In Memoriam Tom R. Kuijt (1945-2009)
In zijn woonplaats Heerhugowaard overleed zaterdag 14 november op 64-jarige leeftijd Tom. R. Kuijt, voormalig redacteur van Het Parool. Na zijn uittreden in 2002 openbaarde zich al spoedig een fatale ziekte.
Na een periode als actief freelancer, kreeg Tom in 1978 zijn vaste aanstelling bij de redactie. In datzelfde jaar werd hij tot zijn niet geringe vreugde overgeplaatst naar de buitenlandredactie. Daar trof hij als chef Jan de Graaf, journalist van grote klasse. Allrounder De Graaf leerde Tom de fijne kneepjes van het vak. Dat gebeurde niet altijd op zachtzinnige wijze maar Tom bleek goed bestand tegen een stootje. Op diezelfde redactie werd hij enkele jaren later chef. Dat was voor hem een grote voldoening; hij voelde zich gewaardeerd en gezien. Immers, in een omgeving van grote ego’s waarmee een krantenredactie doorgaans rijk gezegend is, was Tom als bescheiden, maar aimabele collega, bepaald geen haantje de voorste. Toch werden zijn toewijding, vakkennis en verantwoordelijkheidsgevoel door de leiding goed gezien.
Dat betekende overigens niet dat het chefschap een gemakkelijke periode voor Tom is geweest. Juist de eindverantwoording voor de kwaliteit van de buitenlandpagina’s drukte zwaar op zijn schouders en bezorgde hem veel spanning. In deze periode keek hij ook wat dieper in het glaasje dan eigenlijk goed voor hem was.
In 1992 tijdens het hoofdredacteurschap van Sytze van der Zee werd Tom commentator buitenland. Zijn commentaren lieten altijd ruimte voor positief perspectief en waren wars van doemdenken.
Ten slotte brak een bijzonder moeilijke en spannende tijd aan. De redactie moest eind jaren negentig fors bezuinigen. In de nieuwe formule was veel minder ruimte voor buitenland en Tom vertrok naar de opiniepagina. Dat werd een dieptepunt in zijn loopbaan; hij voelde zich er eenzaam en miskend. Gelukkig kon hij zijn laatste actieve jaren bij Het Parool doorbrengen bij de redactie economie. Daar werd hij in een warm nest ontvangen met collegiale collega’s en interessant werk tot aan zijn vervroegde uittreding in 2002.
Toen ik hem terug zag, was Tom al ernstig ziek. De manier waarop hij zijn ziekte droeg en zich groot hield tegenover de bezoeker was indrukwekkend. Met humor en de voor hem karakteristieke milde ironie besprak hij de communiqué’s van de dames en heren medici. ‘Ach, ze geven me nog een half jaar… Nou ja, eerst zou ik helemaal blind worden en zoals je ziet is dat niet gebeurd. Ik zou ook helemaal niet meer kunnen spreken en zoals je hoort is dat evenmin gebeurd. Dus van die voorspelling van een half jaar trek ik me ook maar niet al te veel aan….,’ aldus Tom.
Helaas kregen de medici dit keer wel gelijk.
Voor degenen die Tom hebben gevolgd op zijn laatste weg –vol liefde en toewijding omringd door diens Joki – zal de herinnering aan de waardigheid en moed waarmee hij zijn lot droeg, niet vervagen.
Toon Schmeink
