— maandag 2 juni 2014, 10:30 | 0 reacties, praat mee

Liefde voor het lege land

1–10
Tijdens de jaarlijkse feestweek Garnwerd Grandioos wordt de De Braggeltocht georganiseerd. De deelnemers leggen een parcours van 2,5 kilometer af, dwars door modderige sloten. Garnwerd, 14-07-2013 - © Kees van de Veen
Bastian (4) uit Kopenhagen is wel heel dapper. Met 14 graden en een stevige noordwesten wind loopt hij in zwembroek over het strandje van Delfzijl. - © Kees van de Veen
In het Groningse dorp Haren is het op Facebook gehyped feestje Project X Haren uitgelopen op rellen. Rond 21.00 uur slaat de sfeer om en wordt de politie belaagd door feestgangers. De Mobiele Eenheid voert charges uit. - © Kees van de Veen
Haringparty van de Commerciele Club Groningen Seniorenconvent in de Hortus in Haren. 14-06-2012. - © Kees van de Veen
De begrafenis van de Molukse dominee Samuel Metiary op begraafplaats de Boskamp in Assen. - © Kees van de Veen
Zwemster Ranomi Kromowidjojo wordt in haar geboorteplaats Sauwerd gehuldigd na het behalen van twee gouden en één zilveren medaille op de Olympische Spelen in Londen. 17-08-2012. - © Kees van de Veen
Garnalenhandelaar Heiploeg uit Zoutkamp heeft van Brussel wegens prijsafspraken een boete van ruim 27 miljoen euro opgelegd gekregen. Voormalig garnalenvisser Gerrit zit in café ‘t Garnaaltje. 28-11-2013. - © Kees van de Veen
Tijdens de kunstmanifestatie Kunstspoor in Stedum fotografeert initiatiefnemer Güler Lacht bezoekers met door hen zelf gekozen oosterse hoofddeksels. 22-05-2009. - © Kees van de Veen
Rudsel Gabriel Castillo moet van de gemeente Hogezand zijn woning uit omdat het brandgevaarlijk is. Hij wacht binnen met zijn goede vriendin Ludwina Suitela op het moment dat ze eruit worden gezet. 11-09-2009. - © Kees van de Veen
Uitgeprocedeerde asielzoekers die niet terug kunnen naar hun land, hebben hun tenten opgezet op een veld achter het gemeentehuis van de gemeente Vlagtwedde. 28-08-2012. - © Kees van de Veen

Van de Veluwe verhuisde Kees van de Veen naar Groningen. Het ideale terrein voor een fotojournalist die wars is van jetset, party’s en opgeblazen Randstedelijke drukte. Hij gaat er nooit meer weg en vindt er altijd wel ‘iets in het niets’. Laatste wijziging: 2 juni 2014, 12:30

Laatst ging Kees van de Veen (33) met zijn vader zomaar een eindje rijden, de leegte van het Gronings landschap in. Een vinger had in het stratenboek willekeurig de richting bepaald. Vader zat achter het stuur, zoon met gebroken voet noodgedwongen naast hem. Het voorstel om weer eens allebei met eens camera op pad te gaan, had Kees direct omarmd. Muziek uit, raampje open en maar kijken of er iets in het niets gebeurt. En dat met vader.

‘Dit is de mooiste plek van Nederland’, had Kees van de Veen al meteen na mijn binnenkomst gemeld. Hij bedoelde niet het straatje met bloeiende bomen waar hij met zijn vrouw Marianne en twee kinderen sinds zijn studententijd woont. Een voormalig arbeiderswijkje langs het spoor van de stad Groningen. Nee, hij bedoelde het land erboven, waar Nederland eindigt in akkers, sloten en stille dorpen. Waar hij uit kan stappen om een praatje te maken met een boer die met een hark het land klaarmaakt voor de aardappels. Gewone mensen in een leeg land. Het ideale terrein voor een fotojournalist die wars is van jetset, party’s en opgeblazen Randstedelijke drukte.

