Muts

Iets waar ik waarschijnlijk minder gemakkelijk overheen groei zijn de vrouwenperikelen van het leven. Nee, dan heb ik het niet over VIVA-problemen (‘Help, mijn vriendje sms-t met zijn ex’, ‘Ik word een kreng als ik ongesteld ben, wat nu?’ of ‘Hoe val ik af zonder te sporten?’). Ik heb het over de nadelen van vrouw-zijn als journalist. 

Ik wist niet dat die er waren,  maar een lezer wees mij erop. Ik kreeg het enorme compliment dat ik niet zo mutserig schrijf als veel andere vrouwen. Hm. Bedankt, geloof ik. In den beginne zijn wij vrouwelijke columnisten natuurlijk een stel mutsen die toevallig kunnen typen met meer dan twee vingers (zes in mijn geval). En we weten allemaal; wie kan typen, kan ook een column schrijven. Maar slechts enkelen van hen weten dat mutserige te verbergen door, tja, wat zal het zijn. Laat ik het niet op talent of vaardigheden gooien. Nee, zelfspot en sarcasme zullen mogelijk mijn redding zijn geweest.

Zo liep ik ook in een andere situatie tegen mijn vrouwelijkheid aan. Ik schreef een paar maanden terug een societyrubriek over een haringparty bij een buurtkroeg. Daar trof ik per toeval een gemeenteraadslid. De enige ‘bobo’ op het feestje en dan ook nog eens een die heel graag in de krant wilde. Dat schreef ik op, niet bedenkend dat hij zulke openheid mogelijk niet zou waarderen. Oh well. Kort daarna kwam de tweet dat er een schattig artikeltje van een stagiair in het AD Utrechts Nieuwsblad stond. (De beste man wist dondersgoed dat ik als freelancer werkte.; hij had ernaar gevraagd.) Waarop een collega schertsend terug tweette dat niet elke vrouw onder de 30 een stagiair is.

Zou het inderdaad zo werken? Wordt een man onder de 30 als young professional aangesproken, maar een vrouw onder de 30 als stagiair of assistent? Een tamelijk hoge pief van de Europese overheid geeft elke jonge dame die komt solliciteren het advies om niet te veel te lachen, vooral geen schattige jurkjes aan te doen en zich wat agressiever gedragen.  Minder zichtbare vrouwelijkheid is dus eigenlijk zijn devies.

De nadelen van jong zijn worden gemakkelijk opgelost door ouder te worden. De ‘nadelen’ van vrouw zijn, worden vast net zo eenvoudig opgelost door mannelijker te worden. Maar dat zie ik in mijn geval niet snel gebeuren.

Mutserig, gebukt onder het glazen plafond, en te weinig agressief. Hebben wij vrouwen dan niets mee? Oh jawel. Dames hebben een wapen dat deze nadelen allemaal veegt: charme. “Dat schattige jurkje en mijn glimlach hebben een functie, meneer.” Oja, mijn hersenen hebben ook een functie, maar dat is secundair.

Julia Conemans is starter op de journalistieke arbeidsmarkt en werkt als freelancer.