Henk Steenhuis ten onrechte weggestemd

In het verenigingsleven -in de regel onderdeel van de vrijwilligerscultuur -is het vrij normaal dat eigenlijk niemand op statuten en huishoudelijke reglementen let.
Alleen wanneer er stront aan de knikker is, dan pas wil men naar die ‘kleine lettertjes’ grijpen, om dan in de meeste gevallen te constateren dat het leven zich heeft losgezongen van wat er ooit formeel is afgesproken op (veel) concrete punten.

Het rare van de jongste Parool-affaire is dat het in dat geval gaat om een organisatie van professionals waaronder zich zowaar een aparte deskundige bevindt, zo lees ik, op het terrein van het redactiestatuut.
Niet dus, merk ik droogjes op.

Conclusie: iedereen op de krant is door deze kwestie publiekelijk beschadigd geraakt. De hoofdredacteur, de redactieleden en de beoogde maar inmiddels -juridisch volkomen onterecht- afgeserveerde kandidaat adjunct-hoofdredacteur.

Wat dus de vrij prangende vraag opwerpt: als het Parool zijn eigen interne zaken al niet goed weet te regelen, hoe zit dat dan met het feitelijke journalistieke werk?
Hier zit niets schemerachtigs aan vrees ik.

Ik begrijp bovenstaande analyse, maar vind het wat ver gaan om een verband te leggen tussen het een (interne zaken) en het ander, het uitoefenen van het vak. Denk maar aan de rokende dokter.

Wat mij veel meer zorgen baart dan de onkunde op het gebied van statuten is de inhoudelijke motivering van de Steenhuisweigeraars: deze zou te rechts zijn. Moet je links stemmen om geaccepteerd te worden in de kliek? Vinden deze weigeraars dat linkse mensen automatisch betere mensen zijn? (Ik neem aan dat niet wordt bedoeld: wie links denkt, is *vakmatig* beter geschikt voor deze functie.)

De vraag naar de journalistieke onafhankelijkheid van Het Parool vind ik vele malen prangender en het gemoraliseer over iemands politieke opvattingen is pas schemerachtig.

‘Arts & auto’ heeft eens onderzocht staat mij bij hoe dat precies gesteld is met roken door dokters, vanwege ‘voorbeeldwerking’ etcetera.
Rokers in deze beroepsgroep zijn inmiddels tot een soort restgroepje gereduceerd.
Als het dus op denken aankomt dan niet aan ‘de rokende dokter’ want die bestaat vrijwel niet meer.

Redacties die in formeel opzicht niet weten wat ze doen, zoals de jongens en meisjes van het Parool, bestaan des te meer, zo blijkt.

De rokende dokter was bij wijze van spreken, het is bijna een staande uitdrukking geworden. (Ik had er misschien een ironietekentje bij moeten doen.)

Maar je hebt helemaal gelijk en goed dat je dit belangwekkende onderzoek aanhaalt. Nu weer on-topic: wat vind je van de politieke argumentatie van degenen die tegen Henk Steenhuis hebben gestemd?

Ik ken HS persoonlijk niet, indien hij de regisseur was van een rechtse koers van HP/De Tijd - en dit meen ik te mogen veronderstellen op grond van het luide persgeronk rondom zijn persoon - dan zijn deze vragen relevant:

a) gebeurde dit uit persoonlijke overtuiging?
of
b) gebeurde dit op grond van een marketing-profiel?
of
c) beide.

In het eerste geval (a): dit is een prima ‘drive’ voor echt betrokken journalistiek, maar meer eigenlijk niet.
In het tweede geval (b): het gaat om al dan niet verstandige krantenuitgeverscalcuul, nl om opzeggingen te stoppen en nieuwe abonnee’s en losse kopers te krijgen.

In het derde geval (c) wordt het allemaal nog mooier: instrumenteel-slim gekoppeld aan engagement.

