Heerlijk ontspannen

Dit jaar was ik standvastig en heb ik slim gepland: in het hoogseizoen zijn de collega’s vaak op vakantie. Dat betekent niet zozeer komkommertijd als wel kom-kom-maar-tijd voor freelancers. Daarom liever na de grote stroom eropuit. September werd de maand. Heerlijk, twee weken ontspannen.

Nou, ik heb het geweten. Beginnende met de reis. Mijn vriendje en ik zijn dol op road trippen: tentje in de achterbak en rijden maar. Ware het niet dat vriendlief geen rijbewijs heeft en ik geen ruimtelijk inzicht. Een aanslag op onze relatie dus.  Met wegwerkzaamheden (en dus rete smalle rijbaantjes) in Duitsland, file op de berg in de Alpen en piepkleine parkeerplaatsen in Italië, een ware uitputtingsslag.

Achtereenvolgens aangekomen op onze eerste, tweede en derde camping: regen, regen en nog eens regen. In de Dolomieten bedachten we tot boven de wolken te klimmen. Het werkte! De zon scheen op onze bolletjes en we waren tevreden. Een probleem: wie naar boven klimt moet ook weer beneden zien te komen. Natuur versus wij: 1-0.  En terug in het dal wachtte de regen ons weer op: 2-0.

Maar dat is het grote voordeel van road trippen: spullen pakken en wegwezen, door naar… even de buienradar consulteren. Bah, een enorme wolk boven oost- en Zuid-Europa. We keken teleurgesteld naar onze wegenkaarten van Kroatië, Slovenië, Dolomieten en Garda. Al turend naar de buienradar vonden we een droog vlakje in de rechterbovenkant van de Italiaans laars. En inderdaad, een paar uur rijden verder, zagen we, vanaf ons campingplekje met uitzicht op de zee,  de zon doorbreken: halleluja. Maar ik zag nog meer doorbreken: enorme plakkaten van muggenbulten op mijn benen die me nachtenlang wakker hielden. 3-0.

Doorgereden naar Kroatië vonden we een plekje met zon en zonder muggen. Ha, 3-1! Opgetogen plaatsten we onze tent op het trekkersveldje, dat tot onze vreugde op de mooiste plek van de hele camping lag: een prachtig grasveld, aan het strand. Nog vijf euro goedkoper dan de vaste standplaatsen ook!  De vaste campinggasten wierpen ons venijnige blikken toe. Tja, ik begreep de jaloezie wel. Voor we goed en wel beseften wat er mis was, hadden we een volksopstand ontketend: ‘die zwei staan in unsere ligweide’. Ah, het trekkersveldje bleek toch die grauwe grindbak aan de weg.

Kamperen is net als de slechtere dagen van het freelancen: hard werken voor geen geld. Nog een weekje, en dan kan ik weer lekker in mijn warme en droge kantoortje werken, heerlijk ontspannen.