‘Jij wilde toch naar zo’n loopbaancoach?’
Hoofdredacteur Dolf Rogmans (50) van Villamedia bezoekt sinds kort een loopbaancoach. Niet omdat hij op zoek is naar een andere baan. In elk geval nog niet. Maar het zet hem wel aan het denken.
‘Voordat je gaat, wil ik het gewoon even weten. Ben je nu op zoek naar een andere baan of niet?’, vraagt mijn collega Anneke. Ik sta met mijn jas aan op de redactie van Villamedia op weg naar de tweede afspraak met loopbaancoach Frank van der Mijn.
‘Nou nee. In elk geval nog niet’, zeg ik met een glimlach. Maar eigenlijk is het antwoord gewoon ‘nee’. En het kan altijd ‘ja’ worden natuurlijk, maar dat hangt niet af van een paar gesprekken met de loopbaancoach, denk ik nog steeds. Waarom ga ik dan toch? Anneke weet het wel, maar wilde blijkbaar toch checken of mijn agenda helemaal zuiver is.
Vorig jaar raakte de economische crisis ook Villamedia en moesten twee collega’s gedwongen vertrekken en van nog eens twee collega’s werd het arbeidscontract aangepast. In het sociaal plan dat de ontslagronde in banen leidde, werd ook afgesproken dat de ‘achterblijvers’ een loopbaantraject konden volgen. Om hen bewust te maken van hun eigen positie op de arbeidsmarkt en ook als signaal dat één ding voor de toekomst zeker is; er is niets meer zeker. Op het intranet verscheen een lijstje met drie loopbaancoaches.
Anderhalf jaar na dato heeft nog niemand van de redactie van de mogelijkheid gebruik gemaakt. Er is wel over gesproken, maar dat is wat anders. Ik heb vanaf het begin geroepen dat ik het zou doen. Maar ja, dan zakt het idee naar de achtergrond, ik ben druk met andere zaken, niemand dringt aan, ik vind het leuk hier, dus waarom zou ik de onrust in mijzelf gaan aanwakkeren? En welk signaal geef ik eigenlijk aan mijn collega’s als ik zo’n loopbaancoach op zoek? Ach, laat ook maar zitten ook. Het komt nog wel een keer.
Zo blijft het tot de redactievergadering over dit nummer van Villamedia. We bespraken verhalen over de stand van de arbeidsmarkt (beroerd) en wat je er aan kunt doen (het bleef even stil). ‘Dolf jij wilde toch nog naar zo’n loopbaancoach? Maak er dan meteen een verhaal over. Weten wij ook hoe dat is.’
Dat was het duwtje dat ik nodig had. Twee weken later zat ik tegenover Frank. In Arnhem. In de eetkamer van zijn woning. Op een warme middag. In mijn mooie overhemd. Ik ben een beetje zenuwachtig merk ik. Het voelt toch als een soort sollicitatiegesprek.
Het is aftasten van twee kanten. Frank probeert helder te krijgen waarom ik eigenlijk tegenover hem zit en of hij de juiste coach is voor mij. Ik ben hier, omdat mijn werkgever betaalt, mijn collega’s erop aandringen en er een verhaal moet komen, zeg ik. Vooruit, toch ook wel, omdat ik het zelf wil. Ik roep het al anderhalf jaar. Op internet heb ik inmiddels het nodige gelezen over loopbaancoaches en wil met een mengeling van persoonlijke en professionele interesse het nu wel eens ‘ervaren’.
Het is maar goed dat dit geen echt sollicitatiegesprek is, denk ik, want echt overtuigend vind ik mijn verhaal niet. Frank doet het er voorlopig mee. Het is de werkwijze van een coach. Hij is net een journalist: vragen stellen en niet oordelen over het antwoord. Het duurt bij mij even voordat ik dat door heb: ik zit hier voor mijzelf en niet om Frank een plezier te doen of vragen ‘goed’ te beantwoorden. Met sociaal wenselijke antwoorden doe ik alleen mijzelf tekort.