De vraag of HS rechts is - dat is nu he-le-maal in de mode met het kabinet-Rutte - is voor de Paroolfamilie wel degelijk relevant, vooral gelet de ontstaansgeschiedenis van de krant: uit het Verzet afkomstig. En vanwege de sociaal-democratische familiegeur die het nog steeds, al zij het wel afgezwakt, heeft. Een oeroud patroon dus dat zich nog steeds laat aflezen, alle geyup van vele afgelopen jaren ten spijt.

Ik kan op deze plek, en zonder enige aarzelen, alles en iedereen zo uitgebreid analytisch gaan nuanceren dat de muggen dood van het plafond vallen. Dat Doe Ik Niet.
Maar als de schrijflui van het Parool Henk Steenhuis níet nemen dan zijn ze dus écht van lotje getikt.

Blijft nog wel de echte hamvraag openstaan: kun je met die kerel lachen en kun je met hem een borrel drinken? Als op beide met ‘ja’ kan worden geantwoord, dan zou het wel eens heel aardig kunnen gaan uitpakken voor alle partijen. Hierin krantenkopers en lezers (in deze volgorde) voorop.
Wees dus geen Parooliebol.

Ach, redactiestatuten zijn wel vaker misbruikt of verkeerd geïnterpreteerd. Als een belangrijk deel van een redactie iemand niet als adjunct wil, maakt het dan uit op grond van welke regel of welk statuut dit tot uiting komt? Het lijkt me in zo’n geval ook voor de betrokkene goed dat het er niet van is gekomen; als je dagelijks moet werken met 47 mensen die je om welke reden dan ook absoluut niet zien zitten, dan is het gauw gedaan met het plezier in je werk, hoe mooi die krant ook is…

Er is natuurlijk niets tegen om die 47 onwillige redacteuren te ontslaan.
Amerikaanse toestanden, wat u zegt.
:-)

@Bernadette de Wit: Geldt zeker niet voor iedereen, maar volgens mij is het niet ongebruikelijk in deze wereld om als krant, blad, site of zender te kiezen voor een bepaald ‘smoel’. In dat opzicht is het legitiem als een grote minderheid van de Parool-redactie Steenhuis niet blieft. Net zoals een flink deel (of misschien nog wel iets meer misschien?) van de Elsevier-redactie vreemd zou opkijken als plotseling Francisco van Jole zou worden voorgesteld als de nieuwe adjunct.

@ Kees Cornelder: Ja, je kunt met Henk Steenhuis lachen en ja, je kunt een leuke borrel met hem drinken, en wel twee ook. Dat was althans het geval toen ik eindredacteur was van HP/De Tijd en Henk er respectievelijk kunstredacteur, adjunct en hoofdredacteur was.
(Overigens: alsof een ‘rechtse’ adjunct ooit in zijn uppie het smoel van Het Parool zou aantasten. Kom nou toch zeg.)

In elk geval valt dit uit bovenstaande reacties op te maken: HS is blijkbaar geen grijze muis.
Wat in die onskentonsvoeltwelzolekker-cultuur op redactionele burelen doorgaans zowel de leidende kleur als de meest voorkomende diersoort is.

Overigens 32 onwillige redacteuren (vermoedelijk type ‘Olifant’ c.q. ‘Dinosaurus’) ontslaan betekent: lekker instromen jonge lichtingen journalisten.

Prima.
Doen dus.

Bedoel je misschien type mastodont? :-)

Henk is zeker geen grijze muis. Wel: bevlogen, betrokken bij wat hij doet, een harde werker en een bron van ideeën voor mooie verhalen. Misschien stroken die ideeën niet altijd met die van de gemiddelde Parool-redacteur, dat zou kunnen. Maar wellicht moet de boel bij Het Parool juist bij tijd en wijle eens flink worden opgeschud door een dwarsligger.

Jammer, die kans lijkt me voorbij. Jammer voor Henk, maar vooral jammer voor Het Parool.

Kijk eens aan, het verstand heeft alsnog gezegevierd.
Gefeliciteerd Parool-redactie.