X-factor

Nauwelijks verrassend: Nederlanders zijn slecht in argumenteren en scheppen zelden genoegen in mooi formuleren. We zijn zo weinig charmant en zo weinig overtuigend. Kijkend naar de finale van X-factor, begreep ik dat er nog een hoop werk te verzetten valt.

X-factor: onschuldig vermaak, als je de taalarmoede niet meerekent. Het oeverloze geklets is behoorlijk alarmerend. Een willekeurige zin van presentator Wendy van Dijk: “Dit is X-factor”, (kijkt op spiekbrief en vervolgt:) “8 weken geleden openden wij deze resultshow en toen was deze bank eigenlijk een beetje te krap voor met z’n allen en nu zitten we zomaar gezellig knus met z’n viertjes”. Waarop Martijn Krabbé, de andere taalvirtuoos, uitbarst in superlatieven: “Wat hebben jullie d’r een onwaarschijnlijk mooie avond van gemaakt, het is echt fantastisch. Ik heb zo genoten, het is ongekend, het niveau van jullie allebei is echt zo geweldig, we hebben er echt vreselijk veel van genoten”.

Van een programma dat X-factor heet mag je toch verwachten dat de presentatoren zelf ook ergens in uitblinken? Maar nee, Wendy en Martijn overladen je met tenenkrommende teksten en kijken gespeeld gespannen in de camera.

X-factor, iets extra’s. We stemmen erop, we smssen ons gek, we verlangen ernaar, maar hebben ‘m niet.

Ik zie graag een X-factor die staat voor charme, overtuiging en poëzie. Bij Martijn en Wendy ben je daarvoor aan het verkeerde adres. Maar wat kan je eraan doen? Het is net als met de Chef Eendenmagen: je hebt niks in te brengen, het word je gewoon door de strot geduwd. Ook bij mij. Want ik heb gesmst naar Jaap. En het restaurant is keurig betaald. De show is over. Alle tijd dus om aan de nationale X-factor te werken.