SEO journalism
Ik werd laatst geïnterviewd door een student journalistiek. Ze maakte zich zorgen over het pessimisme dat de journalistiek in zijn greep lijkt te hebben over zijn eigen toekomst en ze zocht morele steun, proefde ik in haar verhaal. De rasoptimist die ik ben had echter grote moeite om haar te overtuigen dat het wel goed komt. Misschien wel omdat ik er zelf ook geen gat in zie.
Internet is een prachtig medium, maar heeft de journalistiek in een houdgreep. Printuitgaven zijn letterlijk en figuurlijk gedateerd geraakt. Op het web bestaat geen solide verdienmodel voor uitgevers. En apps vinden alleen publiek als ze voor een habbekrats worden aangeboden. De gratis cultuur heeft een proces in werking gezet dat voor de kwaliteit van content en inkomsten daaruit maar één uitkomst kent: een neerwaartse spiraal.
Neem The Huffington Post. De Amerikaanse online uitgave, begin dit jaar overgenomen door internetprovider AOL dat ook blogs uitgeeft als Engadget en TechCrunch, wordt wel geportretteerd als de toekomst van de journalistiek. Ik huiver bij de gedachte. ‘HuffPo’ is inderdaad een kind van zijn tijd: een opportunistische uitgave die het publiek vooral content serveert die het lekker vindt (lees: entertainment en sensatie), die content van andere uitgaven jat, doodleuk vermomd als samenvatting (en daarmee hoger scoort bij Google dan de bron zelf), en die op een kleine kerngroep redacteuren na vooral duizenden vrijwilligers onbetaald artikelen laat schrijven. Alsof je het over een fastfoodrestaurant hebt.
Deze vorm van SEO journalistiek (search engine optimalisation) holt de markt alleen maar verder uit. Goedkope content genereert immers goedkope advertentietarieven. The Huffington Post verdient naar schatting slechts 1 dollar aan elke bezoeker op jaarbasis. Dat vereist ontzettend veel bezoek om nog enige omzet van substantie te draaien. De enige manier om dat te bereiken is door de eerder genoemde tactieken en middelen verder te intensiveren.
Er bestond al een bedrijf als Demand Media dat freelance journalisten voor een hongerloon aan de lopende band zielloze content laat uitpoepen die aansluit op trending topics geformuleerd op basis van algoritmes. Vorig jaar nam Yahoo het vergelijkbare Associated Content over. En nu is er een partij opgestaan, genaamd Narrative Stories, dat er in geslaagd is om software te programmeren dat een heel acceptabel sportartikel kan schrijven. Robotjournalistiek wordt het populair genoemd. Ja, lach er maar om, maar we kunnen inmiddels toch wel concluderen dat er op het web geen eer te behalen valt voor journalisten. Eind juni gaat in de VS de documentaire ‘Page One’ in première waarin de makers een jaar lang de mediaredactie van The New York Times konden volgen. Mooie necrologie zal dat worden. Misschien ben ik gewoon toe aan vakantie.
.(JavaScript moet ingeschakeld zijn om dit e-mail adres te bekijken)is hoofdredacteur van Bright
Praat mee
1 reactie
Jasper, 1 juni 2011, 09:33
Ik ben jong en ik erger me dood aan kranten. Nee, ik wil niet het ANP-nieuws van gisteren, weg met je gedateerde weerbericht en wat moet ik in godsnaam met je tv-gids en recensies van CD’s die ik toch niet koop?
Wat ik wel wil? Reflectie op dat nieuws van gisteren. Meningen van vakmensen die dat verhaal binnen een bepaalde lijn weten te passen. Schrap dus al die loze vulling uit de krant, dan kan de prijs misschien zelfs een beetje omlaag en zal ik weer vaker de krant kopen.
Nu lees ik gewoon nu.nl, weeronline, vraag ik aan vrienden naar muziek, slurp ik entertainment naar binnen via reddit en haal ik al die meningen uit The Economist waar ik met alle plezier voor betaal.