De week van Cécile Narinx, waarin ze bekendmaakt hoofdredacteur van L1 te worden

Haar vader was al lang op de hoogte van het heuglijke nieuws dat dochter Cécile Narinx (52) na ruim 30 jaar weer in Maastricht zou komen wonen – haar geboorteplaats waar haar ouders nog wonen. Maar aan haar moeder vertelde ze het pas een paar dagen geleden. ‘Ze is een beetje de dorpsomroeper - en haar geheugen begint wat te haperen - dus haar moet je niet opzadelen met een geheim dat niet naar buiten mag. Eerst moest mijn benoeming bij L1 bekend worden gemaakt en toen bij de Volkskrant - het ging over heel veel schalen.’

L1 verkeerde de afgelopen jaren in woelig water. Huidig hoofdredacteur Leo Hauben (die dertig jaar op deze stoel zat) en voormalig L1-directeur Peter Elbers zaten niet op één lijn. Ook op de redactie zou er sprake zijn van verstoorde verhoudingen. Een en ander leidde vorig jaar tot een zaak bij de Ondernemingskamer in Amsterdam waarbij Elbers vanwege de ‘ongezonde dynamiek’ in de organisatie een tweede bestuurder naast zich kreeg, waarna kort daarop Elbers en de raad van commissarissen opstapten.

De nieuwe L1-directeur - Branko Eijssen – zei deze week in NRC dat het goed is dat er ‘een frisse wind’ gaat waaien door het omroepbedrijf en voegde eraan toe met Cécile Narinx iemand in huis te halen ‘die de kwaliteit van de journalistiek bij L1 verder kan helpen’.

Heb je er lang over moeten nadenken; van modejournalist naar hoofdredacteur van een omroep met een kleine 100 mensen in dienst is nogal een stap?
‘Ja, en dat kon ook omdat de procedure heel lang duurde. Het was dertig jaar geleden dat er bij L1 een hoofdredacteur werd aangesteld. Ik ging langs de sollicitatiecommissie, de raad van commissarissen, de directeur en uiteindelijk de mediaraad - die elke regionale omroep heeft. Het gaat om een groep mensen uit alle geledingen van de samenleving: jongeren, ouderen, mensen met migratieachtergrond, verschillende geloofsovertuigingen en noem maar op. Toen zij instemden konden we witte rook geven. De doorslag gaf dat ik het leidinggeven miste; de lijnen uitzetten en me overal tegenaan bemoeien’. (Narinx was eerder hoofdredacteur voor Elle en Harper’s Bazaar.)

Ik begrijp dat 70 procent van de redactie van L1 bestaat uit mannen. Ga je net als Parool-hoofdredacteur Kamilla Leupen die verhouding recht trekken?
‘Dat zou ik op zich eerlijk vinden, maar ik weet niet hoe zit met het aanbod van journalisten. En ik denk dat het gros prima op zijn plek zit, dus ik zou wel gek zijn als ik zou zeggen: je moet de deur uit want je bent een man. Dat zou ook je reinste discriminatie zijn. Maar wie weet trekt mijn komst meer vrouwelijke sollicitanten aan. Dat zou mooi zijn.’

Je neemt na 25 jaar afscheid van de modewereld, was je er klaar mee?
‘Nou, de modewereld is enorm aan het veranderen. Als ik naar de shows ga in Parijs dan ben ik zo ongeveer de laatste met een potlood en een kladblokje, en een van de weinigen die echt naar de kleding kijkt. Want er zitten vooral heel veel mensen op de eerste rij foto’s te maken van zichzelf. De invloed en het belang van influencers zijn enorm geworden. Ik voel me soms een beetje een dinosaurus en een ouwe zeur, maar de diepgang – namelijk waar het eigenlijk bij mode om draait: materialen, silhouetten en vakmanschap - ontgaat steeds meer mensen.

Ik wil niet tegen mensen zeggen dat ze elk seizoen iets anders moeten kopen of een andere kleur moeten gaan kiezen. Bij die industrie wil ik eigenlijk niet meer horen

Tijdens de lockdown is er onder leiding van Dries van Noten een pamflet opgesteld namens een aantal modeontwerpers: dat het allemaal anders moest, duurzamer vooral, want het werd steeds gekker. Als hoofdredacteur van modebladen ben ik de halve wereld overgevlogen. Ik zat met Chanel in Havanna. In Seoul werd ik - businessclass, ook voor Chanel - ingevlogen voor vijf dagen om een show van 20 minuten bij te wonen. Of ik ging een paar dagen aan een champagne infuus aan de Côte d’Azur voor Louis Vuitton, waar we ook zonnebrillen en andere cadeaus kregen. In het begin is dat allemaal heel cool en ik ben dankbaar voor de ervaringen, maar zeker met de klimaatinzichten van nu kan het echt niet meer. Op een gegeven moment dacht ik: wat bén ik nou eigenlijk? Geen journalist maar een soort marionet. En dat wilde ik niet. Ik wil onafhankelijk en journalistiek bezig zijn.

Tijden de lockdown leek die gekkigheid dus te veranderen; ook met de shows op locatie zou het afgelopen zijn - want waarom zou je de modepers eigenlijk overvliegen naar weet ik veel waar?
Maar het is nu eigenlijk alleen maar erger geworden. De Dior-mannenshow was bij de pyramides in Egypte, een vrouwenshow van Chanel in Senegal. De één overtoept de ander, alleen maar voor die beelden op Tik Tok en Instagram.

Op een gegeven moment dacht ik: wat bén ik nou eigenlijk? Geen journalist maar een soort marionet. En dat wilde ik niet

Bij die industrie wil ik eigenlijk niet meer horen. Ik wil niet tegen mensen zeggen dat ze elk seizoen iets anders moeten kopen of een andere kleur moeten gaan kiezen. Ik vind het juist belangrijk dat ze koesteren wat ze hebben, nadenken over wat ze kopen en dus niet iets van de Primark dat ze de volgende dag weer op Vinted zetten. Dan wordt kleding een wegwerpartikel en dat is het niet.’

Je was als modespecialist vaak te zien bij talkshows en te horen op radio en podcast; ga je straks als Limburg-deskundige aanschuiven?
‘Jinek heeft me, met een slag om de arm, al uitgenodigd om halverwege maart te komen praten over de provinciale statenverkiezingen.
De redactie van Op1 appte dat ik “anytime” welkom ben als ik wil praten over mijn overstap. Maar ik ga me eerst goed inwerken en inlezen en het moet natuurlijk ook wenselijk zijn vanuit de omroep’.