‘Meteen een klik met de mentor’

Zeshonderd euro, voor zes gesprekken van gemiddeld drie uur. Met de bodem van mijn bankrekening in zicht een flinke investering, maar ik gunde mezelf een cadeautje. Als ik iets heb geleerd in mijn leven, is het wel dat in het diepe springen altijd iets positiefs oplevert, dus ik sprong. Het lot was me gunstig gezind, behalve een motivatie, moest ik een persoonlijke Top vijf samenstellen van journalisten door wie ik me zou willen laten coachen. Vrouw & Media maakte de match en koppelde me aan mijn favoriet: Martine de Vente. Ideeënkanon, las ik op haar website. Schrijft voor kranten en bladen, is (gast)docent aan diverse journalistenopleidingen en geeft geregeld workshops over hoe je ideeën bedenkt en pitcht.

Op 8 maart 2014, internationale vrouwendag, was ‘de aftrap’ in het NRC-café. Bloednerveus was ik. Zoveel ‘grote’ namen uit de journalistiek hadden zich aan het mento­raat verbonden. Hoofdredacteur van NOS Nieuws Giselle van Cann en oud adjunct-hoofdredacteur Suzanne Weusten van de Volkskrant zouden gaan coachen op het gebied van leidinggeven, journalist Antoinnette Scheulderman beloofde de fijne kneepjes van het portretterende interview te delen, Wouke van Scherrenburg haar expertise op het gebied van presenteren en het leiden van debatten en uit de tijdschriftenwereld hadden onder anderen Maureen Belderink, adjunct-hoofdredacteur van Libelle, Marieke ’t Hart van Vrouw, chef redactie van LINDA. Margot Jamnisek en pop-upbladenmaker Helmke van Geel zich aangemeld. Het maakte me onzeker. Sterker, journalistieke zwaargewichten zijn dé reden dat ik nooit naar netwerkborrels durfde. Dat, maar ook dat ik niemand ken. Maar wie A zegt…, dus trok ik een kek jurkje uit de kast en stapte op de bus naar Amsterdam.

Een wijntje doet wonderen. Na de presentatie van de matches, de interviews met drie mentoren en de uitleg van de spelregels was het tijd om elkaar wat beter te leren kennen. Met een paar slokken spoelde ik mijn zenuwen weg en voor ik er erg in had stond ik te socializen met de dames van het bestuur van Vrouw & Media, de FLA (FreeLancersAsso­ciatie), enkele mentees en Martine. We hadden meteen een klik, mijn mentor en ik. Die avond vertrok ik als een van de laatsten en vol goede moed naar huis. 

Ik reken stevige titels tot mijn vaste opdrachtgevers. Ik schrijf voor verschillende doelgroepen. Ik mag af en toe op reis om in het buitenland een mooie reisproducties te maken. Eind 2013 lanceerde ik samen met een vriendin Makandra SU lifestyle, een glossy voor Surinamers die gezonder willen leven. Een magazine dat we in eigen beheer uitgaven en waarvan inmiddels 1500 exemplaren zijn verkocht. Niet slecht voor een meisje dat ruim tien jaar geleden de overstap maakte van de debiteurenadministratie van VNU naar Yes Magazine, waar ik in twee jaar tijd opklom van redactie assistent tot reportageredacteur.

De ene maand heb ik meer te besteden dan de andere, maar tot op de dag dat Martine mijn coach werd, hield ik financieel gezien mijn eigen broek op. Ik was zelfs niet afhankelijk van pitchen. Maar hoe lang houd je dat vol in een markt die op z’n gat ligt? ‘Bijltjesdag’ bij Sanoma, de negatieve berichtgeving op de Facebookpagina van het Freelance Journalisten Netwerk, oud-collega’s die klaagden over gebrek aan werk en dalende tarieven. En toen mailden ook nog eens drie vaste opdrachtgevers in een tijdsbestek van een paar maanden dat de stekker eruit ging. Onrust. Ik wilde me niet langer afhankelijk opstellen. Echter, hoe val je op in de steeds vollere vijver die langzaam verdampt? Hoe vertaal je een idee naar een briljante invalshoek? En hoe breng je dit vervolgens onder de aandacht van een redactiechef? De keren dat ik het probeerde, kreeg ik of een automatische reply met de melding over een freelancer/ideeënstop of ik hoorde helemaal niets. En probeer jezelf dan nog maar eens te motiveren om de telefoon te pakken.

Mijn mentor pushte me uit mijn comfortzone te stappen. Eens in de maand spraken we af bij een café op de Amsterdamse wallen of bij de IJ-kantine op het NDSM terrein. Standaard begonnen we onze date met muntthee, om al snel over te stappen op witte wijn en bitterballen. Ik keek er echt naar uit, naar onze dates. Zo fijn om iemand te hebben, die met je meedenkt. Martine keek kritisch naar de ideeën die ik wilde pitchen en hield zo nodig een peptalk. In mijn motivatie stelde ik drie doelen: ik wilde Makandra op de kaart zetten, in Wordpress een site bouwen en gaan bloggen en minimaal één nieuwe vaste opdrachtgever aan het rijtje ‘bestaande’ toevoegen. Check, check, check! En toen zaten we nog niet eens op de helft. Martine verbreedde mijn horizon. Ik kreeg een bijzonder persoonlijk verhaal niet verkocht. Ze zei: ‘Probeer het eens bij de krant’. En ja hoor, de PZC hapte meteen. Hetzelfde gebeurde met een reisverhaal voor een mama­glossy, waarvoor ik inmiddels met mijn derde artikel bezig ben. Dankzij Martine’s netwerk stonden ‘de makers van Makandra’ afgelopen december met een halve pagina interview in de Surinaamse krant. En ze plantte een zaadje voor het uitgeven van een boek.

Een week na mijn inschrijving, ontving ik een mail van het bestuur dat als ik lid zou worden van de FLA, zij 60 procent van de deelnamekosten van het mentoraat voor hun rekening zouden nemen. Ik was serieus van plan om mijn lidmaatschap na een jaar op te zeggen, maar nu ik van al die fijne – voor leden gratis – workshops heb geproefd, toch maar niet. Voor Vrouw &  Media mocht ik drie keer bloggen over het verloop van mijn coachingstraject. Verhalen die de bestuursleden vervolgens via Twitter deelden en mij veel relevante volgers opleverden. Ik werd uitgenodigd voor een diner van de NVJ, waar ik leuke contacten aan overhield. Ik ga nu dan ook met veel plezier naar netwerkborrels.

Eind november was de afsluiting van een geweldig half jaar in café VondelCS. Met pijn in mijn hart stapte ik deze keer op de bus. In mijn tas een fles Chablis voor Martine. ‘Ik mis onze bruisende dates nu al’, stond er op het kaartje aan de hals. Twee zielen, één gedachte. Martine en ik hebben nog steeds contact.