Frits Baarda over de schepping van zijn boek: ‘Het idee groeide uit tot een oeverloos project’

Het verhaal lag aan het einde van de straat waar ik woon, in de historische binnenstad van Dordrecht. Twee jaar lang namen werklieden er een rijksmonumentale brug onder handen. Geluiden en trillingen drongen door tot mijn werkplek, een zolderkamer. De brug lag er uit, omrijden werd dagelijkse kost.

Even verderop werd een nieuwe brug gebouwd, de Prins Clausbrug, voor hetzelfde bedrag. Samen 25 miljoen euro, oud en nieuw. Ik begon langer stil te staan bij bruggen. Ze kunnen obstakels zijn, ze verbinden ook. Maar hoe doen ze dat? Welke functie hebben ze? Hoe houden ze het land en de mensen bij elkaar? Als fotograaf en journalist, die al veertig jaar op het Eiland van Dordrecht woont, besloot ik een reis te maken. Een journalistiek avontuur dat zich afspeelt op een paar vierkante kilometer. Waar begon ik aan?

Het idee groeide uit tot een oeverloos project. Ik wilde alle bruggen zien en documenteren. Geen brug overslaan. Net als ieder mens telt elke brug mee, werd mijn motto. Zelfs de plank over een sloot heeft een functie. Waarom lig je daar, wie zet je over? Na bestudering van plattegronden trok ik langs havens, sloten, rivieren, spoorlijnen, woonerven en door natuurgebieden. Na aankomst bij een brug wachtte ik het toeval af. Passanten vertelden me hun verhaal. Over hun binding met de brug, hun dagelijkse richtpunt.

Ik besloot niet op eventueel succes van crowdfunding te wachten

Na twee jaar fietsen en wandelen telde ik 704 bruggen. Het project beantwoordde aan een latente reislust. In plaats van Afrika, waar ik regelmatig was, verzamelde ik nu verhalen op eigen grondgebied. Nieuwsgierigheid en verwondering waren nog even krachtig. Maar de vraag was wel: wie zit erop te wachten?

Ik besloot toch dat boek te maken, in eigen beheer nog wel. Eerdere boeken maakte ik met of in opdracht van uitgeverijen. Ze namen cruciale taken voor hun rekening: redactie, vormgeving, lithografie, drukken, distributie en publiciteit. Zelf doen betekent: alles organiseren. En vooral: alles eerst zelf financieren.

Ik besloot niet op eventueel succes van crowdfunding te wachten. De gemeente Dordrecht wist ik als eerste voor me te winnen. Omwonenden rond de bouwputten krijgen mijn boek cadeau, als compensatie voor de ervaren overlast. Het betekende een eerste betonlaagje van mijn financiering.

Daarna benaderde ik aannemers en bruggenbouwers. Mijn ervaring: hou het kort, kom snel ter zake. Het zijn mannen (en een enkele vrouw!) van grote getallen en snelle besluiten, niet geïnteresseerd in boeken. Bied ze duidelijke taal, een vermelding in het colofon en tien bewijsexemplaren. Vraag een realistisch bedrag en stuur erna een schriftelijke bevestiging. Aannemers kunnen gul zijn. In mijn geval kon ik er een boek met 704 bruggen mee financieren. Het eerst verkochte boek is mijn eerste winst.