Patricia Veldhuis (NRC) speelt met participerende journalistiek

Hoe werkt kansenongelijkheid? Dat is het fenomeen dat onderwijsredacteur Patricia Veldhuis van NRC wil leren begrijpen door wekenlang mee te lopen in groep acht van basisschool De Witte Vlinder. Gemiddeld is ze er twee dagen per week. In de klas van meester Berrie.

Ze was al bij veel bijzondere momenten aanwezig, zoals de schooladviesgesprekken met de ouders. En bij de kinderen terwijl ze hun Cito-uitslag kregen. Veldhuis: ‘Maar ik kon niet alles meteen melden. Ik had het verslaggeversgeluk – helaas pech voor de school - dat het om een turbulente periode ging, waarbij de onderwijsinspectie de school in kwam.

De Witte Vlinder werd uiteindelijk als “zeer zwak” beoordeeld. Slechter kan eigenlijk niet, en het betekent dat als de school niet snel verbetert de minister de financiën kan intrekken. Ik wist dit al weken geleden, maar ik kon het pas deze week meenemen in mijn serie, waarin ik beschrijf hoe het schoolteam is geschrokken van deze beoordeling.’

Onder je huid
Door de intensieve werkwijze gaat het onderwerp volgens Veldhuis ‘een beetje onder je huid’  zitten. ‘Het is heel anders dan dat je één keer langskomt en je stukkie tikt. Ik wil heel precies zien – op grond van zoveel mogelijk informatie - waarom zoveel meer leerlingen van deze school een laag advies krijgen dan die van honderd meter verderop.’
Er zullen nog een paar afleveringen volgen. Onder andere over de toekomst van meester Berrie en over de gesprekken die Veldhuis nog gaat voeren met de ouders van de kinderen.
Deze bijzondere producties worden veel gelezen en leveren veel lezerspost opleveren, weet Veldhuis. ‘Mensen leven mee en komen zelfs met tips voor kinderen die ik in mijn verhalen beschrijf.’

Na de zomer gaat ze een lange tijd meelopen op een middelbare school en lesgeven ‘als een soort stagiair’. Daar wil ik er onder meer proberen achter te komen waarom er zoveel leraren afhaken. Dus ik wil ook regelmatig in de leraarskamer rondlopen. Dit project wordt waarschijnlijk geen serie. Ik overweeg er een longread van zes tot zevenduizend woorden van te maken.’