Niet gelukt: verstoorde verhouding, maar geen ernstig verwijtbaar werkgeversgedrag.
Maar wanneer is het muizengaatje dan wel groot genoeg? De werkgever die een werknemer na een overname achterliet in een lege b.v. , de loondoorbetaling stopzette en deze zelfs na veroordeling tot betaling in kort geding niet hervatte, gedraagt zich wel ernstig verwijtbaar. Dat levert dan uiteindelijk een verdubbeling van de transitievergoeding op. Want de hoogte mag de rechter zelf bepalen.
De les? Reken je als werknemer niet rijk. Ergerniswekkend en soms zelfs ziekmakend werkgeversgedrag leidt zeker niet gemakkelijk tot een aanvullende ontslagvergoeding. Dus als je plotseling al je stukken aan een oudere collega moet voorleggen, moet werken in een onmogelijk rooster of in een uithoek van de regio, vertaalt zich dat niet direct in klinkende munt. Als de ontsporing in de werkrelatie leidt tot ontslag wegens verstoorde verhoudingen, lijken deze onvriendelijke activiteiten niet hard te worden afgestraft. Rechters houden het muizengaatje klein.
Praat mee