Frank vindt dat je elke vier, vijf jaar enkele loopbaangesprekken moet voeren. En vooral niet alleen als je je baan dreigt kwijt te raken. Dan ben je eigenlijk te laat. Dan gaat het gesprek al snel alleen over ‘hoe vind ik een andere baan’. Als die nood er niet is, kan het gesprek ook ergens anders over gaan. Meer over je doelen, je ambities. Als je nog een baan hebt en wat anders wilt, dan is er minder tijdsdruk om te veranderen. En iets anders doen wil niet meteen zeggen van baan switchen. Je kunt ook binnen je huidige werk je gedrag veranderen. Klinkt logisch.
We tasten nog een beetje verder af. Op weg naar Arnhem had ik mij al bedacht dat een loopbaancheck voor mij na zes jaar Villamedia best op een goed moment komt. Ik ben net 50 geworden en ga er gevoelsmatig van uit dat ik niet tot mijn 67ste jaar bij Villamedia werk, houd ik Frank voor. Hoe lang dan nog wel? Tien jaar, vijf jaar, twee jaar? Geen flauw idee. Nog niet zo over nagedacht. Tot nu toe ging ik op zoek naar een andere baan als het begon te kriebelen bij de oude werkgever. Hoe zit dat bij Villamedia, wil Frank weten. Wat heb je daar gedaan en wat is daar nog te doen? Eigenlijk zit ik wel goed, concludeer ik na hem wat verteld te hebben over wat er bij Villamedia speelt. Ik doe veel dingen die ik leuk vind en betrekkelijk weinig dingen die ik echt niet leuk vind. Frank slaat het in zich op en ik zie hem denken ‘daar gaan we nog eens op door’.
Ik wil wel eens weten wat voor vlees ik in de kuip heb met Frank. Wat kan hij eigenlijk voor mij doen? Hoe word je eigenlijk coach? Frank blijkt een wonderlijk carrièrepad gevolgd te hebben. Hij studeerde biologie en antropologie en werkte eerst in die hoek voor hij de switch naar coach maakte. Inmiddels leidt hij ook weer coaches op. O ja, hij is ook nog gediplomeerd koordirigent, Shiatsu-therapeut, Dru yoga docent en oud-hoofdredacteur van het vakblad voor loopbaancoaches. Veel talenten en je hebt een tikkie moeite om keuzes te maken, concludeer ik pesterig. Maar beter een ervaringsdeskundige als coach dan iemand die het alleen maar uit boekjes heeft.
Het klikt. Belangrijk zegt Frank. Voer desnoods gesprekken met twee, drie verschillende loopbaancoaches voordat je kiest, adviseert hij. Want wat een coach ook doet, het echte werk doe je zelf. De coach luistert, vat samen, stelt voor op welke vragen je antwoord wil krijgen, helpt je bij het zoeken, maar jij doet het werk. En dan is het wel handig dat je tegenover iemand zit die niet het slechtste in je boven haalt.
We maken een volgende afspraak. Een coaching traject bij Frank kent minimaal vier gesprekken en vaak wat meer. Het is maatwerk, dus hangt het erg af van wat je zelf wilt. Het kennismakingsgesprek en het eerste gesprek dienen doorgaans om de vraag helder te krijgen en dan is het op zoek naar de antwoorden.
Het bezoekje aan Frank zet mij aan het denken. Over wat ik nu echt van dit traject verwacht en hoeveel energie ik er in ga steken. Als ik het niet serieus neem, doe ik vooral mijzelf te kort. En heb ik hier wel een coach voor nodig? Ik kan dit toch best zelf? Heb ik niet meer behoefte aan iemand die mijn CV doorlicht en beoordeelt of ik überhaupt nog kans maak op een andere baan of dat ik te oud en vastgeroest ben om ooit nog elders aan de bak te komen.
Op de redactie word ik op dezelfde manier uitgehoord. Ik merk dat de coach eigenlijk zijn werk al doet. De radartjes zijn in beweging gezet. En er is geen goede of slechte uitkomst. Frank is er niet zozeer om alle vragen te beantwoorden. Wel om mij er achter te laten komen welke vragen echt belangrijk voor mij zijn en me op weg te helpen om aan de antwoorden te komen.
Dolf Rogmans (1964) is sinds 2008 hoofdredacteur van Villamedia. Voor die tijd was hij chef economie bij de GPD, chef media bij de GPD, hoofdredacteur van Planet.nl en werkzaam in diverse journalistieke functies bij De Gooi- en Eemlander. Rogmans studeerde journalistiek in Tilburg (voltooid) en bestuurskunde in Amsterdam (niet voltooid).
Praat mee