‘Politieke journalistiek transparant’

Clairy Polak’s Hypocrisie 5

Wij leven in een tijd en in een cultuur waarin de waarheid er niet meer toe doet. Ze verandert met het uur en is alleen nog een politiek instrument. De macht en haar spreekbuizen kunnen ermee doen wat ze willen. Dit feit wordt nog eens onderstreept door de schaamteloosheid waarmee men te werk gaat, zoals ondermeer blijkt uit de plotselinge ‘oproep’ van een aantal Nederlandse journalisten aan de parlementaire pers om de´politieke journalistiek transparant´ te maken door openbaar te maken welke geheime afspraken tussen pers en politici bestaan. Jarenlang gezwegen om nu ineens de vraag te stellen: ‘mag het publiek ook weten wat er is afgesproken?’
http://www.villamedia.nl/opinie/bericht/oproep-voor-transparante-politieke-journalistiek/

Hoe verdwaald deze collega’s van mij zijn in hun zelf geschapen virtuele wereld blijkt ook nog eens uit het feit dat ze zich niet kunnen voorstellen dat een beetje intelligent mens ogenblikkelijk door deze schaamteloosheid heen prikt. Zoals gesteld, de waarheid bestaat niet meer in onze consumptiemaatschappij. In die werkelijkheid kan een televisiejournalist als Chris Kijne twee elkaar uitsluitende beweringen doen door enerzijds te stellen dat ‘Nederland een journalistiek paradijsje’ is en tegelijkertijd zonder enige ophef te veroorzaken:

‘had u tot voor kort gedacht dat een minister van Financien er mee weg zou komen wanneer hij tegen de Kamer zei: “Nee, natuurlijk heb ik u vorige week, toen ik op het punt stond de grootste ingreep in de economie te doen die een minister van financien ooit heeft gedaan, niet de waarheid verteld. En als ik volgende week een nog grotere ingreep ga doen, vertel ik het u weer niet.’’ Is toch gebeurd. Gaat over democratie. En het vreemdste is: we vinden allemaal nog dat Bos gelijk heeft ook. Voor ons journalisten was het natuurlijk niet nieuw dat Wouter Bos ons niet altijd de waarheid vertelde. Wel is het nieuw dat ik op dit moment even niet meer weet of ik wel even hard als vroeger mijn best moet doen om hem die waarheid te laten vertellen. Of er inderdaad niet even een hoger belang is dan “de waarheid, niets dan de waarheid.”’

Op zijn beurt verklaart Kijne’s collega opiniemaker Bert Wagendorp in de Volkskrant dat ‘het in ons eigen belang [kan] zijn dat we stevig worden voorgelogen.’

In die absurde werkelijkheid, waarin alles op zijn kop is gezet, wordt de nieuwe voorzitter van het bestuur van het Persvrijheidsfonds de journalist/manager Frits van Exter, de voormalige hoofdredacteur van Trouw en huidige hoofdredacteur van Vrij Nederland. Tegenover Extra, een tijdschrift dat de commerciele massamedia kritisch volgde, verklaarde deze zelfde Van Exter onder de kop: ‘De conditionering van de kudde’ het volgende:             

‘Lezers horen wantrouwend te zijn tegenover de media ... De aandacht van de media [wordt] natuurlijk voor een belangrijk deel gestuurd … door de politieke machten … Dat geldt voor de nationale politiek, maar natuurlijk ook voor de internationale politiek … Het heeft voor een deel te maken met de vluchtigheid van het medium. Deels ook volgen de media elkaar, sommige zijn dominanter, en andere lijden aan kuddegedrag … Als je volgend bent, dan betekent dat als een autoriteit, of iemand die gekozen is om een bepaald gezag uit te oefenen, zegt “ik vind dit een belangrijk onderwerp, daar gaan we nou es wat aan doen,” dat je dat ook bekijkt. De dingen waar hij het niet over heeft, die volg je dus minder… het werkt voor een deel reflexmatig. Reflexen zijn het, je bent daar geconditioneerd in.’

Al in 1951 waarschuwde Albert Camus in De Mens In Opstand voor het almaar groeiende nihilisme in het Westen door op het volgende te wijzen:

‘Als we nergens in geloven, als niets betekenis heeft en we geen enkele waarde kunnen bevestigen, is alles mogelijk en niets belangrijk. Als er voor noch tegen is, heeft de moordenaar gelijk noch ongelijk. Dan kunnen we net zo goed het vuur in de crematoria opstoken als ons aan de verzorging van melaatsen wijden. Boosaardigheid en deugd zijn dan toeval of bevlieging. We besluiten dan niet te handelen, wat er op zijn minst op neerkomt dat we moord op de ander accepteren, zij het dat we eensgezind de onvolmaaktheid van de mens betreuren. Of we komen op het idee in plaats van te handelen ons op te stellen als toeschouwers van een tragedie, en in dat geval is het menselijk leven niet meer dan de inzet van een spel.’

Ik geef een voorbeeld: wat was De NOVA College Tour van Twan Huys met Madeleine Albright anders dan ‘een spel’ op een toneel voor een geselecteerd publiek van Amsterdamse studenten om haar boek te verkopen, waarbij Huys de vraag niet durfde te stellen waarom Albright de moord op een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar had gerechtvaardigd op de Amerikaanse televisie. http://www.fair.org/index.php?page=1084/ En http://www.youtube.com/watch?v=FbIX1CP9qr4

Camus: ‘Als niets waar of onwaar, goed of slecht is, zal de regel zijn dat we ons de doeltreffendste betonen, dat wil zeggen de sterkste. Dan is de wereld niet meer verdeeld in rechtvaardigen en onrechtvaardigen, maar in meesters en slaven. Zo heeft moord, hoe je het wendt of keert, zijn bevoorrechte plaats in de kern van de ontkenning en het nihilisme.’
http://stanvanhoucke.blogspot.nl/2012/06/clairy-polaks-hypcrisie-4.html