Weg met de vaste woordprijs!

Dag Aliëtte,
Natuurlijk zijn we ondernemers en natuurlijk willen we zelf over een prijs onderhandelen en natuurlijk zijn we mans/vrouws genoeg om te overwegen of we een klus willen of niet. Helaas lukt het niet altijd om met een goede pitch een opdracht binnen te halen. Helaas ben je vaak niet de enige die hengelt naar een opdracht en helaas wordt je dan regelmatig uitgespeeld tegen je concurrenten die net zo goed zijn.
Helaas kijkt een potentiële opdrachtgever ook niet naar jouw kostprijs en is jouw potentiële opdrachtgever in het geheel niet geïnteresseerd in het inkomen dat je per maand graag zou willen verdienen. Wat er gebeurd is dat je een tarief aangeboden krijgt. Soms is dat tarief passend binnen jouw bedrijfseconomisch model en kan je iets verdienen. Heel vaak is dat niet zo. Soms zeg je dan ‘nee’ tegen zo’n opdracht maar vaker zeg je ‘ja’ omdat je toch iets wil omzetten.
Heerlijk .... zo’n NVJ .... die, op basis van het uitgangspunt van een gezonde bedrijfsvoering, pleit voor een minimumtarief, onder het motto ‘gelijke beloning voor gelijk werk’. Daarmee wordt bedoeld dat het werk van een journalist is loondienst hetzelfde is als het werk van een freelancer.
Natuurlijk doe jij je eigen tariefonderhandelingen. Toch zal je niet kunnen ontkennen dat - als er een minimumtarief zou zijn - het onderhandelen alleen maar iets beters zou kunnen opleveren. Meer dan het minimum! En als de opdrachtgever alleen maar het minimum wil betalen je daar gemiddeld geen verlies op zult leiden.
Jan Everhard.

Aliëtte gaat voorbij aan het grote aanbod van tegenwoordig zelfs kwalitatieve journalisten ten opzichte van de vraag ernaar. Ik hoef het dankzij mijn pensionering al lang niet meer te hebben van betaald werk. Ik doe ook alleen maar de klussen die ik leuk vind. Ik kreeg eerst bij vakbladen - in de tijd dat kwalitatieve journalistiek nog redelijk werd betaald - 45 cent per woord. Inmiddels is door het te grote aanbod die prijs inderdaad al gezakt naar 35 eurocent per woord. Ik vrees met grote vrezen dat zelfs kwalitatieve zzp’ers niet ontkomen aan een terugval. Een minimumtarief van de NVJ is altijd goed, maar gevreesd wordt dat de ‘markt’ daarop zich gaat richten. Zeker met een enorm aanbod.

@Jan, je schrijft: ‘Soms zeg je dan ‘nee’ tegen zo’n opdracht maar vaker zeg je ‘ja’ omdat je toch iets wil omzetten.’ Ik doe dat dus niet. Ik schrijf alleen tegen een goed tarief. Overigens denk ik wel dat de basis op orde moet zijn. Dat betekent dus - en dit bedoel ik echt niet vervelend - geen d/t-fouten!

@J.C. Roodenburg: Ik herken me niet in jouw verhaal. Ik schrijf nooit voor 35 ct per woord. Voor dit artikel kreeg ik 38 cent per woord. Dat is normaal gesproken te laag, maar ik hoefde er niemand voor te interviewen. Mijn jaaromzet stijgt elk jaar en is in 6 jaar tijd meer dan verdubbeld.

We moeten het misschien nog eens beter uitleggen, denk ik, als ik de kritiek van Aliette op de NVJ-campagne lees, waarin wij bepleiten dat gelijk werk een gelijke beloning verdient.
Natuurlijk moeten freelancers zelf hun tarief uitonderhandelen en natuurlijk wil de NVJ niet alle tarieven gaan platslaan tot een minimum of een vaste woordprijs.

Wat wij willen is dat de tarieven, die door mediabedrijven aan freelancers betaald worden in redelijke verhouding staan tot de salarissen, die aan journalisten in dienst worden betaald. We constateren dat het contrast nu vaak erg groot is. Uit 13 cent per woord is in redelijkheid geen fatsoenlijk inkomen te halen, al beweert Bart Verkade van de Persgroep anders. Daarom vragen wij om meer bewustzijn bij hoofdredacteuren, redactieleden en freelancers zelf over wat een redelijk en eerlijk tarief is. Behoorlijke kwaliteit verdient een behoorlijke prijs, een prijs of tarief dat in onze optiek ook redelijk vergelijkbaar is met het loon dat een mediabedrijf betaalt aan een medewerker met een vergelijkbare ervaring in vaste dienst.
Mijn meer uitgebreide reactie staat hier
Thomas Bruning, NVJ