Walvis

Zijn schoenen, zijn camera­ tas en zijn auto stinken er nu nog naar zegt foto­ graaf Peter de Krom. ‘De lucht die van zo’n rot­tende walvis komt is echt onbeschrij felijk en met niets anders te vergelijken dan met die van rottende walvis.’ Als de foto­graaf op maandag­ avond de 16e september tegen zes uur thuis komt in Hoek van Holland en zijn compu­ter aanzet, vliegen de Facebook­ meldingen hem om de oren. Alle vrienden en kennissen tonen foto’s en filmpjes van een aangespoelde walvis op het strand van ’s Gravenzande. Dat is ‘om de hoek’, en het ruikt naar een goede foto!

Rap terug de auto in en op naar het strand. Het loopt tegen zeven uur als hij de plek des on­heils nadert. Hij blijkt niet de enige belangstellende. Het hele dorp is kennelijk klaar met eten en met­ een daarna op pad gegaan om het wonder te aanschouwen. Allemaal met de auto en dat veroor­zaakt opstop­pingen en files. Chaos in de bermen. Politie erbij om het bin­ nen de perken te houden. De Krom klimt op zijn eigen auto en maakt foto’s van de chaos.

Daarna door naar het strand waar het dode beest ligt te stinken. Er zijn dranghekken omheen gezet. Het ziet er zwart van de mensen en dat fotografeert niet lekker. De Krom blijft er kort, want mikt op de dagelijkse grote foto in het hart van nrc.next waar hij geregeld voor werkt. Door de verkeerschaos mist hij de deadline. Balen! Het beeld van dat reusachtige beest laat hem echter niet los.

Tegen twaalven ’s nachts keert hij terug. Ook dan blijkt hij niet de enige nieuwsgierige. Hij maakt foto’s van het kadaver en gebruikt daarbij een flits. De vijftien dranghekken en het rood-witte afzetlint storen mateloos in het flitslicht. Hij sleurt alles weg en maakt om tien over twaalf de foto die op zaterdag 21 september over de hele breedte een pagina van Trouw siert. nrc. next plaatste op woensdag de 18e september uit dezelfde reeks een foto zonder het mannetje. Vreemd wel, want alleen daaraan kan de enorme afmeting van het beest worden afgelezen.