‘Ik schrijf het liefst vrijwillig verhalen’

Het zijn deze vragen – en nog veel meer – die worden beantwoord in Hosselen, harken en andere handigheden - een survivalgids voor freelance journalisten. De gids werd geschreven door 25 freelancers van journalistencollectief Bureau Wibaut die samen een kantoor delen in het voormalige Volkskrant-gebouw en incidenteel samen activiteiten ondernemen. Zoals de tweejaarlijkse uitreiking van de Gouden Freelancer Award.

En nu dus deze gids, die bol staat van tips voor de startende journalist, maar ook de ervaren collega inzichten verschaft - en hem regelmatig een glim- of grimlach zal ontlokken. Want naast veel liefde voor het vak ademt het boek ook – mooi verwoord - leed. Over gedaalde tarieven, het horkerige gedrag van opdrachtgevers en het moeten laveren tussen journalistiek en een andere bezigheid (voor brood op de plank), om maar eens wat te noemen.

Naast een handige gids bieden de verhalen in het boek ook een interessant inkijkje in de (freelance) journalistieke praktijk anno nu. Een ploeterende doch dynamische wereld, waarbij opvalt dat de voldoening over een geslaagd verhaal bij vrijwel iedereen opweegt boven welke andere prestatie dan ook. De Wibauters die de journalistiek verlieten – ook die zijn aan het woord – kijken dan ook met melancholie terug naar het vak en het collectief waar ze ooit bij hoorden, maar zijn desondanks gelukkig met hun nieuwe leven.

Ronduit hilarisch is de mailwisseling – in een serie verhalen die alle de titel ‘Zeg NEE!’ dragen - tussen restaurantrecensent Hiske Versprille en hoofdredacteur Rudie Kagie van Kring Magazine (van kunstenaarssociëteit De Kring). Hij vraagt haar samen met twee collega’s het Kring-restaurant te recenseren. Vrijwillig. En binnen no time.

Wij freelance journalisten, zo repliceert Versprille, doen niets liever dan op vrijwillige basis stukken schrijven voor huisblaadjes van besloten sociëteiten. ‘Zo hebben wij als drietal afgelopen jaar ook al heel succesvolle, arbeidsintensieve driemansrecensies geschreven over de kantine van Harmonie de Natte Tosti in Almere, de mess van Herenclub De Nationale Politiepaarden, en – beslist geen pretje – het restaurant van Arti et Amicitiae. Alles, uiteraard, onbetaald. Mijn bloedjes van kinderen vragen me inmiddels iedere avond met natte, ingevallen oogjes wanneer zij óók weer eens iets te eten krijgen.’

Kortom: lees dit boek.