‘Als ik een dag niets te doen heb, stap ik in mijn auto en ga ik binnendoor rijden’, zegt hij aan de tafel bij het raam, zijn geplaagde voet verpakt in een solide bergschoen. ‘Zo mooi, zo rustig. Die luchten boven het uitgestrekte land. En dan maar rijden, kijken waar ik uitkom. Misschien zie ik iets verrassends, een opblaaspaard in de wei of opvallende verkiezingsborden. Dan denk ik niet aan de krant, maar aan die ene mooie foto.’ Uiteindelijk wordt het opblaaspaard in afwachting van klanten bij fotobureau Hollandse Hoogte gestald en vindt de verkiezingsfoto een plek in NRC Handelsblad, waarvan hij fotocorrespondent voor de noordelijke provincies is. Nu hij over die tochtjes praat, krijgt het ongeduld hem weer in zijn greep. Hij kan al bijna twee maanden niet op pad. Die verdomde voet.

Sinds 2012 is Van de Veen freelancer en kan hij zich de ongedwongen uitstapjes permitteren. Hij is ook vaker thuis, met zijn gezin eet hij meestal drie keer per dag samen. Tien jaar lang was hem dat niet gelukt. Hij jakkerde door het leven, reed in haast van Delfzijl naar Emmen en weer terug. Van het Dagblad van het Noorden werd hij vaste kracht, nadat hij er als stagiair was binnengekomen. Soms voerde hij zes opdrachten op één dag uit. Portretten, voetbal, ongelukken en jubilarissen, hij ging overal op af. ‘Elke avond kwam ik afgepeigerd thuis’, zegt hij over die intensieve tijd. ‘Maar ik heb zeker geen spijt. Ik leerde fotograferen en het gebied met de mensen kennen.’

Zijn talent bleef niet onopgemerkt. In 2008 won hij de Canonprijs voor jong fotografisch talent, het jaar erna volgden prijzen bij de Zilveren Camera en een derde prijs bij de World Press Photo. Bij de laatste verkiezing van de Zilveren Camera viel hij zelfs in drie categorieën in de prijzen. Tussen het speelgoed en wasrekjes in de achterkamer hangt een vergroting van de winnende World Press Photo, de enige foto van hem in huis. De oorkondes van de Zilveren Camera zijn losjes verstopt op zolder, waar hij op anderhalve vierkante meter zijn werkplek heeft. ‘Ik vertel eigenlijk nooit iemand wat ik allemaal gewonnen heb, zit niet in mijn karakter’, zegt hij bescheiden. ‘Ben wel trots, hoor, maar ook weer niet pronkerig. De winnende foto’s zijn verleden tijd, je kunt er niet op teren. Ik probeer iedere dag weer betere foto’s te maken. Een beetje Groningse houding, dat is het natuurlijk wel.’

En dat terwijl hij tot zijn 23ste nog nooit in Groningen was geweest. Van de Veen groeide op in Nijkerk, aan de rand van de Veluwe. Hij genoot er een volkomen gelukkige jeugd. Zijn vader, werkzaam bij de luchtmacht, was een fervent, halfberoeps, fotograaf. Zondagavonds draaide hij tijdens het eten aan de knop van de ontwikkeltank naast zijn bord. Het was een ritueel, de foto kon nog naar de krant, Nijkerk Nu. Kees taalde niet naar camera’s, maar onbewust kreeg hij wel iets mee. Pas tijdens een reis naar Australië begon hem te dagen dat fotografie misschien iets voor hem was. Zijn moeder gaf hem op voor een fotografie-opleiding. Ze noemt hem nog steeds een zondagskind, zijn vader moedigt hem aan. Nu zijn grootste fan met pensioen is, maken ze geregeld tochtjes. ‘Heerlijk, zo samen’, zegt hij. ‘Kletsen en een beetje kijken. Hij naar gebouwen, ik naar het lege land.’ Kees is even stil.

Dan staat hij op van tafel en klost op zijn bergschoenen - zonder iets te zeggen - naar de gang naast de woonkamer. ‘Mijn vader, mijn vader’, klinkt het vanachter de deur. ‘Nooit heeft iemand gevraagd naar mijn vader. We houden allebei van het gewone. Normale mensen. Ik wist niet dat het daar vandaan kwam, van thuis en van mijn vader.’ Kees komt terug met een wielervestje en trekt dat over zijn T-shirt aan. ‘Zó leuk om erover te praten. Ik zit vol adrenaline, krijg het er gewoon koud van.’

