‘Gebruik sociale media vooral als visitekaartje’

Bewust twittert Brenda Stoter Boscolo vooral in het Engels naar haar 24.000 volgers. ‘Ik weet dat er mensen meelezen van over de hele wereld’, zegt ze. Ze is als journalist vaak in het Midden-Oosten. Ze deed onder meer onderzoek naar de Jezidi’s en mede door het boek dat ze schreef over de laatste genocide op dat volk, is dat nu haar specialisme geworden. Erwin en ik spreken haar over haar gebruik van sociale media aan de hand van de studie ‘It’s about me’ van Serena Miller-­Carpenter et. al.

Hoewel die studie vooral focust op de aanwezigheid van journalisten op Facebook, trekt het wel conclusies die stof tot nadenken geven. Zo zouden mensen in vaste dienst zich online ‘minder professioneel’ gedragen dan freelancers. Dat zou dan komen doordat freelancers minder bestaanszekerheid hebben, en dus beter hun best moeten doen. Stoter Boscolo herkent dat niet helemaal, maar geeft aan dat ze door te twitteren over bepaalde onderwerpen, soms verzoeken ontvangt voor het geven van lezingen.

Publiek
Wel worstelt ze, sinds ze een column in het AD Rotterdams Dagblad kreeg, met haar online zelfpresentatie. En dan vooral over met hoe ze het beeld van iemand die schrijft over haar persoonlijke leven in Rotterdam kan combineren met dat van Midden-Oosten-kenner. ‘Ik vraag me wel eens af wat de mensen die mij zijn gaan volgen vanwege mijn expertise, vinden van mijn Rotterdamse berichten. En andersom.’ Om verwarring te voorkomen en haar publiek te bedienen heeft ze een aparte Facebook- en Twitter-pagina aangemaakt voor ‘Het vergeten volk’, de titel van haar boek over de Jezidi’s. ‘Maar vaak deel ik die berichten toch ook op mijn persoonlijke socials.’

Ze beschrijft haar twittergedrag vooral als ‘zenden’. ‘Ik ga liever geen discussies aan en deel vooral informatie. Mijn eigen artikelen, artikelen van anderen die ik goed vind, analyses daarop.’ Die berichten worden soms veel gedeeld en kunnen ook heftige reacties oproepen. ‘Inmiddels weet ik dat ik de mensen die die berichten sturen gewoon moet blokkeren. Ik doe af en toe een opschoonrondje en dan is het weer een tijd stil.’

Moeten
Persoonlijk ben ik vooral een lurker (ik lees graag, post matig) op socials. Ik gebruik het voor werk, maar heb er een haat-liefde verhouding mee. Het idee dat ik meer met sociale media ‘moet’ doen, zingt wel rond in mijn hoofd. Op LinkedIn geef ik aan dat ik open sta voor klussen en ik heb ook een bedrijfspagina op Facebook. Maar ik merk dat ik niet zo’n online deler ben. Het staat me tegen om content te maken voor megabedrijven als Meta, maar ik blijf aanwezig omdat ik open wil staan voor mensen die hun verhalen met mij willen delen.

Die online aanwezigheid vinden we, als podcasthost Erwin van ‘t Hof ernaar vraagt, allebei wel een must voor freelancers. Mensen moeten je kunnen vinden, op die manier kun je zelf ook anderen vinden.

Zo kwam ik tijdens mijn studie Journalistiek via Twitter aan mijn eerste klus bij het AD Rotterdams Dagblad, de redactie waar ik Stoter Boscolo leerde kennen. Hoe zij toen (rond 2010) al bezig was met zichzelf online profileren, vond ik inspirerend, maar bij vlagen ook intimiderend. Want wat deel je?
In de jaren die volgden heb ik zelf vaak maar half ingezet op socials. Op mijn bedrijfspagina heb ik eens geschreven dat ik écht meer ga delen. Maar ik doe het blijkbaar niet, ik schrijf liever voor andere opdrachtgevers en zie Twitter vooral als een manier om live verslag op te doen. En hoe meer ik erover nadenk, hoe duidelijker mijn beeld wordt over hoe ik sociala media wil gebruiken. Zo min mogelijk, maar ik blijf wel benaderbaar. En ik denk dat het helemaal oké is dat dat per freelancer verschilt.

Dit artikel is een reflectie op aflevering 9 van de podcast #freelanceleven. Beluister die via je podcast-app en deel je ervaringen met hashtag #freelanceleven. De podcast wordt mogelijk gemaakt door het Lira Steunfonds Reprorecht.

Beluister ook de podcast