Ferdinandusse bekent nu: ik schreef de brieven

’Oh, dat wist je niet? Nou, ik heb ze allemaal geschreven. 40, 50. Hoeveel waren het er?’, sprak hij met een glimlach.

Openbaarde de oud-Vrij Nederland hoofdredacteur hiermee dat hij de anonieme auteur was van de haatbrieven die voor een redactionele Koude Oorlog zorgde op de burelen van Vrij Nederland, dat ooit veel gelezen clubblad voor progressief Nederland?

De hoofdredacteur zou, zo is de verdenking al bijna drie decennia, valse epistels hebben geschreven aan redactieleden die kritiek hadden op de leiding.

Hoewel de affaire dateert van ver voor de Val van de Muur, kunnen we deze episode gerust beschouwen als een eerste teken van de totale onttakeling van het Vrij Nederland Rijk. Na de brievenaffaire werd eigenlijk alles anders en niet per se beter bij VN. John Jansen van Galen heeft de succesjaren van het tijdschrift geboekstaafd: ‘De Gouden Jaren van het linkse levensgevoel. Het verhaal van Vrij Nederland’.

In een zaaltje in het Persmuseum had het Ajax van de journalistiek zich verzameld om nog eenmaal die gloed te voelen van al die onthullingen van Rudie van Meurs, de interviews van Bibeb en die sociaalkritische reportages in de kleurenbijlages van Gerard van Westerloo.

Wie het boek leest, treft ego’s aan die groter zijn dan Ronaldo en Poetin samen. Vrij Nederland was de zon waar het heelal omheen draaide en Ferdinandusse was de Darth Vader die alles naar zijn hand zette. Dat er elke week nog een blad verscheen met daarin jaloersmakend goede journalistiek is misschien nog wel het grootste wonder van die gouden tijd.