Laat hem maar naar asielzoekers gaan, naar imkers of door aardbevingen getroffen huiseigenaren. Geef hem de tijd en laat hem optrekken met de mensen van voetbalclub Veendam. Een jaar lang was hij er de huisfotograaf en wekelijks op het veld, in de kantine en de kleedkamers te vinden. Hij werd deel van de gemeenschap, maar bleef de alerte fotograaf. Als fotojournalist viel hem het wrange geluk ten deel dat de club sportief en financieel ten onder ging. De fotoserie van het gezamenlijk beleefde einde werd bekroond. Zo gaat hij ook nog altijd opgewekt naar een 65-jarig huwelijksfeest. ‘Hartstikke leuk’, vindt Van de Veen. ‘Burgemeester erbij, felicitaties, beetje kletsen, taartje eten. Ik zit er een uurtje en hobbel mee met wat er gebeurt. Meestal levert het een ongedwongen foto op.’

Misschien is dat wat mijn foto’s typeert, denkt hij hardop. ‘Mijn foto’s vallen net buiten het normale.’ Het noorden van Nederland biedt hem volop mogelijkheden. Er is minder nieuws dan in de Randstad, maar er zijn ook minder fotojournalisten. De NRC-redactie heeft hem wel eens gepolst voor een standplaats in het Westen. Van de Veen heeft vriendelijk bedankt. ‘Zo trekken ze me uit de bodem. Hier wil ik nooit weg.’ Hij overweegt om te verhuizen, maar dan in nog noordelijker richting. Naar een dorpje ‘boven de stad’, waar je nog de stilte kunt horen rond een bord met verbleekte verkiezingsposters.

Van de Veen praat over de verbondenheid met het land, terwijl zijn vrouw Marianne met de kinderen op de bank meeluistert. Ze heeft zich minutenlang stil gehouden, maar als het vraaggesprek naar het einde loopt, staat ze op, kind op de arm. ‘Kees is…’, zegt ze, haar tranen bedwingend, ‘Kees…houdt van gewone mensen, maar zelf is hij ook gewoon gebleven, ondanks al zijn successen. Dat maakt hem zo mooi.’ De fotograaf, verrast door zoveel liefdevolle woorden uit de achterkamer, kijkt bedremmeld naar het tafelblad.

Kees van de Veen

Geboren in Nijkerk, 1980
Woont sinds 2003 in Groningen
Fototonica Technisch College Ede, 1999-2003
Vaste fotograaf Dagblad van het Noorden, 2003-2012
Prijzen: 2006, 2010, 2012 European Newspaper Award, 2008 – 2013 tien prijzen ­Zilveren Camera, 2008 3e prijs World Press Photo.

website

Bekijk meer van

Tip de redactie

Wil je Villamedia tippen, maar is dat te gevoelig voor een gewone mail? Villamedia is aangesloten bij Publeaks, het platform waarmee je veilig en volledig anoniem materiaal met de redactie kunt delen: publeaks.nl/villamedia

Praat mee

Colofon

Villamedia is een uitgave van Villamedia Uitgeverij BV

Uitgever

Dolf Rogmans

Postadres

Villamedia Uitgeverij BV
Postbus 75997
1070 AZ Amsterdam

Bezoekadres

Johannes Vermeerstraat 22
1071 DR Amsterdam

Factuurgegevens

Villamedia Uitgeverij BV
Johannes Vermeerstraat 22
1071 DR Amsterdam

Contact

redactie@villamedia.nl

Redactie (tips?)

Chris Helt, hoofdredacteur

Marjolein Slats, coördinator magazine

Linda Nab, redacteur

Lars Pasveer, redacteur

Trudy Brandenburg-Van de Ven, redacteur

Rutger de Quay, redacteur

Nick Kivits, redacteur

Sales

Sofia van Wijk

Emiel Smit

Teddy van der Laan

Webbeheer

Marc Willemsen

Vacatures & advertenties

vacatures@villamedia.nl

Bereik

Villamedia trekt maandelijks gemiddeld 120.000 unieke bezoekers. De bezoekers genereren momenteel zo’n 800.000 pageviews.

Rechten

Villamedia heeft zich ingespannen om alle rechthebbenden van beelden en teksten te achterhalen. Meen je rechten te kunnen doen gelden, dan kun je je bij ons melden.