Namen noemen

Zeker voor Nederlanders is dat namen noemen in de Vlaamse pers een rare zaak. Jullie hebben het meestal nog altijd over Mohammed B. of Volkert van der G., zelfs nadat de betrokkene al veroordeeld is door de rechtbank.

Dat kennen we in Vlaanderen niet. De regel is – of beter was – dat identificatie van een verdachte alleen kan in gevallen van grote maatschappelijke relevantie, en wanneer de schuldvraag zo goed als beantwoord is, bijvoorbeeld bij betrapping op heterdaad of bij bekentenissen van de verdachte. Ook al was dat in deze zaak zeker niet het geval, toch vormde het voor een aantal redacties geen probleem om de volledige identiteit en zelfs herkenbare foto’s van de man vrij te geven. Dat was er meer dan een stap over. Want zeker de in criminaliteit gespecialiseerde media hebben genoeg expertise in huis om te weten dat iemand die verdacht wordt het daarom nog niet gedaan heeft. En weten perfect dat je makkelijk een grote concertzaal vult met het aantal mensen van wie achteraf bleek dat ze ten onrechte in voorhechtenis gehouden werden. Uit puur respect voor een paar basisregels van een democratische rechtsstaat zou het in die fase van het onderzoek aangewezen zijn zich met enige terughoudendheid op te stellen. Die basisregels hebben trouwens een wettelijk verankerde basis, zoals bijvoorbeeld het recht op onschuld tot het tegendeel bewezen is. Tot op dat ogenblik wegen ook het recht op privacy en het recht ‘om niet aan publieke verachting blootgesteld te worden’, zoals dat wat verouderd in de wet staat.

Maar die regels hebben we in Vlaanderen nu ten grave gedragen: wanneer je naam valt, ben je voortaan loslopend wild. En als je het niet gedaan hebt, levert dat weer een leuk stukje op.

.(JavaScript moet ingeschakeld zijn om dit e-mail adres te bekijken)