Foto DNA: De zondvloed die niet kwam

Correspondent Mari van ­Rossem en ik gingen op pad met de expliciete opdracht dit gevecht tegen de elementen te verslaan. Aangekomen op de camping in Schaijk begon het net te regenen. Her en der renden mannen en vrouwen met een handdoek of kledingstuk boven het hoofd. Op de vlucht voor de verwachte zondvloed. Zeker, het was een flinke bui, het water liep in straaltjes van de tentluifels, maar er stond geen wind van betekenis. Als ervaren kampeerder had ik snel in de gaten dat het wel los zou lopen. Het op de redactie bedachte beeld kon ik vergeten. Geen noodweer geen strijd.

In ‘De Huiskamer’ op de camping was het gezellig vol. Daar trof ik deze kinderen aan op een giga bank gemaakt van pallets en matrassen. Ik realiseerde me dat ik volgens de huidige spelregels eigenlijk eerst aan de ouders toestemming zou moeten vragen om een foto van hun kroost te maken. Maar stel het je voor, eerst de kinderen vragen waar hun ouders zijn? Weg is het moment. Dan een half uur de ouders zoeken en te horen krijgen dat twee jongens niet op de foto mogen? Weg compositie. Zo’n aanpak was geen optie. De kinderen hebben niet gemerkt dat ze gefotografeerd werden. Na de foto heb ik een aanwezige volwassene uitgelegd waar ik mee bezig was, zodat er achteraf geen paniek zou ontstaan over het feit dat er een man op de camping was gezien die foto’s van kinderen maakte. De foto stond paginabreed in het Brabants Dagblad van 10 augustus. Niemand heeft zich beklaagd.’