Koster & vrienden Mark Koster is graag onder vrienden en dus toog hij woensdag 19 juli naar een bijeenkomst van On File en De Coöperatie. Koster over vluchtelingen die journalistiek asiel zoeken. Over Sloveens bier en de schoonheid van verliezen.

Normaal gesproken worden deze bijeenkomsten gehouden tijdens het seizoen en volgt er een gesubsidieerde borrel in een zaal met airconditioning en zijn er hoofdredacteuren die goede sier maken door even nonchalant te verschijnen.

Maar in dit zweterige zaaltje in de Eerste Jacob van Campenstraat in Amsterdam niets van deze zaken.

Hier is het warm en wordt er jus d’orange uit een pak geschonken en Sloveens bier geserveerd.

De voertaal is Engels en gebrekkig Nederlands en de onderwerpen gaan niet over freelance tarieven die onder druk staan of over de appendix van de CAO; hier wordt met bezwaard gemoed gepraat over leven en dood, en de onafhankelijkheid van de pers.

En daarmee bedoelen we echte onafhankelijkheid, niet dat zure gezeur of de uitgever wel eens een betaalde bijlage mag toelaten of niet.

Dit is de bijeenkomst van On File en De Coöperatie. On File is de associatie voor gevluchte journalisten en schrijvers in Nederland. De Coöperatie is de postmoderne vakbond van de letterknechten die door Teun Gautier werd opgericht.

De twee clubs spreken over hoe vluchtelingjournalisten verhalen kunnen verkopen aan Nederlandse media. Dat gaat dus niet zo makkelijk, maar gebeurt wel steeds meer. De Iraanse fotografe Negin Zendegani kon haar werk kwijt in de Volkskrant. Een uit Syrië gevluchte homoactivist en journalist vertelde dat NRC een stuk van hem afnam en Besan Zarzar, een charmante verschijning uit Syrië, staat met een opschrijfblok straattaalwoorden te noteren voor een verhaal hoe je als allochtone jongere kan inburgeren. ‘Krakkemikkig? Is dat een woord dat de jeugd gebruikt?’

En Colet van der Ven, Ikon-presentator en bestuurder bij On File, zag dat het goed was. Haar motivatie om géén vakantie te vieren zoals de rest van het correcte OSM-leger? ’Ik voel altijd mee met de zwakkeren. Ik ben ooit wel eens geen tenniskampioen geworden, omdat ik het zielig vond om te winnen van een meisje dat even geblesseerd raakte tijdens een wedstrijd. Ging ik minder hard slaan. Uit medelijden. Stom hè.’