Doe mij liever Pepsi
De sukkelige midlifecrisisman, de alcoholverslaafde grootmuil, de wereldvreemde weirdo, of het provocerende moederskindje. Geniaal bedacht. De eigen gebreken hebben deze columnisten tot merknaam gemaakt. Hun producten bevatten steevast een dosis leedvermaak, een snufje sympathie, een behoorlijke schep herkenbaarheid, nog wat plaatsvervangende schaamte en als laatste ingrediënt ergernis. Het verkoopt goed, als zoete broodjes. Zoiets wil ik dus ook: een eigen product, ikzelf als merk.
Een jaar geleden ontving ik mijn diploma van de PDOJ en stelde mezelf een doel: binnen een jaar moet ik met schrijven mijn rekeningen kunnen betalen. ‘Schrijven’ dat is een brede term en expres gekozen natuurlijk. Nu is dat jaar voorbij en ik kan tevreden terugkijken. Doel behaald. Dat is het voordeel van je doelen ruim formuleren.
Maar met het afsluiten van een jaar, dient zich ook een nieuw jaar aan. Dat betekent dus ook dat ik nieuwe eisen aan mezelf moet stellen. Dit jaar ga ik keuzes maken. ‘Schrijven’ is niet meer goed genoeg. Ik ga alleen nog maar schrijven wat ik wil.
Wat wil ik… dat is dan uiteraard de kwestie. Best een lastige voor een dame die is opgeleid tot jurist, maar ook tot Europa-expert en socioloog, oh ja, ook nog tot nieuwsjournalist. Maar haar vrije tijd brengt ze het liefst door in theaters, concertzalen en musea. Daarnaast houdt ze van nerderige dingen, zoals Discovery Channel en gratis lezingen van Studium Generale. Zie dat maar eens samen te vatten in een Twitter-profiel. Daar ga je al…
Ik snuffelde wat rond op websites van freelance journalisten om inspiratie op te doen. ‘Freelance journalist’, volgens het zelfhulpboek ‘Leve de ZZP-er’ al een no-no: klinkt als – trekt aan oorlel – slecht uitgepakte reorganisatie. Ik lees: ‘Ik heb een brede interesse, en schrijf voor diverse media.’ Lekker duidelijk, vriend. Dat is dus zo’n beetje waar ik ook op uit dreig te komen. Een stukje ‘personal branding’ kan me uit dat vernietigende grijze gebied trekken.
Hoe word ik zo’n een sterk merk? Een Coca-Cola of een Kodak of een BMW. Na een jaar heb ik nog altijd geen visitekaartje. Ook geen fatsoenlijke website overigens. Op deze manier word ik namelijk geen Nike. Maar goed, Nike zat vast niet te twijfelen of-ie schoenen moest maken of hamburgers bakken. Het gaat om keuzes maken, maar als beginnend journalist is dat best eng, vooral in deze economische misère. Naar het schijnt… Straks noem ik mezelf eindelijk Coca-Cola, zegt de klant ‘Doe mij liever Pepsi’. Bijvoorbeeld.
Ach, angsten zijn er om ze te overwinnen. Een nieuw doel: Over een jaar verdien ik mijn geld als ‘het spottende (hooggehakte, nagels gelakte) stadsmeisje’ (keuze 1). Naast mijn columns (want dat doe ik het liefst (keuze 2)) schrijf ik nog wel allerhande artikelen en blogs, maar allemaal passend bij mijn ‘merk’ (keuze 3). Ik bevind me midden in de culturele sector (keuze 4). En nu ik toch bezig ben… eigenlijk houd ik niet zo van nieuws; hooguit van goed nieuws (keuze 5). En nu maar hopen dat ik maandag mijn baan bij de krant nog heb.
.(JavaScript moet ingeschakeld zijn om dit e-mail adres te bekijken)
Praat mee