Free­lancers­­dip

De symptomen begonnen een weekje geleden: spanning in nek en schouders, gevoelens van onzekerheid, continue onrust, de concentratiespanne vergelijkbaar met die van een goudvis, een overweldigende vermoeidheid en een tergende uitzichtloosheid.

Ik heb wel een vermoeden wat de oorzaak is en ook dit is niet tof om hardop uit te spreken. Maar om een probleem bij de horens te kunnen vatten, moet je het eerst in de ogen kijken, nietwaar? Geen excuses, geen ja maren, tijd voor een confrontatie. Ik heb sinds een week te weinig werk. Daar staat het dan, zwart op wit.

Dat ik nu weinig werk heb is niet per se heel gek. Opdrachten komen en gaan, beginnen en lopen af. Er zijn er net twee afgelopen, wat betekent dat er weer nieuwe moeten komen. En werk genereren kost tijd en die tijd heb ik nu (in overvloed), dus in die zin is het allemaal best logisch. De oorzaak is bekend, maar daarmee is het probleem nog niet weg.

In deze eerste week van de dip heb ik vooral gezocht naar korte termijn­oplossingen, een soort pijnstillers. Ze verlichten de boel, maar sleutelen niet aan de bron van de aandoening: naar het strand, naar feestjes, op het terras zitten, weekendje Antwerpen. Heerlijke afleiding, maar de bijwerking is helaas dat de portemonnee snel leeg loopt.

Nu, na de eerste week probeer ik constructiever aan de slag te gaan door me te focussen op eigen projecten die ik wil opstarten, zoals m’n columnreeks, m’n stadsblog, m’n artikelideeën en m’n reisverhaalplan. Genoeg werk om enkele van de symptomen de kop in te drukken. Maar om de dip echt te overwinnen is meer nodig. Een volgende stevige klus zou het wondermiddel zijn.

Ik maak me overigens geen illusies, want na genezing is er helaas nog altijd een kans op een terugval. Een economische crisis, een concurrentieoverschot of andere kleine tegenslagen kunnen je in no time terug de put in draaien. Het enige wat echt helpt tegen de freelancersdip: niet freelancen.